Patchwork

Κυριακή απόγευμα.
Στην παραλία με μια παρέα ποδηλάτες. Πολύχρωμοι και διαφορετικοί, σαν τα ποδήλατά τους. Ο καθένας φορτωμένος τις δικές του αποσκευές, άλλος σακίδιο πλάτης, άλλος ταξιδιωτικές στη σχάρα, άλλος μικρό τσαντάκι στο τιμόνι ή μπροστά στη σέλα.
Ο καθένας φορτωμένος τον εαυτό του.

Κυριακή των Βαίων.
Φτάσαμε στην αμμουδιά, κάπου στο Ελληνικό.Γυαλιά ηλίου και θερινά ποδηλατικά.
Ο αρχηγός ψάρευε με καλάμι και οι υπόλοιποι γύρω τον πείραζαν, χωρίς να βραχούν.
Τρία ψαράκια έπιασε το αγκίστρι και η καλή καρδιά της παρέας τα ξανάριξε στο νερό.
''Ρε συ, είναι το ίδιο ψάρι που είχες πιάσει και πριν!''
''Παιδιά, αυτό το ψάρι μάλλον θέλει ν αυτοκτονήσει!''
Χαμόγελο όλο καλοσύνη ο αρχηγός, ο μόνος που είχε φέρει καλάμια στις αποσκευές.
Χαμόγελο-μέρος του εαυτού του.
Πλησίασα δειλά, να δω το ζωντανό δόλωμα. ''Πώς το λένε το σκουλήκι?'' ''Ακροβάτη''.

Τότε άκουσα την καμπάνα.
Πάνω στην άμμο ο ''μικρός ναίσκος'', όπως θάλεγε ο Παπαδιαμάντης.
Άγιος Αλέξανδρος Ελληνικού, η ακολουθία του Νυμφίου.Δεν είχε σκοτεινιάσει, με τα γυαλιά ηλίου ξεμάκρυνα ήσυχα από το χαβαλέ της παρέας.

Λίγα μέτρα πιο κει, ήταν κιόλας μεγάλη εβδομάδα. Στην αμμουδερή αυλή η μικρή περιφορά του Νυμφίου με τα αγκάθια.
''...και μακάριος ο δούλος
όν ευρήσει γρηγορούντα,
ανάξιος δε πάλιν
ον ευρήσει ραθυμούντα...''
Πέντε έξι άνθρωποι το μικρό εκκλησίασμα. Στάθηκα παράμερα με το ποδηλατικό σορτσάκι. Δεν ήθελα να φύγω. Έβγαλα τα μαύρα γυαλιά, φόρεσα τ άλλα.

Στην παραλία ο αρχηγός ντυνόταν, οι φωτογραφίες θ ανέβαιναν το βράδυ στο facebook.
Φορέσαμε τα αντιανεμικά και καβαλήσαμε.Ανανεώσαμε για μετά το Πάσχα το ραντεβού με την ανεμελιά.
Στις αποσκευές μας είχαμε βάλει και το καλοκαίρι.

One, two,three,four,five,
once I caught a fish alive,
six,seven,eight,nine,ten,
then I let it go again.

Νομίζω όσο ζω θα ψάχνω την ενότητα, το νόημα που συνδέει τα παράταιρα κουρέλια που συνθέτουν το πολύχρωμο πάπλωμα της ζωής.