Εκπρόσωποι μιας νέας urban «φυλής» αποτελούν το θέμα ταινίας για την εναλλακτική αστική υποκουλτούρα
Απόγευμα Πέμπτης, έξω από τα γραφεία της «Καθημερινής» στο Νέο Φάληρο. Περιμένω το φανάρι να ανάψει πράσινο και ξαφνικά βλέπω από το βάθος της λεωφόρου να ορμάει ένα ποδήλατο. Εχει αναπτύξει ταχύτητα και προλαβαίνω να αγχωθώ γιατί το φανάρι γίνεται πορτοκαλί και η ιδέα ενός απότομου φρεναρίσματος δεν μου πολυαρέσει. Ευτυχώς ο αναβάτης αυτού του κάπως αλλόκοτου οχήματος (το μπροστινό λάστιχο είναι κίτρινο φωσφοριζέ, σκούρο μαύρο το πίσω, «πειραγμένος» σκελετός, σαν κολάζ από επιμέρους ανταλλακτικά) είναι πολύ πιο ψύχραιμος από μένα. Σηκώνεται ελαφρά από τη σέλα του και με έναν αριστοτεχνικό ελιγμό ακινητοποιεί το ποδήλατο. Μου θύμισε λίγο κίνηση επιδέξιου σκιέρ στο τελείωμα κάποιου δύσκολου σλάλομ. Δεν το ήξερα αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με μια σχετικά νέα ποδηλατική κάστα της Αθήνας, την ολιγάριθμη, προς το παρόν, σκηνή των αφοσιωμένων φίλων των ποδηλάτων «φιξ».
To επόμενο ραντεβού είναι το βράδυ της Τετάρτης, στις 9, στον πολυχώρο της οδού Αβραμιώτου «SIX D. O. G. S.», όπου κάνει πρεμιέρα η πρώτη ελληνική ταινία για τη σκηνή του φιξ στην Αθήνα με τίτλο «ΑΤΗ: Commuting In Madness». Ενα φιλμ διάρκειας 32 λεπτών που φλερτάρει με τη φόρμα του ντοκιμαντέρ αλλά δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι περισσότερο μια κινηματογραφική, καλά σκηνοθετημένη, εισαγωγή στο σύμπαν του φιξ, χωρίς διαλόγους ή αφήγηση, και παράλληλα ένα πολύ ζωντανό πορτρέτο της Αθήνας στους δρόμους της, κάποτε άσχημα μποτιλιαρισμένους, κάποτε άδειους και απλωμένους, κάποτε ονειρικά ήσυχους πάνω σε λόφους ή δίπλα σε ατελείωτες πολυκατοικίες.
Πίσω από την ταινία βρίσκουμε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Συμπράττουν η «εταιρεία» παραγωγής ταινιών δράσης «Pervs Entertainment» και η ομάδα «λόκαλ/Athens», βασική δραστηριότητα της οποίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποτελεί η οργάνωση δράσεων στον δημόσιο χώρο και μέλη της οποίας κάνουν φιξ. Είναι μια συλλογική προσπάθεια που κράτησε πολλούς μήνες, με βασικό στόχο να εμπνεύσει τον θεατή να εντάξει το ποδήλατο στην καθημερινότητά του και να αλλάξει τη ζωή του μέσα απ’ αυτό.
Ακόμα κι αν το φιξ δεν είναι ένα «κανονικό» ποδήλατο. Ολα τα φιξ είναι άφρενα μονοτάχυτα, ποδήλατα πίστας δηλαδή. Χρησιμοποιούν μία ταχύτητα, δέστρες στα πόδια και στην ουσία συναρμολογούνται από τον ίδιο τον χρήστη τους. Το φιξ εμπνέεται από την κουλτούρα του DIY (κάν’ το μόνος σου – η πληροφόρηση για το «στήσιμο», το «φιξάρισμα» του οχήματος περνάει μέσα από τα διαδικτυακά φόρουμ), έχει στενούς δεσμούς με τη φιλοσοφία του σκέιτ, του urban και του στένσιλ, πάει κόντρα στις εταιρείες που πουλάνε σεταρισμένα ποδήλατα και στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Ιδανικά άναρχη
Αυτό το τελευταίο και η άρνηση των αναβατών του να φορέσουν κράνος δεν αρέσει σε πολλούς «κανονικούς» ποδηλάτες. Δεν διεκδικούν ποδηλατοδρόμους, γιατί γι’ αυτούς ο καλύτερος ποδηλατόδρομος είναι η ίδια η πόλη. Πόσω μάλλον η Αθήνα, μία από τις τρεις ή τέσσερις ιδανικότερες πόλεις για φιξ, όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Χάρης Σκαφτούρος. Ιδανική γιατί έχει υπέροχες κατηφόρες και, κυρίως, δεν υπάρχουν κανόνες. Στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο και σε κάποιες αμερικανικές πόλεις απαγορεύεται να κυκλοφορείς με ποδήλατο χωρίς φρένο. «Η συνεχής κίνηση των ποδιών, οι αυστηρές γεωμετρίες, τα χρώματα, η ανάγκη προσωπικής έκφρασης μέσα από το ποδήλατό σου αποκτούν νόημα, αναδεικνύουν και μεταμορφώνουν την Αθήνα σε ποδηλατική πόλη», λέει ο Χάρης. Ο Αγις Κολύβας (διεύθυνση παραγωγής στην ταινία) προέρχεται από την ομάδα «λόκαλ/athens» και τοποθετεί την ιστορία του φιξ σε ένα περισσότερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. «Το φιξ σου λέει “παράτα το αυτοκίνητο, χαμογέλασε, φάε πιο σωστά”. Είναι μια φιλοσοφία που γεννήθηκε στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου, στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο, και βλέπεις ο κόσμος του φιξ να παραμένει πιστός σε αυτές τις αξίες». Aν θέλετε να πάρετε μια πρώτη γεύση της ταινίας θα βρείτε τρέιλερ στο http://fixedgearathens.wordpress.com/(link is external).