Να υποθέσω, ότι μόλις γύρισες; Καλή προσαρμογή να ευχηθώ Ελένη μου!
Ωραία ιστορία. Πολύ-πολύ ωραία.
Τι δεν μ’ αρέσει, όμως;
Η σύμβαση της επαναλαμβανόμενης λέξης γριά και οι στερεότυπες αναφορές, όπως “στο κεφάλι ξεθωριασμένη μπαντάνα, ασυμβίβαστη με τα ολόλευκα μαλλιά”. Δεν μου πάει μια γυναίκα να αποκαλεί μιαν άλλη γυναίκα γριά. Πολύ δε περισσότερο δεν μου πάει να μην της αναγνωρίζει την απλή ιδιότητα μιας γυναίκας που ζει σ’ ένα νησί, αλλά φέρνει την σύγχρονη κουλτούρα των καταβολών της...Προφανές ότι δεν ανακάλυψε το κολάν σήμερα. Καμμιά μας δεν ανακαλύπτει μια ενδυματολογική συνήθεια ξαφνικά στα γηρατειά της. Υπάρχει πάντα προϊστορία. Η σιφναίϊκη προφορά δεν σημαίνει τίποτα. Η μακρόχρονη τριβή με μια κοινότητα μας κάνει να υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά της αυτόματα σχεδόν.
Αλλά αυτά είναι δικές μου οπτικές και γωνίες θεώρησης των ανθρώπινων φαινομένων...
Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να ξέρουμε αν το “Che” ήταν δικό της ή ήταν απλή θαμώνας του...
Τις απολογίες μου που στο ξεκοκκάλισα λιγουλάκι...απλά με ξένισαν κάποιες λέξεις και φράσεις...
Συγγνώμη από τους διαχειριστές για τον τριπλό ''Τσε''.
Ο δαίμων ενός ξένου υπολογιστή χωρίς ποντίκι!
Παρακαλώ διαγράψτε τα δύο.
Σημ. Για όσους έχουν επισκεφτεί το Κάστρο, η γυναίκα είναι η αδελφή του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- φιγούρα επαρκώς εκκεντρική επίσης.
Δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα επί του παρόντος, παρά μόνο ότι την αποκαλώ γριά με τρυφερότητα, χωρίς ίχνος περιφρόνησης.Τα δε σιφνέικα δεν είναι για μένα εξωτικό φοκλόρ, τα ακούω από παιδί τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.Είναι οικεία και αγαπημένα.
Α, να μην ξεχάσω, στον ''Τσε'' παίζουν μόνο [φευγάτη] μουσική από την Κούβα.Οι θαμώνες την αράζουν σε κουρελούδες πάνω στα πεζούλια.
Συγγνώμη από τους διαχειριστές για τον τριπλό ''Τσε''.
Ο δαίμων ενός ξένου υπολογιστή χωρίς ποντίκι!
Παρακαλώ διαγράψτε τα δύο.
Σημ. Για όσους έχουν επισκεφτεί το Κάστρο, η γυναίκα είναι η αδελφή του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- φιγούρα επαρκώς εκκεντρική επίσης.
Δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα επί του παρόντος, παρά μόνο ότι την αποκαλώ γριά με τρυφερότητα, χωρίς ίχνος περιφρόνησης.Τα δε σιφνέικα δεν είναι για μένα εξωτικό φοκλόρ, τα ακούω από παιδί τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.Είναι οικεία και αγαπημένα.
Α, να μην ξεχάσω, στον ''Τσε'' παίζουν μόνο [φευγάτη] μουσική από την Κούβα.Οι θαμώνες την αράζουν σε κουρελούδες πάνω στα πεζούλια.
χα χα τι μου θύμισες τώρα. Τους εχω γνωρίσει και τους δύο, την "γριά " νεότερη και τον αδελφό της ο οποίος είναι καλτ φιγούρα στο Κάστρο. Ένα καλοκαίρι μάλιστα είχαμε τσακίσει όλα τα ούζα στα Σεραλια, την παραλία κάτω από το Κάστρο, με τον πάπα Γιάννη και τον μπαρμπα Γιάννη, και αυτούς τους δύο μαζί, καλή τους ώρα όπου και αν βρίσκονται τώρα. Όντως το μπαράκι τον έχει έναν σουρεαλισμό. Τους είχα αφήσει και κάτι βιβλία εκεί. Τι μου θύμισες τώρα! :)
Η Wicca συντονίστηκε απόλυτα, αφού έχει βρεθεί εκεί στο παρελθόν.
Τα σχόλιά σας μου δείχνουν ότι μάλλον απέτυχα να δώσω το χαρακτήρα, το συναίσθημα που μου έβγαλε αυτό το πρόσωπο. Πρέπει πολύ ακόμα να δουλέψω τον πεζό μου λόγο...
Δεν υπήρχε τίποτα από γριά μάγισσα, τίποτα κακό στην παρουσία της. Ευχαρίστως δεκτή η παρατήρηση του Πεταλιάρη για τη λέξη ''γιαγιά'', αν και δεν μπορώ να φανταστώ την εν λόγω φιγούρα να νταντεύει εγγόνια.
Και επειδή οι παράξενες ιστορίες καμιά φορά έχουν και συνέχεια, στο ίδιο μαγαζί μετά από λίγο έπιασε δουλειά η κόρη μου σερβιτόρα, πήγα ένα βράδυ να πιω ένα ποτό και...φεύγοντας, να κρυφοκοιτάξω την κουζίνα.
Γενικά δεν πιστεύω ότι κάποιοι τόποι έχουν ιδιαίτερη ''ενέργεια'' ή ''δονήσεις'' και τα τοιαύτα, πίνοντας όμως το ποτό μου στο πεζούλι εκείνο και χαζεύοντας την είσοδο του παλιού σχολείου, κάτι γάτες και τις ξερολιθιές στην πλαγιά το ηλιοβασίλεμα, ένιωσα κάπως αλλιώς.
Δεν έχει πρόβλημα ο πεζός σου λόγος. Είναι ότι πρέπει κάποιος να έχει πάει εκεί για να καταλάβει τι παίζει με το μαγαζί και με τους ιδιοκτήτες του.
Λοιπόν να προσθέσω μερικές λεπτομέρειες. Οι ιδιοκτήτες είναι λες και το έχουν σκάσει από σενάριο ταινίας του Αλμοντοβάρ. Ασυμβίβαστοι, χύμα εντελώς, ο αδελφός της τον χειμώνα ασχολείται με αγροτικές εργασίες, ( ή τουλάχιστον έτσι έκανε από το 95 ως το 2000 που τραβιόμασταν στην Σίφνο και εμείς), το μαγαζί είναι μία "τρύπα" όπου μπορείς να πας να πάρεις και το ποτό σου μόνος σου στην κουζίνα ένα πράγμα, και μπορείς να κάτσεις στα πεζούλια χύμα εντελώς, σαν να πέρασες από την κουζίνα στο σπίτι ενός φίλου σου πήρες μια μπυρίτσα και κάθισες να την πιεις στην βεράντα.
Θυμήθηκα και ένα βιβλίο που τους είχα αφήσει εκεί. Ένα του Σενέκα. Λές να είναι ακόμα εκεί το βιβλίο;; Σουρεάλ εντελώς..
Κάθε μέρα, βλέπουμε μέσα στους άλλους, κλέβουμε στιγμές, ίσως και πράματα ασήμαντα για πολλούς, ματιές, λέξεις, χάδια, υγρά, τα πάντα.
Κάθε μέρα, βλέπω σαν Vale, πόσο προσπάθεια θέλει να πιαστείς απ' τη ζωή και να μην τη χαραμίσεις για ψιλικά.
Κάθε μέρα, είναι μια νέα μέρα -ατακαδόρικη έκφραση όμως είναι αλήθεια- και θέλει δουλειά για να το δω.
Παράδειγμα.
Εδώ, η λογοτεχνία ως θέμα, μέσα σ' ένα ποδηλατικό φόρουμ. Πού κολλάει; Παντού κολλάει, είναι έκφραση, είναι τέχνη, είναι δημιουργία. Μια βόλτα στα γραπτά είναι σκέτη μαγεία (πρόσφατα έπαθα υπαρξιακή κατάρρευση με γραπτό λόγο, εδώ μέσα).
Η αξία του να βλέπω μέσα απ' τους άλλους και από την άλλη, το υπερτροφικό Εγώ, να βλέπω μέσα στους άλλους, και μάλιστα με βαρεμάρα και προχειρότητα.
Πόσο αξίζουν της προσοχής μου οι στιγμές που με αγγίζουν; 1 λεπτό; 2; Τέταρτο;
-Μπορώ να σε γελάσω, τις λέξεις όχι.
Σημ. Όλα τα παραπάνω με αγάπη, εξάλλου, τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός του πόσο μαλάκας μπορεί να είμαι εγώ που έχω άποψη.
Εμένα και μόνο που παίζουν Κουβανέζικη μουσική μου φτάνει...Θέλει γνώση κι αίσθηση η Κουβανέζικη μουσική...Εκεί παντρεύεται όλη η ιστορία του Λατινικού ριζοσπαστισμού (να μην πω επαναστατικότητα και ανατριχιάσουν μερικοί συμποδηλάτες μας) μαζί με τον ερωτισμό που δεν τα βρίσκεις παρά στην Αργεντίνικη και την Κουβανέζικη παράδοση. Οι υπόλοιποι Λατινοαμερικάνοι πολύ καλοί αλλά μπαλαντζάρουν απ’ το ένα ήθος στο άλλο, σπάνια και στα δυό μαζί! Εύγε στ’ αδέλφια της Σίφνου...Γέροι ή όχι, δεν έχει σημασία...sui generis ή όχι...ποιός νοιάζεται...Και τα ολόλευκα μαλλιά επίσης μαγκιά...φανταστείτε μια ηλιοκαμένη νησιώτισσα με πορτοκαλί κεφάλι...επίσης (το χαβά μου εγώ) φανταστείτε να έλεγε κάποιος την Patti Smith γριά...επειδή δεν συντηρεί με βαφές την κατάμαυρη χαίτη της...Αμ γκρίζα ινδιάνικα κοτσίδια φόραγε στο Ηρώδειο που την είδα!!! Και σας διαβεβαιώ το ΕΣΕΙΣΕ! Τύφλα να’χουν κάτι νιές που δεν μπορούν να κουνήσουν το ποδάρι τους, για να μην πω για κάτι νιούς που λιώνουν στην κακία τους...Chins up girls. Life is unpredictable for all of us!!!
Αν δεν συμπαρασταθώ εγώ βρε στις γριές ποιός θα το κάνει εδω μέσα;;; Συμπάθα με Ελένη μου...No offence...το ξέρεις πως no offence...
αγορίνα τουλαχιστον από σένα έχουμε άλλες απαιτήσεις γιατί έκανες τη μαλακία να ανεβάσεις τον πήχη...
μόλις φτάσει και η μανταμ κάπου.. τότε είναι που θα της πιούμε το αίμα...υπομονή :)..
βελανιδιά για τις γριές που τα βάφουν τι έχεις να πεις;
αγορίνα τουλαχιστον από σένα έχουμε άλλες απαιτήσεις γιατί έκανες τη μαλακία να ανεβάσεις τον πήχη...
μόλις φτάσει και η μανταμ κάπου.. τότε είναι που θα της πιούμε το αίμα...υπομονή :)..
βελανιδιά για τις γριές που τα βάφουν τι έχεις να πεις;
Μη πίνεις τόσο πολύ αίμα βρε Αίναστρε.. Θα σε πιάσει κόψιμο ..
Αν σας αρέσουν τα γκράφιτι σε παλιό, βρώμικο τοίχο, αποκόμματα εφημερίδων σε μορφή κολλάζ παντού- κάπου είδα και κάτι βιβλία΄τώρα που το θυμάμαι...
Αν είσαι κι εσύ λίγο χύμα, αυτό το μέρος είναι για σένα.
Δεν κάνει για σένα, αν έχεις μικροβιοφοβία ή υποχονδρία με την καθαριότητα ή αν είσαι...αγορανομία!
Όπως είπε η κόρη μου, ο μαγαζάτορας από κάποια ώρα και μετά γίνεται τύφλα, και οι μικρές, πρωτόπειρες σερβιτόρες αυτοσχεδιάζουν τα κοκταίηλ όπως- όπως.
Σημ.1. Δεν έχω τίποτα με τις γριές, κι εγώ μικρούλα δεν είμαι.
Σημ.2. Φλώρα, τ όνομά της το μικρό....
Η θλίψη φέρνει ρυτίδες και η μιζέρια σκούπα.
Είναι οι πιο κακιασμένες γριές των παραμυθιών.
Εδώ το γιατί.
συγκινιόμουν τη στιγμή που άρχισα να το διαβάσω. Μου γλυκαίνει την καρδιά.
Ελένη, να ζήσεις
Να υποθέσω, ότι μόλις γύρισες; Καλή προσαρμογή να ευχηθώ Ελένη μου!
Ωραία ιστορία. Πολύ-πολύ ωραία.
Τι δεν μ’ αρέσει, όμως;
Η σύμβαση της επαναλαμβανόμενης λέξης γριά και οι στερεότυπες αναφορές, όπως “στο κεφάλι ξεθωριασμένη μπαντάνα, ασυμβίβαστη με τα ολόλευκα μαλλιά”. Δεν μου πάει μια γυναίκα να αποκαλεί μιαν άλλη γυναίκα γριά. Πολύ δε περισσότερο δεν μου πάει να μην της αναγνωρίζει την απλή ιδιότητα μιας γυναίκας που ζει σ’ ένα νησί, αλλά φέρνει την σύγχρονη κουλτούρα των καταβολών της...Προφανές ότι δεν ανακάλυψε το κολάν σήμερα. Καμμιά μας δεν ανακαλύπτει μια ενδυματολογική συνήθεια ξαφνικά στα γηρατειά της. Υπάρχει πάντα προϊστορία. Η σιφναίϊκη προφορά δεν σημαίνει τίποτα. Η μακρόχρονη τριβή με μια κοινότητα μας κάνει να υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά της αυτόματα σχεδόν.
Αλλά αυτά είναι δικές μου οπτικές και γωνίες θεώρησης των ανθρώπινων φαινομένων...
Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να ξέρουμε αν το “Che” ήταν δικό της ή ήταν απλή θαμώνας του...
Τις απολογίες μου που στο ξεκοκκάλισα λιγουλάκι...απλά με ξένισαν κάποιες λέξεις και φράσεις...
Έχεις την αγάπη μου.
Συγγνώμη από τους διαχειριστές για τον τριπλό ''Τσε''.
Ο δαίμων ενός ξένου υπολογιστή χωρίς ποντίκι!
Παρακαλώ διαγράψτε τα δύο.
Σημ. Για όσους έχουν επισκεφτεί το Κάστρο, η γυναίκα είναι η αδελφή του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- φιγούρα επαρκώς εκκεντρική επίσης.
Δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα επί του παρόντος, παρά μόνο ότι την αποκαλώ γριά με τρυφερότητα, χωρίς ίχνος περιφρόνησης.Τα δε σιφνέικα δεν είναι για μένα εξωτικό φοκλόρ, τα ακούω από παιδί τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.Είναι οικεία και αγαπημένα.
Α, να μην ξεχάσω, στον ''Τσε'' παίζουν μόνο [φευγάτη] μουσική από την Κούβα.Οι θαμώνες την αράζουν σε κουρελούδες πάνω στα πεζούλια.
Συγνώμη που δεν κατάλαβα το χαϊδευτικό ή την οικειότητα...όλα καλά!
Μην τους ακούς ζηλεύουνε που το γύρισες σε πεζό και θα φάνε χώμα ..
για να μην βάλω και τα "νιάτα" σου μέσα.. και το το ότι πήγες διακοπές..και σκυλιάσουνε τελείως..
χα χα τι μου θύμισες τώρα. Τους εχω γνωρίσει και τους δύο, την "γριά " νεότερη και τον αδελφό της ο οποίος είναι καλτ φιγούρα στο Κάστρο. Ένα καλοκαίρι μάλιστα είχαμε τσακίσει όλα τα ούζα στα Σεραλια, την παραλία κάτω από το Κάστρο, με τον πάπα Γιάννη και τον μπαρμπα Γιάννη, και αυτούς τους δύο μαζί, καλή τους ώρα όπου και αν βρίσκονται τώρα. Όντως το μπαράκι τον έχει έναν σουρεαλισμό. Τους είχα αφήσει και κάτι βιβλία εκεί. Τι μου θύμισες τώρα! :)
πάει ο Κολιότσος;! ( κάθε πράγμα στο καιρό του και ο Κολιό(τ)σ (ος) τον Αύγουστο, γι΄ αυτό καθυστερώ!)
(άσχετο με το Τσέ!
υπέροχη, προτείνω "γιαγιά του Τσέ", άν και η αρχική ιδέα ήταν οτι έδειχνε λίγο απόκοσμη, έως και κακούλα! άποψή μου)
Η Wicca συντονίστηκε απόλυτα, αφού έχει βρεθεί εκεί στο παρελθόν.
Τα σχόλιά σας μου δείχνουν ότι μάλλον απέτυχα να δώσω το χαρακτήρα, το συναίσθημα που μου έβγαλε αυτό το πρόσωπο. Πρέπει πολύ ακόμα να δουλέψω τον πεζό μου λόγο...
Δεν υπήρχε τίποτα από γριά μάγισσα, τίποτα κακό στην παρουσία της. Ευχαρίστως δεκτή η παρατήρηση του Πεταλιάρη για τη λέξη ''γιαγιά'', αν και δεν μπορώ να φανταστώ την εν λόγω φιγούρα να νταντεύει εγγόνια.
Και επειδή οι παράξενες ιστορίες καμιά φορά έχουν και συνέχεια, στο ίδιο μαγαζί μετά από λίγο έπιασε δουλειά η κόρη μου σερβιτόρα, πήγα ένα βράδυ να πιω ένα ποτό και...φεύγοντας, να κρυφοκοιτάξω την κουζίνα.
Γενικά δεν πιστεύω ότι κάποιοι τόποι έχουν ιδιαίτερη ''ενέργεια'' ή ''δονήσεις'' και τα τοιαύτα, πίνοντας όμως το ποτό μου στο πεζούλι εκείνο και χαζεύοντας την είσοδο του παλιού σχολείου, κάτι γάτες και τις ξερολιθιές στην πλαγιά το ηλιοβασίλεμα, ένιωσα κάπως αλλιώς.
Δεν έχει πρόβλημα ο πεζός σου λόγος. Είναι ότι πρέπει κάποιος να έχει πάει εκεί για να καταλάβει τι παίζει με το μαγαζί και με τους ιδιοκτήτες του.
Λοιπόν να προσθέσω μερικές λεπτομέρειες. Οι ιδιοκτήτες είναι λες και το έχουν σκάσει από σενάριο ταινίας του Αλμοντοβάρ. Ασυμβίβαστοι, χύμα εντελώς, ο αδελφός της τον χειμώνα ασχολείται με αγροτικές εργασίες, ( ή τουλάχιστον έτσι έκανε από το 95 ως το 2000 που τραβιόμασταν στην Σίφνο και εμείς), το μαγαζί είναι μία "τρύπα" όπου μπορείς να πας να πάρεις και το ποτό σου μόνος σου στην κουζίνα ένα πράγμα, και μπορείς να κάτσεις στα πεζούλια χύμα εντελώς, σαν να πέρασες από την κουζίνα στο σπίτι ενός φίλου σου πήρες μια μπυρίτσα και κάθισες να την πιεις στην βεράντα.
Θυμήθηκα και ένα βιβλίο που τους είχα αφήσει εκεί. Ένα του Σενέκα. Λές να είναι ακόμα εκεί το βιβλίο;; Σουρεάλ εντελώς..
Ταπεινή και καταφρονεμένη άποψη:
Κάθε μέρα, βλέπουμε μέσα στους άλλους, κλέβουμε στιγμές, ίσως και πράματα ασήμαντα για πολλούς, ματιές, λέξεις, χάδια, υγρά, τα πάντα.
Κάθε μέρα, βλέπω σαν Vale, πόσο προσπάθεια θέλει να πιαστείς απ' τη ζωή και να μην τη χαραμίσεις για ψιλικά.
Κάθε μέρα, είναι μια νέα μέρα -ατακαδόρικη έκφραση όμως είναι αλήθεια- και θέλει δουλειά για να το δω.
Παράδειγμα.
Εδώ, η λογοτεχνία ως θέμα, μέσα σ' ένα ποδηλατικό φόρουμ. Πού κολλάει; Παντού κολλάει, είναι έκφραση, είναι τέχνη, είναι δημιουργία. Μια βόλτα στα γραπτά είναι σκέτη μαγεία (πρόσφατα έπαθα υπαρξιακή κατάρρευση με γραπτό λόγο, εδώ μέσα).
Η αξία του να βλέπω μέσα απ' τους άλλους και από την άλλη, το υπερτροφικό Εγώ, να βλέπω μέσα στους άλλους, και μάλιστα με βαρεμάρα και προχειρότητα.
Πόσο αξίζουν της προσοχής μου οι στιγμές που με αγγίζουν; 1 λεπτό; 2; Τέταρτο;
-Μπορώ να σε γελάσω, τις λέξεις όχι.
Σημ. Όλα τα παραπάνω με αγάπη, εξάλλου, τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός του πόσο μαλάκας μπορεί να είμαι εγώ που έχω άποψη.
Εμένα και μόνο που παίζουν Κουβανέζικη μουσική μου φτάνει...Θέλει γνώση κι αίσθηση η Κουβανέζικη μουσική...Εκεί παντρεύεται όλη η ιστορία του Λατινικού ριζοσπαστισμού (να μην πω επαναστατικότητα και ανατριχιάσουν μερικοί συμποδηλάτες μας) μαζί με τον ερωτισμό που δεν τα βρίσκεις παρά στην Αργεντίνικη και την Κουβανέζικη παράδοση. Οι υπόλοιποι Λατινοαμερικάνοι πολύ καλοί αλλά μπαλαντζάρουν απ’ το ένα ήθος στο άλλο, σπάνια και στα δυό μαζί! Εύγε στ’ αδέλφια της Σίφνου...Γέροι ή όχι, δεν έχει σημασία...sui generis ή όχι...ποιός νοιάζεται...Και τα ολόλευκα μαλλιά επίσης μαγκιά...φανταστείτε μια ηλιοκαμένη νησιώτισσα με πορτοκαλί κεφάλι...επίσης (το χαβά μου εγώ) φανταστείτε να έλεγε κάποιος την Patti Smith γριά...επειδή δεν συντηρεί με βαφές την κατάμαυρη χαίτη της...Αμ γκρίζα ινδιάνικα κοτσίδια φόραγε στο Ηρώδειο που την είδα!!! Και σας διαβεβαιώ το ΕΣΕΙΣΕ! Τύφλα να’χουν κάτι νιές που δεν μπορούν να κουνήσουν το ποδάρι τους, για να μην πω για κάτι νιούς που λιώνουν στην κακία τους...Chins up girls. Life is unpredictable for all of us!!!
Αν δεν συμπαρασταθώ εγώ βρε στις γριές ποιός θα το κάνει εδω μέσα;;; Συμπάθα με Ελένη μου...No offence...το ξέρεις πως no offence...
αγορίνα τουλαχιστον από σένα έχουμε άλλες απαιτήσεις γιατί έκανες τη μαλακία να ανεβάσεις τον πήχη...
μόλις φτάσει και η μανταμ κάπου.. τότε είναι που θα της πιούμε το αίμα...υπομονή :)..
βελανιδιά για τις γριές που τα βάφουν τι έχεις να πεις;
Μη πίνεις τόσο πολύ αίμα βρε Αίναστρε.. Θα σε πιάσει κόψιμο ..
Αν σας αρέσουν τα γκράφιτι σε παλιό, βρώμικο τοίχο, αποκόμματα εφημερίδων σε μορφή κολλάζ παντού- κάπου είδα και κάτι βιβλία΄τώρα που το θυμάμαι...
Αν είσαι κι εσύ λίγο χύμα, αυτό το μέρος είναι για σένα.
Δεν κάνει για σένα, αν έχεις μικροβιοφοβία ή υποχονδρία με την καθαριότητα ή αν είσαι...αγορανομία!
Όπως είπε η κόρη μου, ο μαγαζάτορας από κάποια ώρα και μετά γίνεται τύφλα, και οι μικρές, πρωτόπειρες σερβιτόρες αυτοσχεδιάζουν τα κοκταίηλ όπως- όπως.
Σημ.1. Δεν έχω τίποτα με τις γριές, κι εγώ μικρούλα δεν είμαι.
Σημ.2. Φλώρα, τ όνομά της το μικρό....