ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΟ ΠΟΥΛΙ

Αυτή η ιστορία με τα oνόματα  πάει πολύ πίσω, στα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Παλιά η συνήθεια να βγάζει δικά του  ονόματα σε ανθρώπους  που συναντούσε συχνά  και του έκαναν κάποια  εντύπωση. Μόνα τους έρχονταν τα ονόματα, χωρίς προσπάθεια.

  Κάπως έτσι βαφτίστηκε  ''Κίτσος'' εκείνος ο γέρος  με το φαφούτικο στόμα και το βαρύ βυσσινί κομπολόι.Μόνιμος θαμώνας ενός μικρού καφενείου, που δεν υπάρχει πια.  Ένα στρογγυλοπρόσωπο,  στρουμπουλό κοριτσάκι από άλλη τάξη ονομάστηκε, δίχως πολλή σκέψη, "Μερέντα". Στο διάλειμμα παρατηρούσε προσεκτικά τα άλλα παιδιά.  Ποδόσφαιρο δεν είχε παίξει ποτέ ο Θάνος. Ακόμα και στα "μήλα" πρώτον αυτόν χτυπούσε η μπάλα και έβγαινε από το παιχνίδι. Ο "Αγριοδόντης"όμως, με τα γουρλωτά μάτια και τα πεταχτά δόντια, έτρεχε στο προαύλιο αναψοκοκκινισμένος από το κυνηγητό.

Δεν έγινε συγγραφέας, όπως  προφήτευαν  όλο καμάρι  γιαγιά και θείες στα οικογενειακά τραπέζια, επαναλαμβάνοντας ακούραστα το ίδιο κλισέ . ''Πού ακούστηκε, αγόρι πάνω στην τρέλα του,  αντί πιστόλια και αυτοκινητάκια, να ζητάει  τον "Ροβινσώνα  Κρούσο" στα γενέθλιά του;"  Ο Θάνος σπούδασε μαθηματικά, και έμεινε πιστός στον ρόλο του αναγνώστη. Μια ζωή. 

Η λόξα με τα ονόματα τον ακολούθησε, μεγάλωσε κι αυτή μαζί του. Στα  λεωφορεία και στα τραίνα  βρήκε ευρύ πεδίο ανθρώπινων τύπων  προς παρατήρηση. Το μυστικό ήταν να μπαίνει στο λεωφορείο σταθερές ώρες, για να βρίσκει τους ίδιους επιβάτες.

. Μετά από μερικά χρόνια περιπλάνησης σε  σχολεία της επαρχίας, μετατέθηκε  στην τελευταία οργανική του,  το λύκειο στην Καλλιθέα. Μένοντας πιστός στην αγάπη του για τα τραίνα, εφτά το πρωί, όλες τις εργάσιμες μέρες, στέκεται   στην αποβάθρα του ηλεκτρικού. Μέχρι σήμερα.

Οι άνθρωποί του βηματίζουν δίπλα του περιμένοντας το τραίνο, ενίοτε μπαίνουν ανύποπτα στο ίδιο   βαγόνι.Ο Θάνος σηκώνει λαθραία το βλέμμα από το βιβλίο του. Απέναντί του η  ''Λουντμίλα'' έχει μαύρα μαλλιά, γαλανά σχιστά μάτια, και τα ψηλά ζυγωματικά των γυναικών της  στέπας.   Δυο στάσεις πιο κάτω μπαίνει στο τραίνο η  ''καλή πεθερά'' - μικρόσωμη, αεικίνητη, με κοντά βαμμένα μαλλιά.  Οι  συνεπιβάτισσες  την ξέρουν, κουβεντιάζουν για  τα εγγόνια τους, για αρρώστιες, για φαγητά.  Μοιάζει με τη δική του πεθερα΄, σκέφτεται ο Θάνος. Κι εκείνη καλή. Πέθανε πριν τους αφήσει η Νεφέλη, δεν πρόλαβε να πικραθεί.

Για  ένα πρόσωπο μονάχα  άργησε να βρει  όνομα. Μια  κομψή νέα γυναίκα, απροσδιόριστης  ηλικίας, τράβηξε την προσοχή του από την αρχή.  Παρατηρεί, πόσο συχνά αλλάζει χρώμα στα κοντά, περιποιημένα μαλλιά  της:   Καστανά, κόκκινα, ξανθές ανταύγειες. Το πρόσωπό της  είναι μοναδικό, αιχμαλωτίζει το βλέμμα του.  Μια κάπως γαμψή , αλλά μικρή και χαριτωμένη μύτη  συνυπάρχει αρμονικά  μ'ένα  μικρό, βαμμένο κόκκινο  στόμα. Όλη η  παρουσία της αποπνέει ευγένεια και θηλυκότητα. "Μοιάζει σίγουρα με  κάποιο  πουλί", σκέφτεται ο Θάνος, "ωραίο, χωρίς να είναι φανταχτερό.." Του έρχεται στον νου  το παγόνι... "Όχι, η ομορφιά του έχει συνδεθεί με ματαιοδοξία..." Μήπως, τότε, "Παραδείσιο Πουλί";

Κάθε  Πέμπτη απόγευμα  ο Θάνος  κατεβαίνει στη  ''Βικτώρια'' στην  ομάδα του. Στήριξη γονέων για τα ναρκωτικά.  Όταν έφυγε από το σπίτι  η Νεφέλη, ο Δημήτρης τελείωνε το δημοτικό. Ακολούθησε μια εκρηκτική εφηβεία,  ένα μαύρο τούνελ.  Ο Θάνος παίρνει βαθιά αναπνοή και σταματάει στο φανάρι.  Δεν έχει νόημα  να τα σκέφτεται συνέχεια, να τα αναπολεί ξανά και ξανά. Σαν να άνοιξε στη ζωή τους ένα παράθυρο και όρμησε μέσα το σκοτάδι.  Ανατέμνοντας  τη δική του στάση  στην εξέλιξη των γεγονότων, ψάχνει  για το λάθος. 

Τινάζοντας από πάνω του τις ανώφελες σκέψεις, ο Θάνος φτάνει στο μικρό βιβλιοπωλειο. Στο ζοφερό περιβάλλον της "Βικτώριας"  έχει βρει τη δική του όαση. . Έχει μπει δυο-τρεις φορές, με πρόσχημα ένα στυλό ή ένα τετράδιο. Απόψε στη βιτρίνα, δίπλα στον Thomas  Transtromer , τον περιμένει ο William Blake!  Τι είδους υπόγεια ρεύματα ψυχικής συγγένειας τον ταξιδεύουν στην προσωπική του μυθολογία;  Όταν είχε γνωρίσει την  Νεφέλη  στα χρόνια της αθωότητας, εκείνη μελετούσε Blake,  "Τα Τραγούδια της Αθωότητας". Δευτεροετείς και οι δυο, μαθηματικός αυτός κι εκείνη της Αγγλικής Φιλολογίας. Στα χρόνια των σπουδών και του έρωτα ο Θάνος έμενε σε μια γκαρσονιέρα στην Πλατεία Γκύζη. Η Νεφέλη κατέβαινε χοροπηδώντας τον πεζόδρομο με τα σκαλιά, αγκαλιά με την ανθολογία αγγλικής  ποίησης.

Τώρα έχει μείνει μόνος με τον Δημήτρη, που ξενυχτάει και ζει επικινδύνως. Vivere  pericolosamente. Ο Θάνος ελαφροκοιμάται στον καναπέ,  το κρεβάτι του ανέγγιχτο έναν χρόνο τώρα.Με το αυτί στημένο,  ν ακούσει τι ώρα θα γυρίσει ο Δημήτρης.  Με  κάποια πρόφαση σηκώνεται και τον αγκαλιάζει- να δει τα μάτια του, να μυρίσει τα ρούχα του.  Ζωή μαρτύριο, και την άλλη μέρα στο σχολείο πάντα κουρασμένος.

Ο Θάνος ονειροπολεί και ονειρεύεται.  Κι ας είναι μαθηματικός, άνθρωπος των εξισώσεων και των σίγουρων αποτελεσμάτων.  Ονειρεύεται  μια ζωή διαφορετική,  χωρίς κάνναβη, κοκαίνη και LSD,   όλα τα παιδιά με καθαρά μάτια και τους εμπόρους σε κάθειρξη. Ονειρεύεται τις Πέμπτες του χωρίς " Βικτώρια" , μόνο λέσχες ανάγνωσης και ερωτικά ραντεβού. Με την αναγνώστρια από το βιβλίο του Καλβίνο, τη Λουντμίλα.

Πλησιάζοντας στο κτήριο της Εθνικής Τράπεζας , ο Θάνος επιταχύνει το βήμα του. Σηκώνει το βλέμμα από τα παπούτσια του και μένει κατάπληκτος: Στο πεζοδρόμιο, μια κοκκινομάλλα  με γαλάζια στολή, μαζεύει χαρτάκια και ξερά φύλλα στο φαράσι της!

Χωρίς να μπορεί να μοιραστεί τις σκέψεις  που χορεύουν τρελά στο κεφάλι  του Θάνου, το ''Παραδείσιο  Πουλί'' σκουπίζει προσεκτικά όλη την ασχήμια από το πεζοδρόμιο της οδού   Γ Σεπτεμβρίου.  Η ομορφιά,  τελικά,  θα σώσει τον κόσμο.