Την πολύ καλημέρα μου ..
όπως ήτανε αναμενόμενο εκ μέρους μου, και μετά από εκτενέστατη συζήτηση με τον Κύριο Δημήτρη από την εταιρία IDEAL, μπόρεσα να κάνω μία δοκιμή σε ένα από τα ποδήλατά τους στον «κόμβο» της Αγίας Παρασκευής.
Οι ταχύτητές του ήτανε εσωτερικές και δεν σας κρύβω πως, οι δύο (2) πρώτες σχεδόν δεν υπήρχανε.. τι εννοώ;
Έβαλα την πρώτη ταχύτητα και είχα απλά την αίσθηση ότι έκανα πετάλι στον «αέρα».
Βάζω και την δεύτερη ταχύτητα και πάλι το ίδιο.
Δεν μπορούσα με τις δύο (2) αυτές ταχύτητες να εκκινήσω το ποδήλατο, ενώ ήμουν σε στάση.
Τέλος μπορώ από τώρα να σας πω ότι, μάλλον το «μάτι» (του άπειρου ποδηλάτη βεβαίως βεβαίως) ήτανε πιο «εύκολο» παρά η βόλτα στα πολύ λίγα τετράγωνα από την εταιρία.
Τρία (3), τέσσερα (4) τετράγωνα και είχα ήδη ιδρώσει λες και μόλις βγήκα από το μπάνιο. Είχα μια περίεργη αίσθηση ανασφάλειας. Πολύ ελαφρύ. Πάρα πολύ ελαφρύ.
Βέβαια είπαμε, συγκρίνω με τις μηχανές που δεν έχουν καμία σχέση. Τραγικό λάθος φυσικά.
Ακόμη και στροφή σχεδόν πλαγιαστά δεν μπορούσα να κάνω καλά καλά.
Είχα έναν φόβο ότι θα πέσω, ότι τα «δείγματα» από ελαστικά (σε μέγεθος εννοώ) δεν θα με κρατήσουνε καθόλου. Και σιγά σιγά άρχισα να κάνω βόλτες στα γύρω τετράγωνα της εκείνης γειτονιάς. Δεν ένιωθα καθόλου το βάρος του ως ποδήλατο αλλά περιέργως, ένιωθα πολύ βαρύ το τιμόνι του. Είχα την αίσθηση ότι είχε πολύ βάρος.
Τελικά κατάλαβα ότι από το άγχος και τον φόβο μου ως προς το «ξένο» για μένα ποδήλατο, έριχνα όλο μου το βάρος στο τιμόνι του. Το είχα πιάσει λες και έπιανα σκοινί για να αναρριχηθώ. Για λίγο αποφάσισα να αφεθώ και έβαλα όλο μου το βάρος στην σέλα και τα πετάλια. Το τιμόνι ελάφρυνε τόσο που δεν πίστευα στην αυτή αλλαγή του.
Γύρω μου παιδάκια με δικά τους ποδήλατα, με μία άνεση που με έκαναν να αισθανθώ «εξωγήινος». Κάνανε και αυτά μαζί μου τον γύρο των τετραγώνων και δεν ιδρώσανε καν. Ούτε καν τα έβλεπα να κουράζονται. Μάλιστα κάποια από αυτά, λίγο πιο μεγάλα, ερχόντουσαν δίπλα μου και κάνανε σούζες, γελάγανε, με μία άνεση που τους ζήλευα (με την καλή έννοια φυσικά).
Και εγώ εκεί, να χαμογελώ και να νιώθω πρωτάρης. Αν και άγνωστα τα παιδιά αυτά σε με, μου άρεσε η παρέα τους, και οι βόλτες μας. Αντί να τους δίνω εγώ κουράγιο (όπως συνηθίζω να το κάνω στους νεοφερμένους στις μηχανές) μου δίνανε αυτά. Δεν «χλευάζανε» την απειρία μου. Αυτά τα καταπληκτικά πιτσιρίκια με κάνανε να αισθανθώ πραγματικά πολύ ωραία μαζί τους. Ήτανε μια πάρα πολύ ωραία μέρα με μία πάρα πολύ ωραία παρέα.
Όμως ήρθε ή ώρα να αποχωριστώ τα παιδιά και το ποδήλατο. Έπρεπε να το παραδώσω στην εταιρία απ’όπου το είχα δανειστεί για την δοκιμή μου.
Θα ήθελα εδώ, χωρίς αυτό να φανεί ως διαφήμιση, να σας αναφέρω την καταπληκτική, ευγενέστατη, επαγγελματική, άρα άψογη κατ’ εμέ, συμπεριφορά του φίλτατου κυρίου Δημήτρη από την IDEAL. Εύγε σε τέτοιους ανθρώπους!
Το να στείλει ποδήλατο από τα κεντρικά της εταιρίας (Πάτρα) και να το διαθέσει για όσο χρόνο χρειαστεί σε κάποιον άγνωστο, προσωπικά το εκτιμώ πολύ. Και αν αναρωτηθείτε το γιατί δεν κράτησα παραπάνω ημέρες το ποδήλατο μιας και είχα την ευκαιρία, θα σας πω απλά ότι ένιωσα ολίγον τι «άβολα» διότι δεν είναι δικό μου.
Και αν συνέβαινε κάτι στο ποδήλατο;
Με τι σθένος θα μπορούσα πάλι να μιλήσω στον (κάθε) κύριο Δημήτρη;
Αυτά για την πρώτη μου βόλτα, χωρίς κράνος μεν αλλά πολύ προσεκτικά δε.
Περιμένω λοιπόν από την εταιρία, να μου βγάλει το γενικό κόστος του ποδηλάτου μου και να σας κάνω παρεούλα στις μικρές προς το παρόν διαδρομές σας/μας.
Την πάρα πάρα πολύ καλημέρα μου.
Δημήτρης