το γκαιδαράκο με τα γυαλότουβλα πολύν καιρό ήθελε να καταλάβη ότι βρίσκεσαι στον Υπέρκοσμο τώρα. Μου λείπουν οι λέξεις, ενώ η καρδιά μου τρέμει. Τότε, τον Μάγιο του 2009, μας άνοιγες το σπίτι και μας έκανες τον παράδεισο στην Αθήνα.
Ελπίζω να σε λάβουν αγκαλιά πάντες οι αγαπημένες μου φυγόμενοι ήδη ("all our beloved departed", όπως λέει ο Τέβγιε στην ταινία Fiddler on the Roof).
Σκέφτομαι την καλή σου σύζυγο τη Σοφία, την Ελένη, τη Λυδία και την Ίλυα. Να τις παρηγορήση ο Θεός, να φουσκώση τα δάκρυά από τα πρόσωπά τους, και να τις συνοδεύση καθημερινώς!
Ζωντανώς θυμάμαι τον πόνο προκαλουμένο μετά το θάνατο του μπαμπάκου· τώρα, πέραν των είκοσι χρονών μετά, αισθάνεται σαν ούλη περασμένης εγχείρησης.
Κορίτσια, σας αγάπαγα από την πρώτη στιγμή, σας εύχομαι καλές δυνάμεις και να ζήσετε με την πιρκή έλλειψη όσω γίνη. Εάν υπάρχει κάτι που να σας βοηθώ, ευχαρίστως θα κάνω ό,τι επιθυμάτε.
Σας στέλνω την αγάπη μου 