ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ιδού το ερώτημα:
Αν είναι πιο περήφανο στο μυαλό
Να Υποφέρει τους Φόρους και τις Απολύσεις του τρομερού Μνημονίου,
Ή, να πάρει τα όπλα ενάντια σε μια Θάλασσα από προβλήματα,
Και με την εναντίωσή του να τα τελειώσει:
Ελευθερία ή Θάνατος. Φτάνει. Όχι πια!
Και με το ΟΧΙ να πει σταματάμε.
Τον Πονοκέφαλο, τα χιλιάδες χτυπήματα που η σάρκα μας έχει κληρονομήσει;
Είναι η ολοκλήρωση που πρέπει να αναζητήσουμε με κατάνυξη.
Α... μα εδώ είναι το ζήτημα. Γιατί σ' αυτό το γλυκό ΟΧΙ, τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν θα έχουμε απαλλαγεί από αυτή την τρωτή μέγγενη του μνημονίου,
Πρέπει να βάλουμε παύση. Εκεί είναι η αξιοπρέπεια
που δίνει στα Μνημόνια τόση μεγάλη ζωή:
Γιατί ποιός μπορεί να αντέξει τα μαστίγια και τις κοροϊδίες του χρόνου.
Το αδίκημα του Καταπιεστή.
Την ύβρη του Υπερήφανου
Τον πόνο των Ιδανικών που πετιούνται.
Την αργοπορία του Νόμου.
Την αυθάδεια της Εξουσίας
Και τις Κοροϊδίες των Ανάξιων που παίρνουν το Βιος των Υπομονετικών.
Αν αυτός ο ίδιος μπορεί να φέρει το Τέλος όλων αυτών, με ένα γυμνό ΟΧΙ;
Ποιός θα μοχθούσε και θα ίδρωνε σε μια άχαρη ζωή.
Αν όχι για τον φόβο του τι βρίσκεται πίσω από το ΟΧΙ,
Στη Χώρα που δεν έχει ανακαλυφτεί, εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή.
Μπερδεύει τη Βούληση,
και μας κάνει μάλλον να υπομένουμε τα δεινά που έχουμε,
Παρά να τρέξουμε σε άλλα που δεν ξέρουμε καν.
Έτσι, η Συνείδηση μας κάνει Δειλούς
Και η Φυσική απόχρωση της Αποφασιστικότητας
Αρρωσταίνει με τη χλωμή σκια της Σκέψης
Και Επιχειρήματα με μεγάλη Ένταση και Ορμή
Ώς προς αυτό τα Κινήματά τους ξωκείλoυν.
Και χάνουν το όνομα της Δράσης.
Απαλά τώρα, αγαπητή Ζωή. Νύφη, στον κόρφο σου, ας θυμάσαι όλες τις αμαρτίες μου.
------------
Προσαρμογή του "To Be or Not to Be" από τον Άμλετ.
Κάψιμοοοοοοο.....
