Συνεχίζει η περιπέτεια

Γεια χαρά,

πρώτα ένα μεγάλο έπαινο στον Σπὺρο που αύξησε το quota μου

Μαζί με το Buck απολαύσαμε αρκετά χιλιόμετρα ανηφόρες-κατηφόρες κοντά στο ποτάμι Σλάϊ. Ένα βράδυ, ήθελα να προσκαλώ την καλή μου φίλη σε ελληνική ταβέραν, στον «Αλέξη Ζορμπά.» Μίλησα ελληνικά στο τηλέφωνο, ήρθαμε, μας καλωσορίσανε, μια χαρά. Να σας πω την αλήθεια, η μαγειρευτής με μάγευε με το αρνί, το οποίο τσίμπησα ευλαβής κομματάκι-κομματάκι.
Μου έφερε τις αναμνήσεις αμέτρητων βραδυών στην Ελλάδα, όταν τρώγαμε και γελάγαμε.
Επομένως, το αρνί μπήκε στην καρδιά μου.
Βέβαια ήθελα «να μιλήσω το μαγειρευτή», ο αφεντικός μ´έβαλε στο περίμενε, ώστε ν´ανοίηει το παράθυρο προς την κουζίνα κι είδα πανέμορφη κυρία. «Ευλογημένη ολόκληρή η ύπαρξή σας», της είπα, «μου κάνατε τέλειαν απόλαυση! Θα πιω στην υγεία σας, να ζήσετε!» Το σεφάκι ξανέκλεισε το παράθυρο, για να βιαστεί η μητέρα του με τα φαγητά. Δε θα την ξεχάσω.

Το Σάββατο, είχαμε το 25 ετήσιο της απολύτρωσης στο λύκειο. Μια φίλη μας είδε περνώντες, αναρωτιόταν «τι παιδί περνά από δω;», βγήκε και μ´ αγγάλιασε. (Είχα αργήσει αφού με το ξημέρωμα στις 3:30 τα χέρια θέλανε να τυπώσουν τις ωραίες εμπειρίες στη φίλη μου τη Μαρία.)
Χάλασε ο καιρός, σταθόμασταν για αιώνες μέχρι να έπερνε τις φωτογραφίες η αφιληκή φωτογράφος.
Δεν ήθελαν πολλοί να συζητάμε, το κυριότερο· το επάγγελμά μου, τα παιδιά μου, παλιές εμπειρίες τις οποίες δε μοίρασα, αφού ζούσα στα Μπαλκάνια τότε.
Μετά, πήγαμε σε μαγαζί όπου μας σερβίρανε λεπτό καφέ και κέικ με αλαζόνιο τρόπο. Αισθανόμουν τη διαφορά αμέσως· πρόκειταν για τα χρήματα αντί για την απόλαυση επισκεπτών.
«Ας τα», σκεφτόμουν, «τουλάχιστον είπαμε δυο ευχάριστες κουβέντες.»
Πήρα τηλέφωνο το συνάτομό μου τον Αντρέα, του είπα ότι έβρεχε καρεκλοπόδαρα. «Ωραία πρόβα για το αδιάβροχο. Θα έπρεπε ν´αντέχει τρεις ώρες.»
Τέλος πάντων, πέρναγε το βράδυ με καλές συζητήσεις. Στις 9 είπα να φύγω για να μήν με πιάσει η νύχτα στο δρόμο. Η βροχή δε σταμάτιζε, καλή πρόβα για το αδιάβροχο. Κάπου όμως έχασα το δρόμο μου και τηλεφώνησα στη φίλη, η οποία μου είπε που να βγω. «Θα έρθω με το αυτοκίνητο, για να δουμε τι θα κάνουμε. Εν τώ μεταξύ, είχα ξαναπάρει την ανάσα κι άκουσα το Buck που δεν ήθελε να περάσει τη νύχτα έξω. Λοιπόν, ήρθε, έλαβε το σακίδιο και μου είπε ότι θα πήγαινε μπροστά μου με το σύστημα δεικτών πορείας αναμμένο, για να μήν με σκοτώσει τενεκεδές με υπερβολική ταχύτηα. Πρέπει να ήτανε θαυμάσιο θέαμα... «Από δω κατευθείαν, θα σε περιμένω στις στάσεις λεωφορείο, καλόν δρόμο!» Το Buck έκανε τα έσχατα για να προχωράμε, χαιρετίσαμε τη φίλη όπου μας περιέμενε με τα αναμμένα δεικτά πορεία, κι επί τέλους φτάσαμε στο γκαράζ.
Ανέβαινα το ποτήρι στην καλύτερη φιλοξενότερη φίλη.

Την Κυριακή, πάλι έχασα το τραίνο με το οποίο ήθελα να πάω για να δω και τα πεθερά. Πράγματι, ξεκίνησα αργά. Μου είπε το επόμενο και περιέμενα στην αποβάθρα. Βλέπετε στη β´ φωτό ότι οι είσοδοι είναι σχέτικα στενοί· αναγκαζόμουν να πάρω αυτήν για τα καροτσάκια για να χωράει μέσα το Buck. Πριν πρόλαβα να πληρώσω το εισητήριο του Buck, σταμάτησε το τραίνο κι ακούστηκε η φωνή του εισπράκτορα: «Κύριες και κύριοι, πατήσαμε κάτι. Σας παρακαλώ να κάνετε υπομονή.»
Λίγο μετά, ρώτησε μήπως υπήρχε γιατρός στο αμάξι. Ήρθε και ρώτησε για γάντια μοναδικής χρήσης. «Ωρίστε, δεν είναι στειρά.» Κάποιος είχε αυτοκτονίσει. Δόξα τώ Θεώ, δεν έβγαλε το κεφάλι από το παράθυρο για να δει κανείς. Πέρασα στον μηχανοδηγό. «Πρώτη φορά για σας; Τι έγινε;» Μου διηγήθηκε κι είπε ότι ακόμη ένιωσε καλά. Ο κακόμοιρος, δεν είχε χρόνο για να φρενάρει!

Ο εισπράκτωρας ανακοίνωσε ότι έπρεπε να εκκενωθεί το τραίνο, οι σιδηροτροχιές ήταν μπλοκαρισμένες ήδη. «Σας παρακαλώ να βγείτε με τις αποσκευές σας από δύο πόρτες. Η πυροσβεστικοί θα σας φέρουν στο ίδρυμά τους όπου σας περιμένουν λεωφορεία για να σας φέρουν στο σταθμό αφ´όπου θα συνεχίζετε το ταξίδι σας.»
Περιμένοντας για τη μεταφορά, ο εισπράκτορας έκανε τη δουλειά του άριστα· έγραψε χαρτιές, ηρέμισε τους ανήσυχους, μια χρά. Μετά τον ρώτησα για το επωνυμό του, λαμπούσε και μου το είπε.

Εν τώ μεταξύ, ήρθαν οι ηρωίδες και ήρωες εθελοντικοί πυροσβέστες υπηρεσίας για να μας πάνε ως το ίδρυμά τους. Τους εξήγησα ότι δε θα έφευγα χωρίς το αγαπημένο μου τρίκυκλο, το οποίο χώραγε μόνον έξω από τούτην την πόρτα. Μορφάζανε τα παληκάρια, ένας άλλος μηχανοδηγός άνοιξε την πόρτα, και μας πήγανε στο ίδρυμά τους. Εκεί είχανε κάνει καφέδες, χυμούς και γλυκά για τα παιδιά, μας φρόντιζαν φιλικά. Ήρθε ένα λεωφορείο χωρίς χώρο για το τρίκυκλό μου.
Μετά ήρθε μεγάλο αμάξι ταξιτζή που με πήγε στον σταθμό. Μπήκαμε στο τραίνο, η α´ φωτό, και ζήτησα το εισητήριο από μια φιλική εισπράκτορα. Της είπα για το ατύχημα και τη ρώτησα που να πω για την άριστη συμπεριφορά του λεγόμενου εισπράκτορα και μήπως τον ξέρει. Μου έδωσε το τηλέφωνο, όλα καλά.
Τα πεθερά κατάλαβαν τις καταστάσεις.

Τώρα εύχομαι να μήν πάθει τραυματισμό ο μηχανοδηγός. Το πρωί πήρα τηλέφωνο σε μια κυρία της οποίας είπα και για την εθελοντική πυροσβηστική του χωριού· μήν ξεχάσουμε να επαίνουμε τους εθελοντικούς!

Σας εύχομαι κάθε καλό