Η σβούρα

Ξέρεις, η ζωή είναι σαν εκείνη τη σβούρα σε εκείνη την ταινία. Εκείνη που γυρνούσε και γυρνούσε και γυρνούσε, ασταμάτητα. Είναι σαν ένα όνειρο μέσα σ’ ένα άλλο όνειρο. Κάποιες στιγμές, εκείνες τις στιγμές που κοιτάς κατάβαθα μέσα σου, νιώθεις την ύπαρξη σου να ανατριχιάζει, καθώς συνειδητοποιείς την απειροελάχιστη πιθανότητα ότι όλα αυτά που ζεις μπορεί να είναι ένα όνειρο στον ύπνο κάποιου άλλου εαυτού σου, γιατί η ζωή τελικά είναι μια σειρά ματαιοτήτων, μια σειρά από βήματα που το μόνο που σου προσφέρουν είναι ένα μονοπάτι προς την πτώση, την φθορά, την αποσύνθεση, και, ελπίζεις, την αναγέννηση. Και το μόνο που αξίζει, το μόνο που μένει, οι μόνες πραγματικά αληθινές στιγμές, όσο αληθινές μπορεί να είναι σε μια ατέλειωτη εναλλαγή φωτεινών και σκοτεινών διαστημάτων χρόνου, είναι οι στιγμές που όταν τις αναλογίζεσαι μετά, όταν τις ξαναζείς νοερά στο μυαλό σου, όταν προσπαθείς να αναπαράξεις τα συναισθήματα που ένιωσες, εκείνες παραμένουν μυστηριακά ανεξήγητες, λες και έχουν ζωή δικιά τους, λες και δεν σχετίζονται με αυτόν τον κόσμο, λες και οι φυσικοί νόμοι δεν τις διαφεντεύουν.

Είναι εκείνες οι στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις έρμαιο μιας δύναμης που σε τρομάζει, μιας δύναμης που ξέρεις ότι κουβαλάς μέσα σου, όπως όλοι. Είναι αυτή η δύναμη που κάνει τον κόσμο να γυρνά. Είναι αυτή η δύναμη που κάνει τη σβούρα να κινείται αέναα και μάταια γύρω απ’ τον άξονά της, είναι αυτή η δύναμη που δίνει νόημα στην ύπαρξή σου, στο πέρασμα σου από αυτό το όνειρο.

Κοιτάξου στον καθρέφτη και πες το όνομά της. Μόνο έτσι θα σταματήσεις να τη φοβάσαι.