Το ημερήσιο πρόγραμμά του καθοριζόταν από συγκεκριμένους παράγοντες. Η δουλειά στην πολυεθνική (και μάλιστα σε θέση "ευθύνης") δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Πώς λέμε "με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω..."; Ε, το ακριβώς αντίθετο! Νύχτα έβγαινε από το σπίτι (καλά μην υπερβάλουμε, εκεί κατά τις 8 παρά ξεκίναγε!) και νύχτα έμπαινε (το χειμώνα τουλάχιστον - γιατί το καλοκαίρι, η αλλαγή του ωραρίου έσωζε κάπως τα προσχήματα - έβλεπε και λίγο απογευματινό φως). Μια φορά τη βδομάδα ξέκλεβε και μιάμιση ώρα για να πάει στο γυμναστήριο.
Δεν έκανε και τίποτα ηρωικό εδώ που τα λέμε. Όσο προλάβαινε να ασχοληθεί με τα παιδιά του, που και που να τα πάει εκείνος - αντί για τη μαμά - σε κάποια απογευματική δραστηριότητα, να διαβάσει μαζί τους κάποιο μάθημα ή να ελέγξει κάποια άσκηση μαθηματικών, να τα βάλει για ύπνο, τα βασικά...
Τα τελευταία χρόνια είχε αλλάξει και γειτονιά, από το Παγκράτι που μεγάλωσε, στην Ηλιούπολη. Η μαμά όμως έμενε ακόμα στο Παγκράτι, στο πατρικό. Μόνη της πια, αφού ο μπαμπάς είχε φύγει από τη ζωή και τα δυο αγόρια έγιναν "άντρες" και είχαν τη δική τους ζωή. Όχι ότι παραπονιόταν η μαμά. Δόξα τω Θεώ, μια χαρά ήταν. Είχε τις φίλες της, αυτοκίνητο για να μετακινείται, ενδιαφέροντα, παρέα για εκδρομές.
Όμως ο γιος φρόντιζε να πηγαίνει να την επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορούσε. Κάποια από τα απογεύματα, φεύγωντας από τη δουλειά (μετακινούμενος μέσα σε 1,5 τόνο σίδερο - για να μην ξεχνιόμαστε), "έπηζε" στη Μιχαλακοπούλου για κάνα 20λεπτο, έκανε και μερικές βόλτες μέχρι να βρει να παρκάρει στο Παγκράτι και έφτανε στη μητέρα. Μετά "έπηζε" άλλα 20 λεπτά στη Βουλιαγμένης, (υπομονή, η ενόχληση είναι προσωρινή - το μετρό θα είναι μόνιμο!) και έφτανε "τελειωμένος" στο σπίτι.
Σήμερα όμως το πρόγαμμα θα ήταν διαφορετικό! Στο σπίτι πρώτα, για να σταθμεύσει τον 1,5 τόνο. Πιο νωρίς απ'ότι συνήθως, αφού δεν θα πήγαινε στο γυμναστήριο. Να πει δυο κουβέντες με τη σύντροφό του, να δει τι κάνουν τα παιδιά. Και μετά, ξεκίνημα για τη μαμά. Όχι όμως με 1,5 τόνο σίδερο, αλλά με 14,5 κιλά αλουμίνιο! Το τερπνό μετά του ωφελίμου!
Δεν διάλεξε τη Βουλιαγμένης, αλλά τους δρόμους της Ηλιούπολης, του Υμηττού και της Γούβας. Ήσυχοι δρόμοι, χαλαρό πετάλι, πλήρης έλεγχος του ρυθμού και της αναπνοής. Πρόλαβαινε να βλέπει και τις αντιδράσεις των περαστικών. Το θετικό είναι ότι δεν τον έβλεπαν σαν "εξωγήινο". Θέλει να πιστεύει ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή φαίνεται νεώτερος απ'ότι είναι, αλλά επειδή ο κόσμος έχει αρχίσει να θεωρεί φυσιολογική την παρουσία ποδηλάτων στους δρόμους, έστω και με ενήλικες αναβάτες. Μπορεί και να σκέφτονταν "τέτοια έκανε κι ο Γιωργάκης και τώρα φοράει γιλέκο για το σπόνδυλο και είναι ξάπλα στον 6ο όροφο του ΚΑΤ"!
Ας είναι. Σημασία έχει ότι έφτασε σε 20 λεπτά, είδε τη μαμά (της άρεσε το ποδήλατο!) και γύρισε σε άλλα 20 λεπτά. Χωρίς να αγχωθεί, χωρίς να μολύνει το περιβάλλον του και έχοντας "κάψει" λίγο περιττό λίπος. Μπήκε στο σπίτι ευδιάθετος, ικανοποιημένος, χαμογελαστός. Πήρε κι ένα τηλέφωνο τη μαμά, να τη βεβαιώσει ότι έφτασε σώος! Είπαμε, προοδευτική, αλλά μαμά!
Μια συνηθισμένη μέρα. Μια λίγο καλύτερη μέρα. Είθε να ακολουθήσουν πολλές και ακόμα καλύτερες! Καλή Ανάσταση!