Τετράδιο σχολικής ζωής

Νομίζω τα ποιήματα μου έχουν τελειώσει πια.
Πεζή έγινε η καθημερινότητα, αλλά όχι πάντα.
Περνάνε κάτι λαμπερές στιγμές, τρέχουν, μερικές φορές δεν προλαβαίνεις να τις πιάσεις.
Παλιά στα σχολεία υπήρχε το ''τετράδιο σχολικής ζωής'', που κρατούσε ένας από τους δασκάλους και κατέγραφε όλα τα σημαντικά περιστατικά της ημέρας.Κάτι σαν το ''ημερολόγιο μηχανής'' που κρατούν στα πλοία, κι εδώ θα θυμηθώ το Σεφέρη με το ''Ημερολόγιο Καταστρώματος''.

Ένα από τα πρωτάκια μας έκλαιγε τις πρώτες μέρες στην τάξη.
''Γιατί κλαις, Σοφία;''
"Κυρία, νομίζω πως η γιαγιά μου δεν θα έρθει σήμερα να με πάρει''.
Οι μέρες πέρασαν.Έρχεται χθες στο διάλειμμα και με αγκαλιάζει, η Σοφία.
''Μοιάζεις με τη μαμά μου, την Ακριβούλα. Έχεις τα ίδια μαλλιά''.

''Κυρία'', ένα αγόρι από την Τετάρτη, ''σε λίγες μέρες θα έχω ένα καινούργιο μπαμπά''.
Η ζωή συνεχίζεται, σκέφτηκα μπαίνοντας στο γραφείο.
Πάντα είχα εύκολα τα δάκρυα.