Αν θέλεις να ελευθερώσεις ένα λαό το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να του αναπτύξεις την παιδεία. Αυτό βέβαια μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και από την άλλη πλευρά. Αν διαλύσεις την παιδεία ενός λαού του στερείς την ελευθερία.
Η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου προσπαθεί να φτιάξει ένα νομοσχέδιο για την παιδεία κατ’ εικόνα και ομοίωση της. Δηλαδή ένα νομοσχέδιο με ξυνισμένα μούτρα
Θα σταθώ μόνο σε ένα ζήτημα.
Πρώτο και κύριο ξεμπερδεύουμε με το άσυλο. Άσυλο θα υπάρχει, αλλά μόνο ανιάτων και θα μπορεί ο καθένας να το επισκέπτεται όποτε επιθυμεί. Το λέει και η επίμαχη εισήγηση;
“Πλήρης και πιστή εγγύηση της επιστημονικής ελευθερίας και της ελευθερίας της έκφρασης μέσα στα ΑΕΙ.”
Δηλαδή μπορείς να λες ότι θέλεις μέσα στα ΑΕΙ. Απ ‘ έξω θα ακούς ότι σου λένε. Εντάξει; Αν βγάλεις τις ιδέες σου απέξω από το πανεπιστήμιο σε κανένα ίντερνετ, σε κανένα περιοδικό, κλπ δεν μπορούμε να σου εγγυηθούμε ότι θα είσαι ασφαλής.
” Απομάκρυνση από το μοντέλο χωροταξικού ορισμού και επιστροφή στις ρίζες του ασύλου. “
Εδώ έχουμε τη γνωστή τακτική εξωραϊσμού άθλιας πράξης. Δεν λέει καταργώ το άσυλο. Λέει απομακρύνουμε το άσυλο από την χωροταξική του οριοθέτηση. Δηλαδή δεν οριοθετείται πια το άσυλο σύμφωνα με το χώρο, (πχ. Κτίριο Νομικής σχολής) αλλά σύμφωνα με ότι γουστάρει κάθε φορά ο εκπρόσωπος του Υπουργείου προστασίας του πολίτη (Μες την προστασία μας έχει αυτό το Υπουργείο βρε παιδί μου). Για παράδειγμα εσύ μπαίνεις μέσα στη Νομική για να αποφύγεις τα playmobil που σε κυνηγάνε να στις βρέξουνε και εκείνη τη στιγμή το άσυλο, για κακή σου τύχη θα βρίσκεται στο Πολυτεχνείο. Όταν μπαίνεις στο Πολυτεχνείο το άσυλο θα είναι στο Πάντειο. Είσαι και γκαντέμης βρε παιδί μου.