Ποδηλατική μαγεία κανείς;

Ρίξτε μια ματιά εδώ...

«Όταν πηγαίνουμε εκδρομές με τα ποδήλατα, σπάνια έως ποτέ υπάρχει πρόγραμμα.

Αυτό που κάνουμε είναι να ξεκινάμε από τη πόλη, και να στοχεύουμε σε ένα βουνό.

Στην αρχή της διαδρομής συνήθως, λόγω αυτοκινήτων και βαβούρας, η ομάδα ποδηλατεί στη μούγκα.

Αργότερα, όπως βγαίνουμε προς τα έξω, η κίνηση αραιώνει και έχουμε χώρο να μιλήσουμε.

Χαλαρά, όπως πεταλάρουμε, συζητάμε τρώγοντας χιλιόμετρα.

Καμία πρεμούρα, καμία προπονητική εμμονή δεν μας απομονώνει.

Η απόλαυση βρίσκεται στη διαδρομή. Αυτός είναι ο νόμος. Για τον ποδηλάτη και τον πεζοπόρο μόνο.

Για τους υπόλοιπους, η διαδρομή είναι το αναγκαίο κακό κάθε ταξιδιού.

Το ταξίδι όμως έχει ενδιαφέρον ως όλον, αν εξαιρέσεις τους χρόνους για να καλύψεις αποστάσεις, δε σου μένει και τίποτα.

Ευτυχώς, αυτό το συνειδητοποίησα νωρίς και έβγαλα από το μυαλό μου το αυτοκίνητο.

Έγινα ποδηλάτης στη νοοτροπία. Στη νοοτροπία που σε αναγκάζει να δεις τον κόσμο διαφορετικά.

Μαθαίνεις να εκτιμάς και να εκμεταλλεύεσαι σωστά το χρόνο.

Γιατί δεν θα έπρεπε να μάθουμε να κερδίζουμε χρόνο, αλλά να μάθουμε να τον εκμεταλλευόμαστε.

Ο χρόνος που «κερδίζεται» όταν χρησιμοποιείς μέσο με κινητήρα, καταγράφεται ως νεκρός χρόνος στο μυαλό.

Τίποτα το ερεθιστικό δε συμβαίνει όταν βρίσκεσαι ακίνητος και κλεισμένος μέσα σε ένα κουτί.

Καμία γεύση, καμία μυρωδιά, καμία εικόνα, καμία κουβέντα δεν αποθηκεύται, όλη η εμπειρία καταχωνιάζεται όπως-όπως στον κάλαθο των χαμένων στιγμών.

Βάζω στοίχημα πως αν τα μυαλά είχαν φωνή θα ούρλιαζαν από απόγνωση, καθώς υπόκεινται στο καθημερινό μαρτύριο του μη ερεθίσματος.

Στο ποδήλατο όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες στη γη που ρολάρει, ο ποδηλάτης τις νοιώθει σε όλο του το κορμί.

Κάτι σαν 6η αίσθηση.

Την κλίση του εδάφους τη νοιώθει στην καρδιά στα πνευμόνια και στα πόδια, το είδος του εδάφους στα χέρια και στο μυαλό, το υψόμετρο στο δέρμα κοκ.

Η εμπειρία του ποδηλάτου είναι ολιστική.

Αλλά ξέρω, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να παρατήσει την ευκολία του αυτοκινήτου για να τα ζήσει όλα αυτά.

Γιατί η ευκολία είναι χαραγμένη στα ένστικτα του ανθρώπου.

Η ύπαρξή σου ψάχνει απεγνωσμένα να βιώσει την κάθε στιγμή με τη λιγότερη δυνατή αντίσταση.

Σε αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη ευαισθησία στόχευσε και ο εμπνευστής του αυτοκινήτου.

Και όσο περνούν τα χρόνια, αντί να εντοπίσουμε το πρόβλημα και να σκίσουμε το μεταλλικό κουκούλι να πάρουμε επιτέλους αέρα, ενδίδουμε όλο και περισσότερο στην ευκολία και την ασφάλεια της απραγίας και του κουτιού.

Και όσο ενδίδουμε, τόσο αποζητάμε τρύπες και κούτες.

Σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και η ανάγκη για εκτόνωση, η ανάγκη να πάρεις αέρα, ονομάστηκε αθλητισμός ή ψυχαγωγία.

Δεν θεωρώ ότι είναι αθλητισμός η ανάγκη να μη ζούμε σε φυλακές.

Απλά, η ανάγκη που ανέκαθεν είχαμε ως άνθρωποι, κατάντησε να φιλτραριστεί από την «ευκολία» και την «απλότητα» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν περισσότερο στο σύγχρονο τρόπο ζωής.

Θλιβερό αν το αναλογιστεί κανείς, αλλά ακόμα και αυτό κάτι είναι.»
Νίκος Αναπούρνης, eyedoll.gr