Συνοδοιπόροι

[15/8/2013]

Περπατάμε στο σκοτάδι.
Βρέχει και φυσάει- τα μαλλιά μας χορεύουν μέσα στα μάτια μας, υγρά από βροχή και δάκρυα.
Κρατάς ένα φακό - χλωμός κύκλος από φως μέσα στο μαύρο - με κρατάς από το χέρι σφιχτά, να μη σκοντάψω στις πέτρες. Πατάω εκεί που πατάς.
Έχω κατέβει στα υπόγεια της ψυχής μου, στα πιο βαθιά, όπου μόνο η απόγνωση κατοικεί. Είμαι ένα με τη λάσπη, δεν πάει πιο κάτω.
Από το χέρι σου αρπάζομαι, με κρατάς, με κρατάς σφιχτά, να μη γκρεμιστώ στο χάος.
Μην αφήσεις το χέρι μου. Βυθίζομαι.