Το ιστολόγιο του/της Alkeste

Ποιός είναι άραγε ο λόγος που με οδήγησε οψέ να πιάσω την πένα καθούμενη εις το σεκρετέρ τριανταφυλίσσιου ξύλου;
Η επιστολή μου αυτή,έχει τόνο εξομολόγησης προς ένα κοινό που μόνο αυτό δύναται να με καταλάβει.
Δε θα μιλήσω για τα ideal,τα giant,τα GT,τα trek μείτε για τα σπαστά τα dahon....
Θέλω να μιλήσω γι αυτήν την ρουτίνα στο πετάλ,της ρόδας και της αλυσίδας.
Πολλοί απο σας,οι οποίοι δεν δύνανται να προστατέψουν το πολυαγαπημένο τους όχημα εις την οικία είτε σε κάποιο γκαράζιον βρίσκεσθε σε θέση να καταλάβετε το αίσθημα ευχαριστήσεως και ανακουφίσεως κάθε φορά που αντικρίζω το ποδήλατό μου,bicycle,bicicleta,fahrrad,,bicyclette(είμεθα και γλωσσσομαθείς βλέπετε)στην ίδια θέση οπυ εκλειδώθην την προηγούμενη νύχτα.Αίσθημα το οποίο προέρχεται απο το μόνιμο άγχος οτι ανα πάσα στιγμή το ποδήλατο-α μας μπορούν να πέσουν στα χέρια του κάθε τυχόντα ο οποίος τα βλέπει ωσαν αντικείμενα εύκολης απόκτησης χρημάτων.Το αίσθημα αυτό μας οδηγεί στην ψύχωσην να κλειδώνουμε τα ποδήλατα μας,με λογής κλειδαριές,πέταλα,φορτώνοντας τα με συναγερμούς,και μικροτσίπς εντοπισμού τους σε περίπτωση κλοπής τους!(εντάξει υπερβάλω λίγο).
Θα μιλήσω επίσης και για την περιπέτειαν την οποία ζω καθημερινά εις τους δρόμους τους μεγάλους,τους θορυβώδεις τους ασφυκτικούς!Μοναχά ένας ποδηλάτης μπορεί να αντιληφθεί την εγρύγορση των αισθήσεων εις τας μεγάλας λεωφόρους όπως συγγρού,όπως πατησίων,ή και στας μικρότερας όπως Λένορμαν κι Αχιλλέως.Μοναχά ενας-μια ποδηλάτης-ισσα μπορεί να αντιληφθεί τον εκνευρισμό τον οποίον προκαλούν οι γνωστοι οι οδηγοί ταξί,κοινώς "ταρίφες" σταματώντας οποτε και οπουδήποτε θελήσουν,ανοίγωντας διάπλαττα τας απαίσιας κίτρινας πόρτας τους ξαφνικά,δίχως να κοιτάξουν πίσωθεν τους,είτε αδιαφορώντας για την έλευση του ποδηλάτου,ωσαν να μην υπάρχουμεν.