Το λεωφορείο αργεί το μεσημέρι. Η Σοφία, η δασκάλα, πάντα στην ώρα της στη στάση. Μία και μισή. Τρέχοντας έρχεται, μη χάσει το δρομολόγιο των δύο παρά είκοσι.
Η Σοφία απεχθάνεται τον νεκρό χρόνο. Περιμένοντας, προσπαθεί ν απασχολεί τα μάτια και το μυαλό. Ακουμπάει τη σχολική τσάντα στον κορμό του γνωστού δέντρου με τα χαραγμένα λόγια. ''People are like trees''. Πώς λέγονται αυτά τα δέντρα, θα ήθελε να ξέρει. Πιάνει την ευχή, το ελάχιστο- ή το μέγιστο - που μπορεί να κάνει για εκείνους που μοιάζουν να έχουν κολλήσει στον βυθό. ''Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον την δούλην σου.....'' Πότε-πότε κάποιος περνάει, χωρίς να σταματήσει στη στάση. Βιαστικός, σκοτισμένος, βαραίνει πάνω του το πρωινό, που τέλειωσε και σήμερα. Περνάει κι εκείνο το λεωφορείο που δεν σταματάει εδώ, τραβάει πάνω, στην ανηφορίτσα, κατά την Αγία Όλγα. Σαν να μας κοροϊδεύει, σκέφτεται η Σοφία. Βγάζει από την τσέπη το κινητό της, 13.40. Ώρα του είναι.
Τέτοια ώρα, κάθε μέρα, φαίνονται στη στροφή του δρόμου δυο γυναικείες φιγούρες. Αγγλίδες. Καθώς περνούν πίσω της, κουβεντιάζουν ζωηρά, αλλά χαμηλόφωνα. Φεύγοντας παίρνουν μαζί τους τον ήχο της ομορφης, αγαπημένης γλώσσας του BBC.
Είναι μαμά και κόρη, Η δασκάλα τους έχει δώσει ονόματα δικά της. Σαν να θέλει να κάνει οικείο το καθημερινό και τυχαίο. Η μαμά είναι κοκκινομάλλα, γεματούλα, με έναν χείμαρρο πυρόξανθα μαλλιά, που συνήθως τ αφήνει λυτά. Εχει λευκή επιδερμίδα και γαλάζια μάτια. Φοράει παντελόνια και φαρδιές, άνετες μπλούζες. Η αύρα της δείχνει ενεργητικότητα και αυτοπεποίθηση. Θα μπορούσε να είναι γιατρός ή ψυχοθεραπεύτρια. Είναι η Judy.
Η κόρη είναι γύρω στα έντεκα, θα πηγαίνει πέμπτη, δεν πέφτει έξω το μάτι της δασκάλας. Μοιάζει πολύ με τη μαμά, σε πιο λεπτή και αιθέρια εκδοχή. Εχει δεμένα πίσω τα μακριά ξανθοκόκκινα μαλλιά της. Φοράει ανοιχτόχρωμα κοριτσίστικα, δεν έχει εισέλθει στη σκοτεινή γκαρνταρόμπα της εφηβείας. Κουβεντιάζουν τα νέα του σχολείου. Ενα ευτυχισμένο κορίτσι, με μια μαμά που ξέρει να ακούει. Η Σοφία είναι σίγουρη ότι έχει καλούς βαθμούς στο σχολείο. Είναι η Sarah.
Oκτώβρης, και ακόμα ο ήλιος δεν είναι φίλος το μεσημέρι. 13.50. Να τες. Ερχονται. Η Sarah και η Judy πάντα φέρνουν μαζί τους το πολυπόθητο λεωφορείο.