Ανοίγω νήμα θελκτικό για όλους με ό,τι έχει ο καθείς να συνεισφέρει...σήμερα η καλή μέρα μου...βοριάς, δεν πειράζει που τσιμπάει σε μποφωράκια...δεν πειραζει που πονάνε οι αρθρωσούλες...δεν μπορεί κυρίες και κύριοι να τα έχουμε όλλα τορνάτα όπως έλεγε η γιαγιά μου (δηλαδή στον τόρνο τέλεια καμωμένα)...Παρελάσεις ίσον δρόμοι κλειστοί...ό,τι πρέπει για ποδήλατο παντού...28η Οκτωβρίου ’40 ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ κι η ΧΑ έριξε πουρνό πουρνό στη γειτονιά μου φεϊγβολάν με τη φράση “Το ΟΧΙ θέλει Μεταξάδες”...δεν σχολιάζω...δεν χρειάζεται να σχολιάσω...με ξύνισε κάπως...
Είπα κι εγώ να ξεκινήσω μια ποδηλατάδα αεράτη και λιακαδάτη...πριν όμως το κάνω είπα...χρυσή μου φάε κάτι γερό...η πίεσή μου η αρτηριακή είναι χαμηλότατη αυτές τις μέρες...η άσκηση θα τη ρίξει κι άλλο...τι θέλουμε λοιπόν; Όμορφες τροφές με τσιμπημένο αλατάκι...Ο μύλος μου έχει τρία αλάτια, χοντρά...απ’ τα βράχια της Μάνης λευκό, απ’ τα βράχια των Ιμαλαΐων ροζ κι από άγνωστα βράχια ένα σκούρο καφεκόκκινο...Συγκεντρώνω και τις πρώτες ύλες...
Ψωμί πολύσπορο δικό μου
μανούρα σιφναίικη
αυγουλάκι ποσέ μελάτο (όσοι έχετε φάει κροκ μεσιέ και κροκ μαντάμ θα καταλαβαίνετε τι εννοώ ακριβώς)
βούτυρο και marmite (το δεύτερο αλμυρό spread, με βάση τη μαγιά της μπύρας, κακή μου συνήθεια εξ Αγγλίας, την έχει μεγάλο Σουπερμάρκετ κι εδώ)
και για επιδόρπιο ΑΥΤΟ που επισφραγίζει τη δίαιτα του ανανά στην οποία βρίσκομαι σταθερά και αμετακίνητα....
ΚΑΛΟ ΠΕΤΑΛΙ φιλαράκια...φεύγω...και μη ρωτήσει κανείς πότε θα ξαναφάω σήμερα...μάλλον τέλειωσε το σπορ...το πολύ κανένα γιαουρτάκι στις 5.00μμ...
ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!! (Τα πολλά θαυμαστικά προς τιμήν του Fantasmamore...διαβάζει άραγε;;;;; (έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς μ’ αυτό το θέμα))
ΥΓ. Επαναστατική πράξη συντακτικού με μαθηματικό υπονοούμενο...Παρένθεση εντός παρένθεσης άρα σύνολο και ύποσύνολο...
Royal Οak,
ωραία που μας παρουσίασες τ´αγαπημένα σου τρόφιμα
η μοναδικό μου λαχτάρα είναι το Marmite που γλυκαίνει τις επόμενες ώρες. Εδώ υπάρχει μόνο σε πανάκριβα καταστήματα που τα πουλάνε χρυσά. Το απόλαυσα χωρίς βούτηρο με κουταλάκι· ξαφανίστηκε πολύ γρήγορα.
Προσωπικά προτιμώ ψωμί από σίκαλη, τα διάφορα τυριά, γιαούρτια, κλπ.
Σας εύχομαι καλές πεταλιές και κάθε καλό
Κωστάντζα μου, η marmite δεν τρώγεται με το κουταλάκι...η φίλη μου στην Αγγλία έβαζε ελάχιστη πάνω στο ψωμί και έφτιαχνε και ροφήματα σε φάσεις πολλής δουλειάς για τόνωση...Εγώ πάλι την βάζω γενναιόδωρα αλλά όχι με το κουταλάκι, με το μαχαιράκι που αλοίφω το βούτυρο...ενα βαζάκι μου κρατάει πολύ κι έχω πάντα ένα εφεδρικό στην τροφοθήκη, να μη μου λείψει...
Καλή μου φίλη, τέτοια μου λέγανε στην Αγγλία κι εδώ· ΜΉΝ το υπερκάνεις! Ξες, όταν έχω ένα μικρό ποσωστό, το καταναλώνω κουτάλι με κουτάλι ώστε να τελειώσει. Τότε γλυφώ τα δάκτυλά μου και περιμένω την επόμενη ευκαιρία. Το παρατήρησε ο πατέρας όταν ήμουν μικρό παιδί και με κάλεσε «το ποντίκι»
Πολύ ωραία! Με τις υγείες σου Κωστάντζα μου!
τρέχοντας με το άδειασμα του σπιτιού της μαμάς, πού καιρός για να ψήσω και σπιτίσιο ψωμί...
πήρα λοιπόν κάτι καινούργια παξιμάδια από ψωμί χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη, που λάνσαρε ο φούρνος της γειτονιάς μου και πριν λίγο που σηκώθηκα, άλοιψα καναδυό με βούτυρο και μέλι φασκομηλιάς...
τα τρώγω και μου λέω: αυτό θέλει κάτι να πιείς να ξεπλύνεις τη γλύκα...όντως πολύ γλυκό αυτό το μέλι ήταν...
φτιάχνω λοιπόν ένα ρόφημα δίκταμου...τ’ αφήνω στο φλυτζάνι το δίκταμο και κάνω διάφορες δουλίτσες και ξεχνιέμαι και το ξαναθυμάμαι κάπως αργά και πάω και το βρίσκω εξαιρετικά αψύ...ξαναλέω: αυτό τώρα θέλει καναδυό τριανταφυλλάκια για εξισορρόπηση, άντε κι ένα δάκρυ μαστίχας για το στομάχι που θα το δεχτεί...
παρ’ όλα αυτά το ρόφημά μου ήταν πικρότατο, αλλά το ήπια χωρίς γλυκαντικό, με υπομονή και στο τέλος ένιωσα μιαν αληθινή ευφορία κι ελαφράδα στο στομάχι και ολόκληρη...
ρεζουμέ:
το δίκταμο ή αλλιώς έρωντας, πικρίζει όπως κι ο έρωτας. Δεν θέλει να το αφήσεις να βγάλει τους χυμούς του πολύ ώρα στο ζεστό νερό...αλλά μεταξύ μας τώρα, όπως κι ο έρωτας, ο πικρός και πολυαφημένος έρωντας αν τον πιεις κάνοντας υπομονή είναι το ίδιο ωφέλιμος όπως κι ο αψύς έρωτας...
νετάρει και το μυαλό και κάνει μέσα στο χαμό, όχι τους ορθολογισμούς του, αλλά τους όρθιους λογισμούς του κι αυτό...
ο καταψύκτης είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο...
βράζεις κοτόπουλο (σκέτο, χωρίς λαχανικά), αλλά δεν κάνεις σούπα...δεν θες σούπα βρε παιδί μου...το ζουμί τι το κάνεις; σίγουρα ΔΕΝ το χύνεις στο νεροχύτη! το αφήνεις να κρυώσει, αν βιάζεσαι βάλτο στο ψυγείο...αφαιρείς ενδελεχώς το λίπος που συνηθέστατα παγώνει και αιωρείται στην επιφάνεια και μετά γεμίζεις με τον καθαρό ζωμό παγοκυψέλες...
ένα κρύο βράδυ όπως απόψε, που είσαι σφόδρα κουρασμένος/η, σε μιαν ωραία ευμεγέθη φλυτζάνα, ρίχνεις μερικές παγοκυψέλες με ζωμό κοτόπουλου (εντάξει κι εσείς, το ζωμό ρίχνεις, όχι τις παγοκυψέλες) μαζί με όση μαρμίτα τραβάει η όρεξή σου...και το πίνεις σαν τσαγάκι ... και μεταφέρεις και στους φίλους σου στους ποδηλάτ-ισσ-ες την αίσθηση αυτού του γεγονότος...και μετά ελπίζεις να κοιμηθείς σαν πουλάκι...
αυτό μπορεί να γίνει και όταν κάνει κανείς ψάρι βραστό (ψάρι, κρεμύδι, καρότα, σέλινο, πατάτες, ντομάτα)...ρίξτε κι ένα σκορδάκι μέσα στο ζωμό και πιπερίτσα κόκκινη και λίίίίίγο (μια δυό σταγόνες) λαδοξυδάκι (να θυμίζει μπουγιαμπέσα)...είτε κρύο, είτε ζεστό κάνει θαύματα αυτό το ρόφημα...(το πίνεις και θυμάσαι ... τότε ... στην μεγαλόπρεπη Μαρσέιγ η την ταπεινή πανέμορφη Σεν Ζαν ντε Λυζ, τα ταβερνάκια της παρέα με τους ψαράδες)