Έγραψα ένα ποιηματάκι εμπνευσμένο από την πηγαία μαγκιά και την όρεξη που έχουν οι πιτσιρικάδες να εκφράζουν την καύλα τους με στοίχους, τραγούδια, ατάκες. Την ονομάζω Αλάνα ποίηση. Ελπίζω ότι ειναι πιο άμεση και λιγότερη δήθεν.
ΤΑ ΛΕΜΕ ΜΑΓΚΕΣ
Το ποδήλατό μου είναι πολύ σένιο
και ρολάρει τέλεια.
ο αέρας μου μπλέκει τα μαλλιά όπως κατεβαίνω τη κατηφόρα
και η ζωή μου φαίνεται και πάλι να αποκτά νόημα
Τα στροφιλίκια τα γουσταρω πολύ
γιατί τα κολίδια που ρίχνω εκεί δεν παίζονται
Ειδικά στα μεγάλα κατηφόρια
νοιώθω τα μάτια μου να δακρύζουν απο συγκίνηση
Λίγοι άνθρωποι εκτιμούν το εργαλείο μου
επειδή είναι βαρύ και σκουριασμένο
όμως έχει ψυχή και χαρακτήρα
και αυτό δεν το αμφισβητεί κανένας
Ο κόσμος δεν εκτιμά την εμπειρία και τη γνώση
θέλει μπλιμπλίκια, xtr και διπλές αναρτήσεις
και όλα τα άλλα τα αγνοούν με περιφρόνηση
παρ'όλο που κατα βάθος ξέρουν την αλήθεια
Αχ, αυτή τη στιγμή που γράφω να 'μουν ψηλά
στον πύργο του παλαβού τη κορυφή του Παναχαικού
καβάλα στο ποδήλατο και τα χέρια σφιχτά στο τιμόνι
έτοιμος να αφήσω χρυσόσκονη στα μονοπάτια
Φιλαράκια μου ωραία η παρέα σας
αλλά εκει πάνω μπορεί κανείς να βρει το χαμένο του εαυτό
πάνω σε ένα δέντρο να του λέει «τι θες εδώ»
και στο γυρισμό να τον πάρει μαζί του για φαγητό
Δε θέλω να πολυλογώ, αυτό εδώ δεν είναι ημερολόγιο
αλλά είναι ποίηση με τσαγανό και πεποίθηση
λίγα λόγια και σταράτα
και τα υπόλοιπα από κοντά μάγκες...