Τα Μάτια των Δέντρων

Δεν το είχα προσέξει ποτέ πριν. Για πρώτη φορά το παρατήρησα περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση. Καθώς στεκόμασταν πλάι πλάι, πιάσαμε φιλίες. Σιγοκουβεντιάζοντας, το δέντρο μου έδειξε τον κορμό του και τα μάτια του.
Τα δέντρα έχουν κάτι ρόζους στον κορμό, ίδια μάτια. Γύρω από δυο τέτοια μάτια, κάποιος σχεδίασε με μαρκαδόρο το πρόσωπο. Μια μορφή γυναικεία, σαν εκείνες τις αρχετυπικές στα χαρακτικά, και πιο κάτω μια ανδρική με γένεια.
Τις μορφές συμπληρώνουν και δυο φράσεις χαραγμένες στον κορμό, η λαχτάρα κάποιου να εκφραστεί, να επικοινωνήσει, Κύριος οίδε σε ποια στιγμή ψυχικής ανάτασης ή απλώς ανίας, περιμένοντας στη στάση.
PEOPLE ARE LIKE TREES.Ενδιαφέρουσα σκέψη, την αρπάζω, την πάω παραπέρα, να βρω τις ομοιότητες. THEY LIVE AND DIE, με προλαβαίνει η δεύτερη φράση, και τα υπόλοιπα ας τα βρω μόνη μου.
Έχουμε και λέμε...
Ξεφυτρώνουμε σ αυτόν τον κόσμο μικροί, τρυφεροί, μ ένα εύθραυστο κοτσανάκι. Κάποιος μας ποτίζει, μας δένει σ ένα πιο ψηλό και γερό ξυλαράκι. Ο γονιός μας.
Μεγαλώνοντας διψάμε για ήλιο και φως, η ψυχή μας τραβάει για πάνω. Οι κίνδυνοι πολλοί, από αρρώστιες, καταιγίδες του χειμώνα, κάποιο τσεκούρι.
Κάθε άνοιξη το δέντρο γεννιέται όλο απ την αρχή- έρχονται τα φύλλα, ο ανθός, η καρποφορία.
Η δική μας η άνοιξη έρχεται μια φορά μονάχα, η νιότη.
Οι υπόλοιπες σκέψεις όλες δικές σου,
αναγνώστη.