Η εσωτερική καύση κορόιδο δε μας πιάνει
Δεν είναι μόνο ο μαύρος καρκίνος των εξατμίσεων. Δεν είναι η παρεμβολή του θορύβου στον ήσυχο ύπνο μας και στα αφηρημένα όνειρα του ξύπνιου μας. Ούτε οι τρωικοί πόλεμοι για τα μάτια της βενζίνης. Δεν είναι τα εκατομμύρια δέντρα που τσαλαπατήθηκαν από άσφαλτο. Μα ούτε και οι χιλιάδες νεκροί στο βωμό της. Δεν είναι τα αμέτρητα παραμορφωμένα ζώα που καθημερινά στολίζουν με τις σάρκες τους τη μουντάδα της πίσσας. Αλλά ούτε και τα ορμητικά ποτάμια από σίδερο και γυαλί που μας αγριεύουν. Δεν είναι το ότι οι πόλεις σχεδιάζονται για τα αυτοκίνητα. Και ούτε ότι τα αυτοκίνητα σχεδιάζονται για να τις εγκαταλείπουν. Δεν είναι η κλίμακα των δρόμων που μας χωράει όλους, αλλά δε χωράει και κανένα. Δεν είναι το ότι η ταχύτητα μεσολαβεί τις εμπειρίες μας. Ούτε και ο αμέτρητος νεκρός χρόνος στην αμηχανία του συνοδηγού. Δεν είναι οι αποκλεισμένοι ανάπηροι από τα σώματα των αυτοκινήτων και των μηχανών. Ούτε και τα ανάπηρα σώματα των αυτοκινήτων στην κόλαση της αναμονής. Δεν είναι το ότι τα τεράστια πλάτη των δρόμων απαγορεύουν την ανθρώπινη επαφή και κατακερματίζουν την έννοια της γειτονιάς. Μα ούτε και ο συρρικνωμένος χρόνος μετακίνησης που ποτέ τελικά δεν αποταμιεύει περισσότερο χρόνο ζωής.
Categories:
