Λογοτεχνία

[15/8/2013]

Περπατάμε στο σκοτάδι.
Βρέχει και φυσάει- τα μαλλιά μας χορεύουν μέσα στα μάτια μας, υγρά από βροχή και δάκρυα.
Κρατάς ένα φακό - χλωμός κύκλος από φως μέσα στο μαύρο - με κρατάς από το χέρι σφιχτά, να μη σκοντάψω στις πέτρες. Πατάω εκεί που πατάς.
Έχω κατέβει στα υπόγεια της ψυχής μου, στα πιο βαθιά, όπου μόνο η απόγνωση κατοικεί. Είμαι ένα με τη λάσπη, δεν πάει πιο κάτω.
Από το χέρι σου αρπάζομαι, με κρατάς, με κρατάς σφιχτά, να μη γκρεμιστώ στο χάος.
Μην αφήσεις το χέρι μου. Βυθίζομαι.

Έρχεται νέα φορο-επιδρομή, αυτή τη φορά με στόχο την τσέπη όσων καβαλάνε ποδήλατο!
Όπως όλα δείχνουν, οι παράλογες απαιτήσεις της τρόικας δεν έχουν σταματημό. Η επιστολή που απέστελλαν οι εκπρόσωποι των διεθνών δανειστών με τα προαπαιτούμενα μέτρα που πρέπει να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση εντός τους έτους, λίγο έως πολύ έχει δει το φως της δημοσιότητας. Όπως όμως πρώτο αποκαλύπτει σήμερα το theblob.gr, την επιστολή αυτή συνοδεύει ένα απόρρητο έγγραφο, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η καταβολή τελών κυκλοφορίας οχημάτων απαιτείται να επεκταθεί, από φέτος κιόλας, και στους κατόχους ποδηλάτων.

Σεπτέμβρης στη Νέα Ιωνία. Παρουσιάζομαι στο σχολείο της οργανικής μου θέσης, με το ένα πόδι έξω, περιμένοντας την απόσπαση. Αυτή τη χρονιά και με τα δυο πόδια μέσα, δε θέλω πια να φύγω, αρχίζω να κολλάω εδώ, έχει μια ζεστασιά που μου αρέσει.
Το ταξίδι με το λεωφορείο και με τα πόδια, τριάντα και είκοσι λεπτά αντίστοιχα.Με το ποδήλατό μου το χρονομέτρησα πενηνταπέντε. ''Ούτε να το σκέφτεσαι'', μου ψιθυρίζει η φωνή της λογικής.''Φτάνεις στο σχολείο κουρασμένη, άσε τη βαριά τσάντα στην πλάτη...''
Στο δρόμο ένα σωρό μαγικά συναπαντήματα, για εκείνους που έχουν ακόμα παιδικά μάτια.Κι αρχίζει το κολλάζ, κομμάτι-κομμάτι.

«Δεν υπάρχει το ποδήλατο», είπε στο κινητό «Όχι, όχι, δεν υπάρχει... Δυστυχώς...» είπε κι΄έκλεισε. Έμεινε με τα μάτια καρφωμένα πάνω στο λευκό ποδήλατο. Γιατί δεν αγάπαγε τον πατέρα του; Να ήταν το μουστάκι που τον τσίμπαγε όταν τον φίλαγε στον ύπνο του αργά που γύριζε απ΄τη δουλειά; Να ήταν η άσπρη στολή και το πηλίκιο που του θύμιζαν νοσοκομείο; Ίσως να ήταν η ανάσα που μύριζε κρασί κάθε Σάββατο βράδυ... Θάθελε νάχε αγαπήσει τον πατέρα του. Απλώς, δεν μπόρεσε. Αυτός, που έφευγε χαράματα και γύρναγε αφότου είχε αποκοιμηθεί, ήταν ο πατέρας του. Αυτός όμως, θάθελε νάχει κάποιον άλλον για πατέρα.