Η Ρέιτσελ πάντα ήθελε ένα ποδήλατο, αλλά ο πατέρας της πίστευε πως ήταν επικίνδυνο. Ένα λάθος είναι αρκετό έλεγε, δεν βλέπεις που πηγαίνεις ,πέφτεις σε κίνηση και είσαι νεκρός. Ή κάποια στιγμή ξεχνάς το κράνος σου, πέφτεις πάνω στον τοίχο και σπλάτς! Να, αυτά εκεί είναι τα μυαλά σου στο πεζοδρόμιο. Η Ρέιτσελ επανέλαβε στις φίλες της αυτές τις προειδοποιήσεις τονίζοντας την προφορά του και προσθέτοντας ηχητικά εφέ, και αυτές γέλασαν. Έχεις τόσο βλαμμένους γονείς, είπε η Μελίσσα, είναι θαύμα που βγήκες από αυτή την οικογένεια. Σύντομα η κουβέντα γύρισε στα αγόρια, τα μανό και η Ρέιτσελ περιπλανήθηκε ως τις κούνιες και άρχισε να κάνει, στέλνοντας τον εαυτό της στον αέρα. Όταν άφησε την κούνια , πάγωσε για μια στιγμή πριν πέσει και προσγειωθεί με ένα ράγισμα και ένα δυνατό πόνο στο πόδι της. Ο δάσκαλος ήρθε τρέχοντας και η Μελίσσα άρχισε να κλαίει, η Ρέιτσελ όμως θα κρατούσε αυτή τη στιγμή στο μυαλό της για πολύ καιρό: αυτό το απίστευτο αίσθημα ελευθερίας, αυτό το δευτερόλεπτο αιώρησης πάνω από το προαύλιο, τα παιδιά, το έδαφος.
Μετάφραση Μαρία Θεοδωρίδου
Όμορφη ιστορία, καταπληκτική εικόνα!