Τα χέρια

Στις βουβές αναμονές, ξέρεις ποιες λέω, στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων, περιμένοντας αγαπημένα μάτια και αγκαλιές να επιστρέψουν, στα αεροδρόμια, περιμένοντας να φορέσεις τα καινούρια σου φτερά, στα νοσοκομεία και τα μαιευτήρια, ακροβατώντας ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή, στα αμφιθέατρα, ανασαίνοντας εκείνη τη σιωπή που κόχλαζε πάνω από τις λευκές κόλλες, περιμένοντας τα θέματα που θα σε έφερναν λίγο πιο κοντά στο πτυχίο, στο όνειρο, στον απόλυτο, τελικά, γκρεμό, στις ουρές στις τράπεζες, στις δημόσιες υπηρεσίες, χαρτιά, χαρτιά κι άλλα χαρτιά, στα θαλαμοφυλίκια, στις σκοπιές, στην ουρά για την ακτινογραφία, "χωρίς κλινικά ευρήματα", σε ψυχρά γραφεία πριν την συνέντευξη, στον ΟΑΕΔ, στις εκλογές έξω απ' τα παραβάν, βουλευτικές, φοιτητικές, δημοτικές, τι σημασία έχει πια, εκεί που συναντιούνται φευγαλέα η ελπίδα, το όνειρο, η ανάγκη, εκεί λοιπόν, μερικά πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Για κάποια κομμάτια του κορμιού σου τα πράγματα είναι εύκολα. Τα πόδια σου όπως και να 'χει θα κάνουν τη δουλειά τους, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Θα σε στηρίζουν, θα περπατάνε σιγά σιγά προς τον στόχο, θα βηματίζουν νευρικά πάνω κάτω σε κάποιο διάδρομο. Δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Έτσι και το υπόλοιπο σώμα σου. Ακολουθεί τα πόδια σου, πάει εκεί που θα το πάνε.

Όλο το σώμα σου...?

Όχι όλο...

Σε αυτές τις αναμονές είναι που ανακαλύπτεις την ξέχωρη ψυχή που έχουν τα χέρια σου. Εκεί είναι που επαναστατούν, κι όταν όλο το υπόλοιπο σώμα σου καταπιέζεται, αυτά αποκτούν φωνή δικιά τους.

Στρίβουν τσιγάρα, παίζουν με κομπολόγια, αναβοσβήνουν αναπτήρες, στέλνουν μηνύματα και πληκτρολογούν αριθμούς τηλεφώνων, ξεφυλίζουν νευρικά βιβλία και περιοδικά, ξύνουν το δέρμα σου, τους τοίχους, πετάνε πέτρες μακριά, σπάνε μολύβια, κρατάνε ρυθμούς σε τραπέζια, κρυώνουν όταν νιώθεις ζέστη, και ζεσταίνονται όταν νιώθεις κρύο, ιδρώνουν...

Αν βλέπεις πολλούς ανθρώπους με τα χέρια στις τσέπες, δεν είναι επειδή κρυώνουν.

Είναι επειδή κουράστηκαν τα χέρια τους απ 'τις αναμονές...