Το ιστολόγιο του/της Automation

Πολύ καιρό σκεφτόμουν να το κάνω. Το είχα κάνει δηλαδή, αλλά για βόλτα χωρίς πίεση χρόνου και όχι με σκοπό τη μετακίνηση. Στο τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου και καθώς η κίνηση ήταν ακόμα στους δρόμους ελάχιστη, αποφάσισα να το τολμήσω. Να πάω δηλαδή ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!
Η διαδρομή ισούται με 18 χιλιόμετρα με κύριες οδούς τις λεωφόρους Κηφισιάς και Βουλιαγμένης. Στο δίλλημα "κούρσα ή mountain" κέρδισε το mountain χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιο ευέλικτο, πιο στιβαρό, δεν χρειάζεται να παρεκλίνεις της πορείας κάθε φορά που βλέπεις μπροστά σου λακούβα (και πίστεψε με, θα δεις πολλές και στις δύο λεωφόρους).
Ξεκινώ λοιπόν ένα ζεστό πρωινό Δευτέρας να κατηφορίζω τη λεωφόρο Κηφισιάς. Θα συναντήσω δύο σημεία δύσκολα: την έξοδο προς Σπύρου Λούη και αυτή προς Καποδιστρίου. Φοβάμαι διαρκώς καθώς τις περνάω πως κάποιος θα προσπαθήσει να βγει με ταχύτητα και δεν θα με υπολογίσει. Διαπιστώνω πως αυτό όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά αντίθετα κάποιοι περιμένουν εμένα να βγω από το δύσκολο σημείο πριν συνεχίσουν, πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Φτάνω στο Ζάππειο σε χρόνο ρεκόρ. Περνάω πρώτος τα φανάρια, νοιώθω πως τα αυτοκίνητα απλά υποκλίνονται στη δίτροχη ανωτερότητα που καταναλώνει μόνο νεράκι και υδατάνθρακες (αντί για υδρογονάνθρακες).
Η λεωφόρος Βουλιαγμένης δεν μου φέρνει ιδιαίτερο πρόβλημα αν και σίγουρα είναι ένας δρόμος που δεν έχει φτιαχτεί για να κάνει κανείς ποδήλατο. Φτάνω τελικά στη δουλειά μου σε 39 λεπτά. Από πόρτα σπιτιού, σε πόρτα δουλειάς.
Ας κάνω μία σύγκριση χρόνου μεταξύ όλων των εναλλακτικών, μαζί με υπέρ και κατά:

• Με αυτοκίνητο μέσω Αττικής Οδού: 30 λεπτά, μεγαλύτερη διαδρομή, υπέρ η άνεση και ο χρόνος, κατά τα διόδια και η βενζίνη που μολύνει το περιβάλλον ενώ καταναλώνεται, κόστος διαδρομής περίπου 3,5 ευρώ.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις κατηγορίες συνεργείων αυτοκινήτων.
Στην πρώτη ανήκουν τα λεγόμενα "επίσημα" συνεργεία, πιο γνωστά και ως "αντιπροσωπεία". Πρόκειται δηλαδή για τα συνεργεία που επιδιορθώνουν και συντηρούν αυτοκίνητα αποκλειστικά μίας μάρκας και εξασφαλίζουν τη διατήρηση της εγγύησης που έχουν οι ιδιοκτήτες τους γι' αυτά.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι τα συνοικιακά μικρά συνεργεία. Σε αυτά, θεωρητικά, μπορεί κανείς να επιδιορθώσει οποιοδήποτε αυτοκίνητο και οι ιδιοκτήτες τους αγωνίζονται να επιβιώσουν απειλούμενοι από τον ανταγωνισμό των "επίσημων" συνεργείων και των υπόλοιπων συναδέλφων τους. Σπάνια θα δει κανείς σε αυτά ένα καινούργιο αυτοκίνητο καθώς οι ιδιοκτήτες τους προτιμούν την "αντιπροσωπεία" για να μη χάσουν την εγγύηση.
Θα μου πείτε τώρα (και με το δίκιο σας) "και τι μας ενδιαφέρουν ρε φίλε εμάς όλα αυτά, εμείς είμαστε ποδηλάτες". Λοιπόν τα γράφω για να καταλήξω στην τρίτη κατηγορία συνεργείων που είναι αυτά που παρέχουν "racing and tuning" υπηρεσίες. Κάποιοι μπορεί να τα αποκαλέσουν και συνεργεία για "κάγκουρες". Σε αυτά μπορεί κάθε αμετανόητος εραστής των "πειραγμένων" αυτοκινήτων και της χωρίς όριο ταχύτητας να βελτιώσει το "εργαλείο" του, να το κάνει πιο "γκαζιάρικο" και πιο "νευρικό".
Σε ένα τέτοιο συνεργείο είδα κάτι που με έκανε να σκεφτώ αρκετά. Στην ταμπέλα του γράφει "Αναβαθμίσεις εγκεφάλων" εννοώντας προφανώς τα συστήματα αυτομάτου ελέγχου που έχουν τα σύγχρονα αυτοκίνητα.

Γεια σας

Ο τίτλος που διάλεξα ίσως να ξενίσει μερικούς. Ίσως στην πορεία να γράψω και κάποια φράση "ακατάλληλη διά ανηλίκους" μόνο και μόνο για να δώσω έμφαση στα όσα θα πω. Ζητώ προκαταβολικά τη συγγνώμη σας. Αφορμή για τα παρακάτω γραφόμενα είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πάρα πολύ και από ότι διαπιστώνω με χαρά, απασχολεί και εσάς με πληθώρα μηνυμάτων που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ. Αναφέρομαι στο θέμα-πρόβλημα των σκουπιδιών. Αφήνω λοιπόν τους προλόγους και μπαίνω στο κυρίως θέμα.

Ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων είναι κάτι πολύ όμορφο. Το πάθος που νοιώθει κανείς όταν είναι ερωτευμένος/η δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο. Δυστυχώς όμως ακόμα και αυτό (ιδιαίτερα αυτό) έγινε αντικείμενο εγκμετάλευσης από την περίφημη - κατ' όνομα μόνο - "επιστήμη" του marketing. Έτσι προβλήθηκε όσο το δυνατόν το ανθρώπινο σώμα ως αντικείμενο, θεοποιήθηκε το "αψεγάδιαστο" και οι τεχνικές προώθησης (άχρηστων τις περισσότερες φορές) προϊόντων ταυτίστηκαν με τον επαναπροσδιορισμό του "σέξυ". Για παράδειγμα αν κυκλοφορείς με το τάδε κινητό είσαι σέξυ, το ίδιο αν πίνεις τον τάδε καφέ στο τάδε ποτήρι, αν φοράς το τάδε ρούχο, αν οδηγάς το τάδε αυτοκίνητο. Κάποτε λοιπόν ο έρωτας χρειαζόταν μόνο δύο για να ολοκληρωθεί. Τώρα υπάρχουν κι "άλλοι" που μπαίνουν ανάμεσα στους δύο (όχι δεν μιλάω για κανενός είδους "όργιο", τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ίσως φανταστούν κάποιοι). Το θέμα μας εδώ είναι που καταλήγουν αυτοί οι "άλλοι" όταν ο έρωτας...ολοκληρώνεται.

Η βόλτα κανονίστηκε το απόγευμα της Παρασκευής 28/08/2009. Είμασταν 2, με ΜΤΒ και αποφασισμένοι να φτάσουμε από τα βόρεια προάστια της Αθήνας (Μαρούσι) σε κάποια παραλία με κάπως αντισυμβατικό τρόπο. Η συνάντηση ορίστηκε για τις 7 το πρωί του Σαβββάτου 29/08/2009 στην είσοδο του Άλσους Συγγρού. Η δική μου πρόταση ήταν να περάσουμε από Μαρούσι, Χαλάνδρι, Αγία Παρασκευή, Χολαργό και να ανέβουμε στον Υμηττό από την περιοχή του νεκροταφείου Χολαργού. Από εκεί θα φτάναμε μέχρι την Αργυρούπολη ποδηλατώντας συνέχεια στο χωματόδρομο που υπάρχει στη δυτική πλευρά του βουνού. Στη συνέχεια θα κατηφορίζαμε προς την περιοχή της Βούλας. Θα κάναμε το μπάνιο μας και θα επιστρέφαμε παραλιακά μέχρι το Φάληρο όπου θα επιβιβαζόμαστε σε συρμό του Ηλεκτρικού με τελικό προορισμό το Μαρούσι. Ο φίλος Γιάννης όμως είχε άλλα σχέδια και επέμενε αρκετά ώστε αυτά να πραγματοποιηθούν: ήθελε να πάμε στις παραλίες του Σχοινιά. Προσπάθησα να τον πείσω ότι θα ήταν αρκετά δύσκολα προς τα εκεί καθώς θα περνούσαμε από μεγάλο μέρος των πρόσφατα καμμένων εκτάσεων. Ιδιαίτερα η επιστροφή μας θα ήταν πολύ δύσκολη, όταν η θερμοκρασία θα είχε ανέβει αρκετά. Μου είπε ότι θεωρεί υποχρέωσή του να περάσει μέσα από τις περιοχές αυτές τώρα, έστω και συμβολικά θα δείχναμε ότι το ενδιαφέρον για τις περιοχές αυτές δεν χάθηκε. Δεν επέμεινα στη δική μου πρόταση και ξεκινήσαμε κατά τις 7:20 την μακριά και επίπονη πορεία μας.