-------------------------------------
αφιερωμένο σε όλους
Σπάνια πουλιά το αγέρι είναι γεμάτο,
τα λειβαδια κι οι θαμνοτοποι.
Η Τρέλα εδώ κι εκεί,άγρια μοιάζει
να παραφέρεται
Ο Ποιητής, ο ήρωας κι ο τρελός,
ζουν ο ένας για τον άλλον
και σκέψεις ,δίχως μέτρο
την ψυχή μου ταράζουν.
Η Μοναξιά μου γνέφει
έλα σε μένα...
-------------------------------------
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Πρώτα μαθαίνουμε να ζούμε μόνοι, να ξέρουμε τα όριά μας, να ξέρουμε τι θέλουμε, να ξέρουμε τι μπορούμε να δώσουμε, τι μπορούμε να ζητήσουμε,
αν αυτό που μας δίνουν μας είναι αρκετό...
αν αυτό που δίνουμε έχει σημασία για τους άλλους...
και ύστερα έρχεται η μεγάλη δοκιμασία να υπάρχουμε με τους άλλους...
με ποιούς τρόπους...χωρίς να τους και μας πληγώνουμε...
βάζουμε ευκολότερα έτσι μπροστά το τι θα ένιωθα εγώ, αν γινόταν εκείνο ή το άλλο και μετά κάνουμε τις κινήσεις μας...
ακούμε την απάντηση των άλλων στα όσα κάνουμε...προσπαθούμε να βγούμε απ’ αυτό που εμείς νιώθουμε...προσπαθούμε να τη ζυγίζουμε...να τη βάλουμε στη ζωή μας...
κι έτσι πορευόμαστε μέσα στο σύνολο των ανθρώπων...
κι αυτό είναι το δυσκολότερο απ’ όλα, όχι η μοναξιά...
η μοναξιά είναι εργαλείο κι απαραίτητη διαδικασία...
το δύσκολο είναι το άλλο...γιατί σ’ αυτά που περιγράφω πιο πάνω αποτυχαίνουμε...και το δύσκολο είναι η συμφιλίωση μ’ αυτή την αποτυχία...
σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που τους γεμίσαμε με ψέμματα και τώρα πρέπει, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, να λάμπει η αλήθεια...
κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή...
όχι αύριο τα σπουδαία.
ΣΗΜΕΡΑ! ΤΩΡΑ!
Καλή τύχη, Κωνσταντίνε!
Αντίθετ· το ποίημά σου ζεσταίνει την καρδιά, σ'ευχαριστώ πολύ.