http://www.youtube.com/watch?v=1Y9RgbGLLfE
Μουσική Arvo Pärt ( Άρβο Πάερτ) - Spiegel Im Spiegel Ερμηνεύουν οι Daniel Hope και Simon Mulligan"
Αξιοσημείωτα τα σχόλια στο βίντεο. Αν δεν σας κάνει κόπο διαβάστε τα.
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
http://www.youtube.com/watch?v=1Y9RgbGLLfE
Μουσική Arvo Pärt ( Άρβο Πάερτ) - Spiegel Im Spiegel Ερμηνεύουν οι Daniel Hope και Simon Mulligan"
Αξιοσημείωτα τα σχόλια στο βίντεο. Αν δεν σας κάνει κόπο διαβάστε τα.
πραγματικα τα σχολεια ειναι ενδιαφεροντα
...
στο βιντεο μια πολη (ποια αραγε;) πριν 100 χρονια
φιλμαρισμενη ηρεμα,
πανω απο ενα τραμ
περνανε ανθρωποι
αυτοκινητα
καρα με αλογα
ενας δυο ποδηλατες απο δω κι απο κει
ο δευτερος μαλιστα παιζει με τη σχισμη των γραμμων του τραμ
...
τοσο εμεις
τοσο μακρυνο
τοσο κοντινο
...
Η πόλη είναι το Σαν Φρανσισκο του 1906 κινηματογραφημένη 4 μέρες πριν τον σεισμό που σχεδόν το κατέστρεψε. ( ο σεισμός έγινε στις 18 Απριλίου του 1906).
Ναι όντως αυτό που έγραψες είναι. Τόσο μακρυνό και τόσο κοντινό. Είδατε πόσο ίδια είναι τα πράγματα. Τα σχόλια είναι όντως ενδιαφέροντα γιατί αποτελούν εξαίρεση για το youtube.
Μου άρεσε ένα που διάβασα όπου έλεγε ότι η Ιστορία είναι η ιστορία των ανθρώπων, αλλά οι άνθρωποι είναι πάντα τόσο ίδιοι. Και μετά κάποιος συμπλήρωνε.. για σκεφτείτε ότι όλοι αυτοί είναι τώρα νεκροί και ότι αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πια.. και όμως είναι τόσο ίδιος με τον δικό μας.
Μιλάμε για την πρώτη φάση διαμόρφωσης μιας κατάστασης. Πάντα τότε τα πράγματα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, απλά γιατί δεν έχει κορεστεί και υπερκορεστεί η αναγκαιότητα που τα γέννησε.
Τώρα ζούμε τον υπερκορεσμό και εναπομένει η μετάβαση στο κάτι άλλο. Εδώ χρειάζεται βαθιά και συνειδητή αποδοχή πρώτα αυτού που υπάρχει. Όχι μίσος γι’ αυτό που υπάρχει. Αυτό θα δώσει ψυχραιμία να εντοπιστούν τα σπέρματα του καινούργιου μέσα του και φυσικά αυτά θα γίνουν εργαλείο για τη δημιουργία του καινούργιου.
Προσωπικά ανήκω σε μια γενιά που ξεκίνησε να γράφει στην πρώτη δημοτικού σε πλάκα με κοντυλοφόρο και σφουγγαράκι για το σβήσιμο. Όπως ακριβώς και η μαμά μου με την οποία μας χωρίζουν εικοσιέξι συναπτά χρόνια. Τα τετράδια και το μολύβι τα πήραμε στη δεύτερη δημοτικού. Αργότερα ήρθαν τα μελάνια, οι καλλιγραφίες κλπ. Αξιώθηκα λοιπόν να γράφω σήμερα σε πληκτρολόγιο ενός λάπτοπ. Έχω τις πένες μου όμως σε πρώτη ζήτηση. Αλλά αυτό ικανοποιεί την αγάπη μου για τον αισθαντικό συνδυασμό του τρόπου με τη χρηστικότητα. Μου αρέσει αυτή η δυνατότητα όλων. Θέλω να τη χειρίζομαι όπως με συμφέρει. Έτσι και με την κατάσταση της σημερινής αστικής κοινωνίας και των υποδομών της.
Δεν βρίσκω νόημα να νοσταλγώ ανεξέλεγκτα. Νοσταλγώ περισσότερο, για να βοηθιέμαι, να ψάχνω στο σήμερα τα νεα ψήγματα που θα αγαπήσω και θα δεθώ μετά το σήμερα. Αυτό το θέμα της νοσταλγίας και του ρόλου της στην εξέλιξη του νέου, που έρχεται επιτακτικά, με όποιο τρόπο έρχεται, δεν έχει σημασία, είναι λεπτό.
Η νοσταλγία προσωπικά με φοβίζει, γιατί είναι πολύ εύκολο να βυθιστείς εκεί και να μην αισθανθείς, την φρεσκάδα και την ομορφιά του καινούργιου.
Η μουσική εξαιρετική.
Η πόλη, χωρίς να ψάξω το λέω, μου κάνει μη Ευρωπαϊκή σίγουρα, Αμερικανική πιθανότατα. Αυτή η Market Street μοιάζει ένας ωραίος πληθωρικός δρόμος, με παιχνιδιάρηδες κατοίκους που λοιδορούν με την άναρχη κίνησή τους το όχημα σταθερής τροχιάς, που στο ντοκυμαντέρ αντιπροσωπεύει και την κινηματογραφική ματιά της ζωής αυτού του δρόμου. Δεν είχαν αυτό το ύφος οι Ευρωπαϊκές πόλεις της εποχής. Ειδικά η Market Street που υπάρχει στο Νοτιοανατολικό Λονδίνο.
Δεν ξέρω πώς προέκυψε διπλό ποστάρισμα. Το διορθώνω αφού έχω διαβάσει και το τελευταίο post περί Σαν Φρανσίσκο. Και μάλλον λέμε με άλλα λόγια τα ίδια, Wicca, γράφοντας και ταυτόχρονα.
...
οχι νοσταλγια
απλα μια αισθηση διαχρονικοτητας
μεταφορας
αλλα οχι νοσταλγιας
-ταυτησης θα ελεγα
...
εξω και μακρυα απο το καινουργιο και το παλιο
υπαρχει μια αισθηση συνεχειας
-παρουσιας
...
η μουσικη οντως εξαιρετικη
Και άλλο ένα από τον ίδιο συνθέτη. ( τα έργα του άκουγα και έπεσα και σε αυτό το βιντεάκι με το Σαν Φρανσίσκο).
http://www.youtube.com/watch?v=FK-KC2aQpcI