Το ιστολόγιο του/της Vlachos

Ήπιε μια γουλιά νερό και καβάλησε το ποδήλατό του. Κάθισε στη σέλα. Τελικά ήταν πιο αναπαυτικά από ότι περίμενε. Ίσως γιατί ή σέλα ήταν πιο φαρδιά από αυτές που ήξερε.
Έπιασε με τα δυό του χέρια το τιμόνι.
Ανέβασε το δεξί πετάλι με το κουντουπιέ μέχρι τις 45 μοίρες περίπου και πάτησε δυνατά επάνω του. Το αριστερό πόδι ακολούθησε υπάκουα.
Άρχισε να πεταλάρει στην αρχή αργά και στην συνέχεια πιο γρήγορα, πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο γρήγορα.
Έκλεισε τα μάτια και συνέχισε…

Ο πρώτος ήχος που άκουσε ήταν ένα επίμονο μπιπ μπιπ μπιπ. Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε το κοντέρ. 180 σφυγμοί το δευτερόλεπτο έγραφε. ALARM!!! Αρκετά για την ώρα.
Κατέβηκε από το ποδήλατο και πήγε να κάνει ένα ντους.

ΤΙ ειρωνεία! Έπρεπε να διανύσει πολλές δεκάδες εικονικά χιλιόμετρα στο στατικό του ποδήλατο και να χάσει τουλάχιστον 15 κιλά. Τόσα είχε πάρει από τότε που απαρνήθηκε την παλιά του αγ'απη. Tόσα έπρεπε να χάσει για να τον συγχωρέσει για την απιστία του και να του επιτρέψει να την ξαναγγίξει.

Η παλιά του αγάπη, το παλιό του mongoose, τον περίμενε πιστά στην αποθήκη...

Δεν είμαι ποδηλάτης. Είμαι όμως φίλος ποδηλάτη. Αυτό και μόνο το γεγονός μου δίνει το δικαίωμα να μπορώ να εκφράσω την άποψή μου σε αυτό το χώρο. Προσθέστε δε και την ιδιότητά μου ως παλιού, προ τριακονταετίας, κατόχου ενός 35κιλου σιδερένιου SAINT ETIEN μπακάλικου ποδηλάτου με κόντρα φρένο, η μόνη κληρονομιά του μακαρίτη του παππού μου. Και δεν ήμουν μόνο κάτοχος αλλά και φανατικός χρήστης του μέχρι που κατάλαβα ότι η Αθήνα είναι μία πόλη τελείως αφιλόξενη για τέτοιου είδους δραστηριότητες.
Και συμβιβάστηκα όπως κάθε έμβιος οργανισμός που διαθέτει το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης. Έπρεπε να επιβιώσω βλέπετε. Έγινα λοιπόν χρήστης των υποδομών που μου προσέφερε αυτή η πόλη, που δεν ήταν τίποτα άλλο από ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟδρομοι και ΠΕΖΟδρόμια.
Δεν σας κρύβω ότι όλους εσάς που επιμένετε να χρησιμοποιείτε το ποδήλατό σας τόσο για τις καθημερινές σας μετακινήσεις στο κέντρο της Αθήνας όσο και για την δασκέδασή σας, σας φαντάζομαι στο μυαλό μου κάτι σαν τον «V» στο “V FOR VENDETTA”, επαναστάτες.
Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι σας θαυμάζω λιγάκι εάν κάποιες φορές δεν μου κάνατε την μίζερη καθημερινότητά μου ακόμα πιο δύσκολη.
Γιατί είναι πραγματικά δυσάρεστο για εμένα τον υποχρεωμένο να οδηγώ τον ΙΧ μου καθημερινά από και προς τη δουλειά μου (διαφορετικά πρέπει να αλλάξω 5 μεταφορικά μέσα για μία απλή διαδρομή) που κινούμαι με μέση ωριαία ταχύτητα 5 χλμ/ώρα, όταν βρίσκω την ευκαιρία σε κάποια ελάχιστα σημεία να κινηθώ με 40 χλμ/ώρα να βρίσκω μπροστά μου ένα ποδηλάτη ο οποίος διεκδικώντας τον χώρο που του ανήκει κινείται στη μέση του δρόμου ασθμαίνοντας με 15 χλμ/ώρα.