ΤΟ ΚΟΡΔΕΛΑΚΙ

       Δεν ήταν καμιά καλή ποδηλάτισσα η Φωτεινή. Τα στοιχειώδη είχε μάθει: να πηγαίνει άκρη δεξιά, να σταματάει σε όλα τα φανάρια και, κυρίως, να είναι απόλυτα συγκεντρωμένη στην πορεία της.

     Έκαιγε ο ήλιος, κι ας ήταν ακόμα δέκα το πρωί. Ιούλιος. Βιαζόταν να τερματίσει τη σύντομη διαδρομή της προς το σπίτι. Στο ύψος του "Μετρό" σχεδόν κανείς στο πεζοδρόμιο.Πρωί Κυριακής. Η άκρη του ματιού της  συνέλαβε μια γυναικεία φιγούρα με λευκή πουκαμίσα. Σαν να έβγαζε, ποδηλατώντας, μια φωτογραφία εν κινήσει. Πουκαμίσα, που συνηθίζεται πάνω από το μαγιό, πηγαίνοντας προς τη θάλασσα ή επιστρέφοντας. Πρόλαβε να δει και τα μαυρισμένα πόδια της κοπέλας. Όχι λεπτά, μάλλον στιβαρά πόδια, με σταθερό πάτημα. Τα σανδάλια της δεν τα πρόσεξε.

   Η φωτογραφική ματιά της στάθηκε στο κορδελάκι, που συγκρατούσε τα μαύρα μαλλιά πιασμένα ψηλά. Και μπήκε, για λίγο, σ' ένα κανάλι σκέψης που την έβγαλε από την προσηλωμένη οδήγηση. Σαν να ποδηλατούσε μηχανικά, για λίγα λεπτά. Ήταν ένα κορδελάκι εμπριμέ, φλοράλ, με  φύλλα, άνθη και πουλιά του Αμαζονίου. Πράσινα φύλλα, από φοίνικα ή μπανανιά μαζί μ' ένα εκτυφλωτικό κίτρινο. Όλα αυτά σ' ένα τόσο δα υφασματάκι, δεμένο φιόγκο.

    "Ό,τι φοράμε πάνω μας με κάποιον τρόπο μιλάει", σκεφτόταν η Φωτεινή. "Γι αυτό και το φοράμε, για να πει αυτό που θέλουμε, και δεν ξέρουμε αλλιώς να το πούμε. Βέβαια, οι δέκτες γύρω μας ποικίλλουν σε ευαισθησία, και καθένας"ακούει" με βάση τα δικά του δεδομένα".

Η Φωτεινή, πάντως, βάζοντας πρώτη στην ελαφριά ανηφόρα, σε μια πλάγια ματιά, πρόλαβε ν' "ακούσει" το κορδελάκι: "Είμαι νέα. Είναι καλοκαίρι. Θέλω στη ζωή μου χαρά".