Ήτανε κάτι εποχές που ακόμα δεν ξέραμε τον κόσμο και κοιτάγαμε με μάτια και αυτιά και καρδιές και ρουθούνια ορθάνοιχτα να τον χωρέσουμε σε μια μελωδία, σε ένα στίχο, σε μια μυρωδιά, σε μια αίσθηση, σε ένα άγγιγμα, να τον κάνουμε δικό μας, να ταξιδέψουμε εκεί που ξέραμε πως ποτέ δεν θα ταξίδευαν τα κορμιά μας, να ερωτευτούμε λες και αύριο δεν υπήρχε, να χορτάσουμε λες και ξημέρωνε λιμός ατέλειωτος της ψυχής, νύχτα βαθιά κι ανόνειρος ύπνος, λες και γκρεμός άπατος μας τριγύριζε να μας καταπιεί μαζί με τις μουσικές, τα ποιήματα, τις γέψεις, τα αγγίγματα, τις ματιές, τους έρωτες και να μας καταδικάσει στην αιώνια πτώση του εαυτού μέσα στο ίδιο του το δέρμα, στην αιώνια βουβαμάρα της ζωής που έζησε για πάντα σκλάβα.
Ήτανε οι εποχές της μύησης.
Με κασέτες, παλιά κιτρινισμένα βιβλία, φιλμάκια, ιστορίες, βόλτες με παλιά ποδήλατα και έρωτες που καίγονταν από την ίδια τους τη φλόγα.
Ήταν η εποχή που καταλάβαινες πως είναι να γεννιέσαι...
soundtrack -> https://www.youtube.com/watch?v=M2XEH_8PLts
είναι το πάθος της ζωής,
που τα γεύεται όλα δυνατά, σπαραχτικά,
σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν να είναι η τελευταία...
Η ταπεινή μου ανάγνωση.