Αίσχος, ντροπή και αναλγησία!

Πολύ κουβέντα γίνεται για τα έργα των ποδηλατοδρόμων στην πόλη μας, για το αν θα συγκρούονται οι ποδηλάτες, λόγω στενότητας, εφόσον τύχει και συναντηθούν κινούμενοι σε αντίθετη κατεύθυνση, για το πού θα παρκάρουν τώρα τα Ι.Χ., για το αν βαπτίσαμε τελικά το κρέας ψάρι, κάνοντας όλη και όλη μια επέκταση πεζοδρομίων κ.α. Κανένας όμως δεν στάθμισε τις πραγματικές ανάγκες κάποιων συνανθρώπων μας με κινητικά προβλήματα, οι οποίοι φαίνεται ότι ωφελούνται ιδιαίτερα από τη χρήση τους. Και όχι μόνο αυτό, αφού για τους συγκεκριμένους οι ποδηλατο-πεζόδρομοι αποτελούν τη μοναδική τους ίσως διέξοδο σε όλη αυτήν την «ανθρωποφάγο» συμπεριφορά μας και την κατάληψη κάθε ελεύθερης σπιθαμής δημόσιου χώρου.
Έτσι και η κοπέλα που διακρίνεται στο βάθος της φωτογραφίας με το αναπηρικό της καροτσάκι να προσπαθεί να διασχίσει αντίθετα την οδό Δαβάκη την προηγούμενη Τρίτη του Πάσχα, ώστε να βρει κάποια πρόσβαση προς την πλατεία 28ης Οκτωβρίου, δεν ρωτήθηκε ποτέ για το τι σημαίνει και για εκείνη το γεγονός να έχει χώρο να κινηθεί ελεύθερα, δεδομένων των ανυπέρβλητων δυσκολιών που αντιμετωπίζει. Αν και θα μπορούσε να κυκλοφορεί ασφαλέστερα και ευκολότερα πάνω στον ποδηλατόδρομο της πλατείας, ο οποίος σημειωτέον διαθέτει και ειδική ράμπα ανόδου για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ο «συνάνθρωπός» της οδηγός Ι.Χ. επέλεξε να παρκάρει το τετρακίνητό του επάνω ακριβώς σε αυτήν τη ράμπα, αποκλείοντας κάθε πρόσβαση στον ποδηλατόδρομο. Αίσχος, ντροπή και αναλγησία σε κάθε νοήμονα αποπνέει η πράξη του αυτή. Εν μέρει, ωστόσο. Γιατί το υπόλοιπο της ντροπής θα έπρεπε να βαραίνει τον δήμο και τη δημοτική του αστυνομία που δήλωσαν και πάλι «απόντες» να περιφρουρήσουν ένα έργο υποδομής, που με αυτά και τ’ άλλα απαξιώνεται στις συνειδήσεις των πολιτών.