Στιγμές απο την ποδηλατοπορεία

Κυριακή μεσημέρι. Πλησιάζοντας στο Πεδίο του Άρεως διακρίνω πλήθος από ποδηλάτες. Ανθρώπους κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά, μέχρι νέους και ηλικιωμένους! Με ποδήλατα κάθε είδους, από bmx, mountain, κουρσάκια…Άλλοι φουσκώνουν τα λάστιχα τους, άλλοι συζητάνε, άλλοι βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες… Και ναι…δίνεται το σύνθημα! Πάμε!!! Η πρώτη πεταλιά όσο πιο δυνατή γίνεται ώστε να υποσκελίσουν οι τροχοί τις τυχών αναστολές και την αναμενόμενη κούραση! Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και όμως τόσο γνωστοί. Με ένα βλέμμα λέμε όσα θα λέγαμε με χίλιες λέξεις... Πως είμαστε εδώ για τη μεγάλη μας αγάπη το ποδήλατο! Για το δικαίωμα μας να ζήσουμε ποιοτικά! Πως δεν ανεχόμαστε πλέον να υπονομεύεται η ζωή μας! Να μένουμε απαθείς σε ψεύτικες υποσχέσεις και σε υποκριτικές συμπεριφορές! Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και όμως τόσο γνωστοί. Συνθήματα άγνωστα μέχρι πρότινος γι’ αρκετούς, γνωστοποιούνται και υιοθετούνται με πάθος κατά τη διάρκεια της πορείας! Το δεκάχρονο αγοράκι με την κουκούλα ξεφεύγει από τη μάνα του και τρέχοντας ορμητικά με το bmx του, φωνάζει με όλη του τη ψυχή « Αυτό, αυτό…αυτό είναι σωστό! Ποδήλατο στους δρόμους και στο μετρό!» Συγκινητική και παράλληλα ελπιδοφόρα στιγμή, καθώς εκείνο το παιδί διαψεύδει την αντίληψη πως η νέα γενιά είναι αδιάφορη και πως όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνεται ακόμα περισσότερο απαθής για τα κοινωνικά ζητήματα. Εκείνο το αγοράκι έχει συνειδητοποιήσει πως παρά το γεγονός ότι οι αλάνες αποτελούν παρελθόν, ότι το ποδήλατο πρέπει να ζήσει όχι μόνο στα πάρκα, αλλά και στους δρόμους με τη δημιουργία ποδηλατόδρομων! Ότι μπορεί και θα πρέπει να χωρέσει στο μετρό! Όσες εβδομάδες, όσοι μήνες, όσα χρόνια και αν περάσουν…δεν θα ξεχάσω εκείνες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που ποδηλατούν έχοντας στο καρεκλάκι πίσω από τη σέλα το παιδί τους! Δεν θα ξεχάσω τον ευρηματικό και ασφαλώς αξιέπαινο πατέρα που εκτός από το κοριτσάκι του στο κάθισμα, μεταφέρει και βιντεοκάμερα, ενσωματωμένη στο κράνος του! Αλησμόνητοι και οι επινοητικοί γονείς με το οικογενειακό ποδήλατο με τους τρεις τροχούς και το κοριτσάκι τους πίσω στην τρίτη σέλα! Αξιέπαινη και η παρέα με τα πατίνια που κάνοντας εντυπωσιακούς σχηματισμούς δίνει το δικό της παρόν στην πορεία! Αναρωτιέται κανείς πως ανεβαίνουν τις ανηφόρες…Φαίνεται πως η δύναμη της ψυχής τους αρκεί! Επίσης, άξια λόγου και τα παιδιά που ισορροπούν στο ποδήλατο τους, κουβαλώντας πανό με συνθήματα στην πλάτη…Ο άνεμος ισχυρός κατά διαστήματα να το παλαντζάρει, μα η θέληση τους ακόμα ισχυρότερη! Και η πορεία συνεχίζεται γύρω από την Αθήνα…Οι στιγμές γίνονται ακόμα περισσότερες, λίγο πριν έλθουν να προστεθούν στο γεγονός!!! Στιγμές ενθουσιασμού και αγωνιστικότητας έξω από σταθμούς του μετρό…απέναντι από τη Βουλή…Και ενώ κάποια στιγμή έχω φτάσει στην αρχή της πορείας, στρέφω το βλέμμα μου να δω πόσοι ακολουθούν, μα είναι αδύνατον να υπολογίσω, καθώς στο βάθος του δρόμου διακρίνονται μικροσκοπικές μορφές με ποδήλατα και αναβάτες…Αμέτρητοι ίσως να είναι η σωστή λέξη! Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πως δεν μπορεί…δεν γίνεται να είναι μόδα…να είναι κάτι εφήμερο! Η κατάσταση τείνει να αλλάξει! Αυτοί οι παθιασμένοι άνθρωποι δεν μοιάζουν με παθητικούς δέκτες. Δεν μοιάζουν με άβουλα πλάσματα…Δεν μοιάζουν καθόλου και είμαι περήφανη που τη δεδομένη στιγμή βρίσκομαι ανάμεσα τους! Η θλιβερή κατάσταση της καθιστικής ζωής και του παθητικού τρόπου αντιμετώπισης των προβλημάτων, βρίσκεται σε φθίνουσα κλίμακα! Οι πολίτες των τσιμεντουπόλεων επιστρέφουν στη φύση, στην κίνηση, στη ζωή! Αγαπούν το ποδήλατο και το υποστηρίζουν με πάθος αφού αυτό τους ταξιδεύει σε κόσμους συμβατούς με τη φύση τους…Σε κόσμους ανθρώπινους!!! Ύστερα από δύο περίπου ώρες πορείας, η ποδηλατοπορεία στην Αθήνα ολοκληρώνεται με τερματισμό την αφετηρία της, το Πεδίο του Άρεως. Κρίμα που δεν προλαβαίνω να απολαύσω το πικ-νικ στο καταπράσινο γρασίδι και τη μουσική, παρέα με ποδηλάτες…Φεύγω για τη δουλειά λίγο κουρασμένη, αισθανόμενη ωστόσο απερίγραπτη χαρά και ικανοποίηση για τα όσα διαδραματίστηκαν αυτό το μεσημέρι Κυριακής! Αποχωρώ νιώθοντας υπερηφάνεια που συνέβαλα έστω στο ελάχιστο για ένα καλύτερο αύριο. Η ψυχή μου αγγίζει τα σύννεφα καθώς φαντάζομαι πως και στην Κομοτηνή την πόλη που κάποτε σπούδασα, γνωστοί ποδηλάτες θα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μου και θα έκαναν την ίδια στιγμή τη δική τους μαγική πορεία για την ανατροπή. Πως σε πλήθος πόλεων από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, θα πραγματώθηκε κοινή προσπάθεια! Είναι πραγματικά εκπληκτικό να αναλογιστεί κανείς, ότι μέσα σε ένα μεσημέρι άνθρωποι διαφορετικών γεωγραφικών τόπων βίωσαν παρόμοιες αγωνιστικές στιγμές! Μοιράστηκαν κοινά αισθήματα και προσδοκίες, για το μαγικό εκείνο όχημα που εκμηδενίζει το χρόνο…Που μας κάνει να αισθανόμαστε παιδιά! Εκείνο το ασύλληπτο κατασκεύασμα που ονομάζεται ποδήλατο και που όμως σημαίνει πολλά περισσότερα! Υγεία, αισθητική, οικολογία, ψυχαγωγία…!