Μονο εγω σκεφτομαι οτι οπου εκανα ποδηλατο με κολωνακια/μπαρες Π στο πλαι ενιωθα οτι θα πεσω πανω τους κ θα τσακιστω,η οτι σε επικειμενο ελιγμο με πεζο/εμποδιο θα αγκαλιασω ωραιοτατα καποιο.Ειναι λιγο βλακεια να κανεις ποδηλατο σε 50 ποντους διαδρομακι που σου "παραχωρησαν".Δεν εχει το ποδηλατο το προβλημα που κινειται με 25 μεσα στην πολη αλλα το αναξι που θελει να πηγαινει με 60 εκει που ειναι για 25.
Αντι να μιλαμε για εργα,ας μιλησουμε για συνειδηση,που ομολογουμενως εχει βελτιωθει σημαντικοτατα.Ας γινει το εξης απλο να βελτιωθουν οι εξετασεις του ΚΟΚ κ να συμπεριλαβουν κ τα ποδηλατα ως υπαρκτα μεσα κ λυση στο αστικο προβλημα της μετακινησης.
...Σε γενικές γραμμές αποκλειστική υποδομή ποδηλάτου χρειάζεται μόνο εκεί όπου το ποδήλατο απειλείται. Στους δρόμους γειτονιάς, όπου οι ταχύτητες θα είναι χαμηλές (όριο 30 χλμ/ώρα), δεν υπάρχει ανάγκη για καμιά ειδική υποδομή. Ως στρατηγικός στόχος λοιπόν δεν είναι ένα ευρύ δίκτυο ποδηλάτου αλλά το ανάποδο: ένα όσο γίνεται πιο περιορισμένο δίκτυο και παράλληλα ευρεία ανάπτυξη περιοχών ήπιας κυκλοφορίας, περιλαμβανομένου και του κέντρου. Το ποδήλατο λοιπόν, μαζί με το περπάτημα και τη δημόσια συγκοινωνία, συνδέονται με την προοπτική ανάπλασης της πόλης στο σύνολό της και το ΣΒΑΚ μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά ως προς αυτό. ...
...(είναι μια έκφραση της μαμάς μου και χτες μια και ήμουν μαζί της, τελώ υπό την επήρεια)
Μαρούσι, Κυριακή, 4 Σεπτέμβρη 2016...οδός Μεσογείων...εγώ πεζή...ακολούθησα τον ποδηλατόδρομο από περιέργεια και να’το το εκτρωματάκι παραβίασης...
xifias και aldro επί της ουσίας είστε και οι δυό...ΑΛΛΑ...σίγουρα δεν μας πρέπουν τέτοια...
βρισκόμουν επί της οδού Πεντέλης...ποδηλάτες ανέβαιναν και κατέβαιναν συνέχεια...αυτοί καθόλου απ’ τον ποδηλατόδρομο που ήταν στον παράλληλο δρόμο...ερημιά στον ποδηλατόδρομο...και γιατί άλλωστε να έχει κόσμο; Ο κόσμος ήταν στην πολυσύχναστη και πολυτρεχάτη οδό Πεντέλης...παρά τον κίνδυνο απ’ τους τρεχάτους αυτοκινητιστές εκεί ήταν η ελευθερία...ο χώρος...ο σωστός ρυθμός...
...
Γιατί άραγε;
Τι φταίει;(ρωτάω ξανά όπως και στο νήμα με το κράνος).
...
Φταίει το ...dna; η νοοτροπία; η παιδεία; κάτι άλλο;
Τι είναι η νοοτροπία;
...
Τι επιτρέπει να υπάρχει το ...σπιτάκι πάνω στον π/δ;
Γιατί άραγε κανεις δεν παίρνει ένα τηλ. στο δήμο;
Γιατί δεν ενοχλεί κανέναν;
Κι αυτό είναι το λιγότερο.
Που να δεις τι γίνεται με την αλληλουχία κλαδέματα = σκουπίδια = μπάζα = πετάω ό,τι να 'ναι χύμα.
Γιατί άραγε;
...
Κι άλλη μια ερώτηση:
Γιατί άραγε όλα αυτά είναι πάντα πάνω στα πεζοδρόμια και τους π/δ και ποτέ στο δρόμο;
Τα ερωτήματά σου είναι και εν δυνάμει απαντήσεις didotou...αλλά πάνω απ’ όλα είναι αυτή η αξεπέραστη ικανότητά μας όλων να κάνουμε τη νομιμότητα παρανομία, το εύκολο δύσκολο, τη δύναμη αδυναμία, την τόλμη ατολμία, την αγάπη μίσος, τον έρωτα θλιβερό πάγο, είναι αυτή η αξεπέραστη ικανότητα να μην ελισσόμαστε ποτέ ανάμεσά τους, αλλά κάπου και πάντοτε στις άκρες...κι αυτό είναι ένα είδος νέκρωσης, γιατί η μέση είναι ισορροπία λεπτή και θέλει τεράστια προσπάθεια, θέλει ψυχραιμία κι ωριμότητα, γνώση βαθιά που όλα αυτά είναι αγώνας συνεχής ως το θάνατό μας...εμείς δυστυχώς τον αγώνα αυτό τον πιάνουμε όποτε μας κάνει κέφι...αχ αυτό το ΚΕΦΙ! Αυτό το έτσι γουστάρω...
πάνω απ’ όλα είναι αυτή η αξεπέραστη ικανότητά μας όλων να κάνουμε τη νομιμότητα παρανομία
...
Ναί μοιάζει να ρέπουμε προς το ανοργάνωτο, το χαοτικό, το άνομο, το άσχημο με την έννοια του α-σχημου (χωρίς σχήμα).
Υπάρχει έλλειψη σεβασμού προς τον άλλον και προς το δημόσιο - κοινωνικό - κοινό.
Γιατί όμως;
Είναι άραγε κάτι που χαρατηρίζει όλους τους ανθρώπους γενικά ή είναι κάτι που χαρακτηρίζει πιό πολύ εμάς τους Έλληνες;
...να πω την αμαρτία μου κι εγώ η ίδια που εκφέρω αυτό το λόγο, ενοχλούμαι όσο δεν λέγεται, όταν όλα είναι αψεγάδιαστα κι επειδή έχω μια τεράστια δόση τελειομανίας, που μου έχει κοστίσει πολλές φορές στο βίο μου, σε κάθε πτυχή του...τώρα που έχω κάμποσο μεγαλώσει κι ο χρόνος στέκεται αδυσώπητα εμπρός μου, ανιχνεύω τους μηχανισμούς ισορροπίας ανάμεσα στο απόλυτα τέλειο και το αφοπλιστικά ατελές, μια και το απόλυτα τέλειο δεν έχει παρακεί ή στην καλύτερη μπορεί να γίνει εφαλτήριο για το επόμενο τέλειο, ενώ η αλήθεια είναι πως το ατελές έχει μέλλον προς την τελειότητα...
άρα δεν σου έχω απάντηση...πώς θα μπορούσα όταν κι εγώ ανιχνεύω συνέχεια τη θέση μου...μ’ έχει σημαδέψει προσωπικά και μια επαγγελματική ηδονή που έχω απολαύσει είναι η αλήθεια, να παίρνω στα χέρια μου μια καταστροφή και να την επαναφέρω σε μια υγιή κατάσταση...
και να πάρει η ευχή όλος ο βίος μου είναι πλήρης τέτοιων εγχειρημάτων...φέρτε στην υποφαινομενη ένα χάος να του βάλω τάξη...ή μάλλον να του βάζω (ενεστώς διαρκείας) τάξη...
αυτοψυχανάλυση;
ίσως αν δεχτούμε ότι οι ψυχαναλύοντες πρώτα ξεκινούν απ’ τον εαυτό τους και μετά συγκριτικά στέκονται απέναντι στους άλλους...
Εντάξει σε προσωπικό επίπεδο όλοι έχουμε τις αντιφάσεις μας, αλλά σαν κοινωνία;
Σε συλλογικό επίπεδο τι γίνεται;
...
Αν πάρεις εναν Ολλανδό ή έναν Βορειοευρωπαίο και τον βάλεις στο Μαρούσι έτσι όπως είναι με το "μαγαζάκι" πάνω στον π/δ, τι θα κάνει;
Θα κάνει τα ίδια;
Όχι τουρίστα που έρχεται για τρείς μέρες. Μονιμο κάτοικο.
Αν τους βάλεις αυτούς τους ανθρώπους στην "Ελληνική Πραγματικότητα", θα κάνουν άραγε τα ίδια;
...
Υπάρχει ένα εξαιρετικό απόσπασμα στην Χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα, κάπου στα πρώτα κεφάλαια, όπου ο Μπέρτυ, ένας "αυτοεξόριστος" Αμερικάνος, κατα τη διάρκεια των Ιουλιανών του '65 και λίγο πριν τη Δικτατορία, που, ελπίζοντας ότι το μεταφέρω καλά, λέει ωμά στους φίλους του: "Βλέπεις; Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία! χαχαχα! Αλλά είναι ζώα. Δώσε στα ζώα Δημοκρατία! Τι να την κάνουν;"
...
Τι σκεφτόμαστε άραγε σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη Χαμένη Άνοιξη, γραμμένη το 1976, γι αυτά τα λόγια;
Έχει δίκιο ο Μπέρτυ;
...δεν υπάρχει προσωπικό...το συλλογικό είναι πολλά προσωπικά...αν κάποιος έχει μια προθεσμία να προλάβει σ’ αυτή τη χώρα, το έχουμε παρατηρήσει φαντάζομαι όλοι, η δουλειά ξεκινάει στο παραπέντε της λήξης της...αναβλητικότητα; εύκολο να το πεις...ατίθαση ευστροφία; κι αυτό εύκολο να το λες...
πήγες σε βαθιά νερά όσον αφορά στης Χαμένης Άνοιξης το απόσπασμα...δεν θέλω να πω κάτι σε μια γραμμή και σεντόνια δεν έχουν νόημα...
τα ζώα πάντως είχαν φτιάξει μια δημοκρατία του βουνού σε συνθήκες πολέμου ας μην το ξεχνάμε...ανελεύθερες συνθήκες με το όπλο ο ένας να σκοτώνει τον άλλον με τις παρεμβάσεις και τα παιχνίδια όλων, απ’ έξω κι από μέσα, εν πλήρη συγκρούσει...είναι μια κουβέντα που θα ξεσηκώσει σωρό από αντιθέσεις έτσι και τις ανοίξουμε εδώ, αχανής κουβέντα...κι εγώ αναπάντητα ερωτήματα σωρό έχω...δεν τολμώ να τα απαντήσω...δεν θέλω...σιχαίνομαι την διεκδίκηση της απόλυτης γνώσης για τραγωδίες όπως αυτή που παρεισφρύουν μύριοι όσοι παράγοντες πέρα απ’ όσες έναν ιστορικό ενδιαφέρουν...ο Τσίρκας τόλμησε πολλά με τα βιβλία του...τον λατρεύω για το λογοτεχνικό του ιδίωμα και την πολυσήμαντη λειτουργία του...
ας πούμε ότι είμαστε ζαγάρια λοιπόν...άγριοι...ατίθασοι...
εκείνο που με φοβίζει δεν είναι αυτό όσο ότι γινόμαστε ή γίναμε κάπως αναίσθητοι...
μας αφαιρούν κι αυτή την εξυπνάδα να διαλέγουμε τι θα κάνουμε σε κάθε περίσταση τόσα χρόνια με το μαχαίρι στο λαιμό...εξαναγκαζόμαστε πολλά χρόνια, άλλοτε με τη βία κι άλλοτε με το γάντι...
Ίσως αυτός ο εξαναγκασμός για πολλά χρόνια με τη βία ή με το γάντι, να μας έχει μάθει, στον εξαναγκασμό.
Να έχουμε εθιστεί σ' αυτόν και όταν λείπει δεν μπορούμε να αυτοθεσπισθούμε (για να φέρω και τον μεγάλο ...καραφλό στο προσκήνιο).
Ίσως επειδή όποτε προσπαθήσαμε να αυτοθεσπισθούμε τρώγαμε όπως διαφαίνεται κι απ' αυτά που λες, σφαλιάρες, δεν έχουμε καταφέρει να σταθούμε στα πόδια μας.
Ούτε τα σκουπίδια δεν μπορούμε καλά καλά να μαζέψουμε.
...
Η πλάκα δε είναι ότι η φωτογραφία σου (που δεν είναι δα και ό,τι χειρότερο) είναι τραβηγμένη στο Μαρούσι, ένα από τα πιο καλοβαλμένα προάστια. Δεν είναι σε κανένα Μενίδι, να πεις ότι εκεί θα φταίνε οι Λάθρο και οι Τσιγκάνοι και οι Μπήξε και οι Δείξε που πάντα αυτοί φταίνε.
Και στην Κηφισιά να πας, και στην Εκάλη και τη Βούλα και τη Γλυφάδα και στη Δροσια τα ίδια θα συναντήσεις.
Εκεί μάλιστα κάθε τόσο βλέπεις και τις τεράσειες συσκευασίες από τις Πλάσμα πεταμένες άναρχα και ελεύθερα! ΄Συχνά πάνω στους κάρα-άχρηστους σε αυτές τις περιοχές π/δ.
Μαρούσι...τι ήταν; Ένα αρβανιτοχώρι ήταν...με τους αγγειοπλάστες...τα σπίτια όπως τα βλέπω τα πιο πολλά, άσε τα νεόπλουτα, τα παλιά εννοώ, εξαιρετικά όμορφα πέτρινα στην αυθεντική τους δομή, διόλου τεράστια κι εφετζήδικα που όμως επελθούσης της λαίλαπας έχουν υποστεί σωρεία παραβιάσεων με προσθήκες αμφίβολων τζαμαριών και τα γνωστά...πόρτες με κάγκελα φυλακής...ένας αισθητικός αχταρμάς που δεν λέγεται κι ένας διάχυτος φόβος στην εμφάνισή τους, αυτό με τις σιδεριές με τρελαίνει...κι εν τω μεταξύ ευγενική γενιά έχω συναντήσει σε πιο λαϊκά μέρη...αυτό που λέμε αξιοπρέπεια και λεβεντιά και τιμιότητα...μεγάλη κουβέντα κι αυτό...δεν νομίζω οτι κατοικεί σώνει και καλά στα Μαρούσια και τις Κηφισιές...τα’χω ξεπεράσει αυτά...εξ άλλου πιστεύω πολύ στον αστικό πληθυσμό όπου να’ναι...έχει πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και λιγότερη μόστρα...βγαίνω το πρωί με το σκυλί μου και πέφτω σε μεθυσμένους και γυναίκες από μπαρ...σαφέστερο δεν υπάρχει...δεν τους ενοχλώ, δεν με ενοχλούν...ξέρουν τι είμαι, ξέρω τι είναι...μυρίζω τη νύχτα που πέρασαν κι αυτοί μυρίζουν τη δική μου...εγώ τα ξύδια τους, αυτοί το αφρόλουτρό μου...
ουρούν τους τοίχους; κάνουν τους εμετούς τους στο δέντρο; δίνω μάχη να παστρεύεται αυτή η ασχήμια...ξέρω πως δεν αισθάνονται τι κάνουν... τι;...η Πόλη!...αυτό είναι!
Μονο εγω σκεφτομαι οτι οπου εκανα ποδηλατο με κολωνακια/μπαρες Π στο πλαι ενιωθα οτι θα πεσω πανω τους κ θα τσακιστω,η οτι σε επικειμενο ελιγμο με πεζο/εμποδιο θα αγκαλιασω ωραιοτατα καποιο.Ειναι λιγο βλακεια να κανεις ποδηλατο σε 50 ποντους διαδρομακι που σου "παραχωρησαν".Δεν εχει το ποδηλατο το προβλημα που κινειται με 25 μεσα στην πολη αλλα το αναξι που θελει να πηγαινει με 60 εκει που ειναι για 25.
Αντι να μιλαμε για εργα,ας μιλησουμε για συνειδηση,που ομολογουμενως εχει βελτιωθει σημαντικοτατα.Ας γινει το εξης απλο να βελτιωθουν οι εξετασεις του ΚΟΚ κ να συμπεριλαβουν κ τα ποδηλατα ως υπαρκτα μεσα κ λυση στο αστικο προβλημα της μετακινησης.
H γνωση ποδηλασίας ως προαπαιτούμενο για διπλωμα οδήγησης
...Σε γενικές γραμμές αποκλειστική υποδομή ποδηλάτου χρειάζεται μόνο εκεί όπου το ποδήλατο απειλείται. Στους δρόμους γειτονιάς, όπου οι ταχύτητες θα είναι χαμηλές (όριο 30 χλμ/ώρα), δεν υπάρχει ανάγκη για καμιά ειδική υποδομή. Ως στρατηγικός στόχος λοιπόν δεν είναι ένα ευρύ δίκτυο ποδηλάτου αλλά το ανάποδο: ένα όσο γίνεται πιο περιορισμένο δίκτυο και παράλληλα ευρεία ανάπτυξη περιοχών ήπιας κυκλοφορίας, περιλαμβανομένου και του κέντρου. Το ποδήλατο λοιπόν, μαζί με το περπάτημα και τη δημόσια συγκοινωνία, συνδέονται με την προοπτική ανάπλασης της πόλης στο σύνολό της και το ΣΒΑΚ μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά ως προς αυτό. ...
...(είναι μια έκφραση της μαμάς μου και χτες μια και ήμουν μαζί της, τελώ υπό την επήρεια)
Μαρούσι, Κυριακή, 4 Σεπτέμβρη 2016...οδός Μεσογείων...εγώ πεζή...ακολούθησα τον ποδηλατόδρομο από περιέργεια και να’το το εκτρωματάκι παραβίασης...
xifias και aldro επί της ουσίας είστε και οι δυό...ΑΛΛΑ...σίγουρα δεν μας πρέπουν τέτοια...
βρισκόμουν επί της οδού Πεντέλης...ποδηλάτες ανέβαιναν και κατέβαιναν συνέχεια...αυτοί καθόλου απ’ τον ποδηλατόδρομο που ήταν στον παράλληλο δρόμο...ερημιά στον ποδηλατόδρομο...και γιατί άλλωστε να έχει κόσμο; Ο κόσμος ήταν στην πολυσύχναστη και πολυτρεχάτη οδό Πεντέλης...παρά τον κίνδυνο απ’ τους τρεχάτους αυτοκινητιστές εκεί ήταν η ελευθερία...ο χώρος...ο σωστός ρυθμός...
...
Γιατί άραγε;
Τι φταίει;(ρωτάω ξανά όπως και στο νήμα με το κράνος).
...
Φταίει το ...dna; η νοοτροπία; η παιδεία; κάτι άλλο;
Τι είναι η νοοτροπία;
...
Τι επιτρέπει να υπάρχει το ...σπιτάκι πάνω στον π/δ;
Γιατί άραγε κανεις δεν παίρνει ένα τηλ. στο δήμο;
Γιατί δεν ενοχλεί κανέναν;
Κι αυτό είναι το λιγότερο.
Που να δεις τι γίνεται με την αλληλουχία κλαδέματα = σκουπίδια = μπάζα = πετάω ό,τι να 'ναι χύμα.
Γιατί άραγε;
...
Κι άλλη μια ερώτηση:
Γιατί άραγε όλα αυτά είναι πάντα πάνω στα πεζοδρόμια και τους π/δ και ποτέ στο δρόμο;
Τα ερωτήματά σου είναι και εν δυνάμει απαντήσεις didotou...αλλά πάνω απ’ όλα είναι αυτή η αξεπέραστη ικανότητά μας όλων να κάνουμε τη νομιμότητα παρανομία, το εύκολο δύσκολο, τη δύναμη αδυναμία, την τόλμη ατολμία, την αγάπη μίσος, τον έρωτα θλιβερό πάγο, είναι αυτή η αξεπέραστη ικανότητα να μην ελισσόμαστε ποτέ ανάμεσά τους, αλλά κάπου και πάντοτε στις άκρες...κι αυτό είναι ένα είδος νέκρωσης, γιατί η μέση είναι ισορροπία λεπτή και θέλει τεράστια προσπάθεια, θέλει ψυχραιμία κι ωριμότητα, γνώση βαθιά που όλα αυτά είναι αγώνας συνεχής ως το θάνατό μας...εμείς δυστυχώς τον αγώνα αυτό τον πιάνουμε όποτε μας κάνει κέφι...αχ αυτό το ΚΕΦΙ! Αυτό το έτσι γουστάρω...
...
Ναί μοιάζει να ρέπουμε προς το ανοργάνωτο, το χαοτικό, το άνομο, το άσχημο με την έννοια του α-σχημου (χωρίς σχήμα).
Υπάρχει έλλειψη σεβασμού προς τον άλλον και προς το δημόσιο - κοινωνικό - κοινό.
Γιατί όμως;
Είναι άραγε κάτι που χαρατηρίζει όλους τους ανθρώπους γενικά ή είναι κάτι που χαρακτηρίζει πιό πολύ εμάς τους Έλληνες;
...να πω την αμαρτία μου κι εγώ η ίδια που εκφέρω αυτό το λόγο, ενοχλούμαι όσο δεν λέγεται, όταν όλα είναι αψεγάδιαστα κι επειδή έχω μια τεράστια δόση τελειομανίας, που μου έχει κοστίσει πολλές φορές στο βίο μου, σε κάθε πτυχή του...τώρα που έχω κάμποσο μεγαλώσει κι ο χρόνος στέκεται αδυσώπητα εμπρός μου, ανιχνεύω τους μηχανισμούς ισορροπίας ανάμεσα στο απόλυτα τέλειο και το αφοπλιστικά ατελές, μια και το απόλυτα τέλειο δεν έχει παρακεί ή στην καλύτερη μπορεί να γίνει εφαλτήριο για το επόμενο τέλειο, ενώ η αλήθεια είναι πως το ατελές έχει μέλλον προς την τελειότητα...
άρα δεν σου έχω απάντηση...πώς θα μπορούσα όταν κι εγώ ανιχνεύω συνέχεια τη θέση μου...μ’ έχει σημαδέψει προσωπικά και μια επαγγελματική ηδονή που έχω απολαύσει είναι η αλήθεια, να παίρνω στα χέρια μου μια καταστροφή και να την επαναφέρω σε μια υγιή κατάσταση...
και να πάρει η ευχή όλος ο βίος μου είναι πλήρης τέτοιων εγχειρημάτων...φέρτε στην υποφαινομενη ένα χάος να του βάλω τάξη...ή μάλλον να του βάζω (ενεστώς διαρκείας) τάξη...
αυτοψυχανάλυση;
ίσως αν δεχτούμε ότι οι ψυχαναλύοντες πρώτα ξεκινούν απ’ τον εαυτό τους και μετά συγκριτικά στέκονται απέναντι στους άλλους...
Εντάξει σε προσωπικό επίπεδο όλοι έχουμε τις αντιφάσεις μας, αλλά σαν κοινωνία;
Σε συλλογικό επίπεδο τι γίνεται;
...
Αν πάρεις εναν Ολλανδό ή έναν Βορειοευρωπαίο και τον βάλεις στο Μαρούσι έτσι όπως είναι με το "μαγαζάκι" πάνω στον π/δ, τι θα κάνει;
Θα κάνει τα ίδια;
Όχι τουρίστα που έρχεται για τρείς μέρες. Μονιμο κάτοικο.
Αν τους βάλεις αυτούς τους ανθρώπους στην "Ελληνική Πραγματικότητα", θα κάνουν άραγε τα ίδια;
...
Υπάρχει ένα εξαιρετικό απόσπασμα στην Χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα, κάπου στα πρώτα κεφάλαια, όπου ο Μπέρτυ, ένας "αυτοεξόριστος" Αμερικάνος, κατα τη διάρκεια των Ιουλιανών του '65 και λίγο πριν τη Δικτατορία, που, ελπίζοντας ότι το μεταφέρω καλά, λέει ωμά στους φίλους του:
"Βλέπεις; Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία! χαχαχα! Αλλά είναι ζώα. Δώσε στα ζώα Δημοκρατία! Τι να την κάνουν;"
...
Τι σκεφτόμαστε άραγε σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη Χαμένη Άνοιξη, γραμμένη το 1976, γι αυτά τα λόγια;
Έχει δίκιο ο Μπέρτυ;
...δεν υπάρχει προσωπικό...το συλλογικό είναι πολλά προσωπικά...αν κάποιος έχει μια προθεσμία να προλάβει σ’ αυτή τη χώρα, το έχουμε παρατηρήσει φαντάζομαι όλοι, η δουλειά ξεκινάει στο παραπέντε της λήξης της...αναβλητικότητα; εύκολο να το πεις...ατίθαση ευστροφία; κι αυτό εύκολο να το λες...
πήγες σε βαθιά νερά όσον αφορά στης Χαμένης Άνοιξης το απόσπασμα...δεν θέλω να πω κάτι σε μια γραμμή και σεντόνια δεν έχουν νόημα...
τα ζώα πάντως είχαν φτιάξει μια δημοκρατία του βουνού σε συνθήκες πολέμου ας μην το ξεχνάμε...ανελεύθερες συνθήκες με το όπλο ο ένας να σκοτώνει τον άλλον με τις παρεμβάσεις και τα παιχνίδια όλων, απ’ έξω κι από μέσα, εν πλήρη συγκρούσει...είναι μια κουβέντα που θα ξεσηκώσει σωρό από αντιθέσεις έτσι και τις ανοίξουμε εδώ, αχανής κουβέντα...κι εγώ αναπάντητα ερωτήματα σωρό έχω...δεν τολμώ να τα απαντήσω...δεν θέλω...σιχαίνομαι την διεκδίκηση της απόλυτης γνώσης για τραγωδίες όπως αυτή που παρεισφρύουν μύριοι όσοι παράγοντες πέρα απ’ όσες έναν ιστορικό ενδιαφέρουν...ο Τσίρκας τόλμησε πολλά με τα βιβλία του...τον λατρεύω για το λογοτεχνικό του ιδίωμα και την πολυσήμαντη λειτουργία του...
ας πούμε ότι είμαστε ζαγάρια λοιπόν...άγριοι...ατίθασοι...
εκείνο που με φοβίζει δεν είναι αυτό όσο ότι γινόμαστε ή γίναμε κάπως αναίσθητοι...
μας αφαιρούν κι αυτή την εξυπνάδα να διαλέγουμε τι θα κάνουμε σε κάθε περίσταση τόσα χρόνια με το μαχαίρι στο λαιμό...εξαναγκαζόμαστε πολλά χρόνια, άλλοτε με τη βία κι άλλοτε με το γάντι...
Ίσως αυτός ο εξαναγκασμός για πολλά χρόνια με τη βία ή με το γάντι, να μας έχει μάθει, στον εξαναγκασμό.
Να έχουμε εθιστεί σ' αυτόν και όταν λείπει δεν μπορούμε να αυτοθεσπισθούμε (για να φέρω και τον μεγάλο ...καραφλό στο προσκήνιο).
Ίσως επειδή όποτε προσπαθήσαμε να αυτοθεσπισθούμε τρώγαμε όπως διαφαίνεται κι απ' αυτά που λες, σφαλιάρες, δεν έχουμε καταφέρει να σταθούμε στα πόδια μας.
Ούτε τα σκουπίδια δεν μπορούμε καλά καλά να μαζέψουμε.
...
Η πλάκα δε είναι ότι η φωτογραφία σου (που δεν είναι δα και ό,τι χειρότερο) είναι τραβηγμένη στο Μαρούσι, ένα από τα πιο καλοβαλμένα προάστια. Δεν είναι σε κανένα Μενίδι, να πεις ότι εκεί θα φταίνε οι Λάθρο και οι Τσιγκάνοι και οι Μπήξε και οι Δείξε που πάντα αυτοί φταίνε.
Και στην Κηφισιά να πας, και στην Εκάλη και τη Βούλα και τη Γλυφάδα και στη Δροσια τα ίδια θα συναντήσεις.
Εκεί μάλιστα κάθε τόσο βλέπεις και τις τεράσειες συσκευασίες από τις Πλάσμα πεταμένες άναρχα και ελεύθερα! ΄Συχνά πάνω στους κάρα-άχρηστους σε αυτές τις περιοχές π/δ.
Μαρούσι...τι ήταν; Ένα αρβανιτοχώρι ήταν...με τους αγγειοπλάστες...τα σπίτια όπως τα βλέπω τα πιο πολλά, άσε τα νεόπλουτα, τα παλιά εννοώ, εξαιρετικά όμορφα πέτρινα στην αυθεντική τους δομή, διόλου τεράστια κι εφετζήδικα που όμως επελθούσης της λαίλαπας έχουν υποστεί σωρεία παραβιάσεων με προσθήκες αμφίβολων τζαμαριών και τα γνωστά...πόρτες με κάγκελα φυλακής...ένας αισθητικός αχταρμάς που δεν λέγεται κι ένας διάχυτος φόβος στην εμφάνισή τους, αυτό με τις σιδεριές με τρελαίνει...κι εν τω μεταξύ ευγενική γενιά έχω συναντήσει σε πιο λαϊκά μέρη...αυτό που λέμε αξιοπρέπεια και λεβεντιά και τιμιότητα...μεγάλη κουβέντα κι αυτό...δεν νομίζω οτι κατοικεί σώνει και καλά στα Μαρούσια και τις Κηφισιές...τα’χω ξεπεράσει αυτά...εξ άλλου πιστεύω πολύ στον αστικό πληθυσμό όπου να’ναι...έχει πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και λιγότερη μόστρα...βγαίνω το πρωί με το σκυλί μου και πέφτω σε μεθυσμένους και γυναίκες από μπαρ...σαφέστερο δεν υπάρχει...δεν τους ενοχλώ, δεν με ενοχλούν...ξέρουν τι είμαι, ξέρω τι είναι...μυρίζω τη νύχτα που πέρασαν κι αυτοί μυρίζουν τη δική μου...εγώ τα ξύδια τους, αυτοί το αφρόλουτρό μου...
ουρούν τους τοίχους; κάνουν τους εμετούς τους στο δέντρο; δίνω μάχη να παστρεύεται αυτή η ασχήμια...ξέρω πως δεν αισθάνονται τι κάνουν... τι;...η Πόλη!...αυτό είναι!