Πικνίκ στο αστικό τοπίο για τον καθένα!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ LUΝCΗ SΤRΕΕΤ
Πάρτι σε αθηναϊκούς δημόσιους χώρους με στόχο την αξιοποίησή τους

Ζωντάνεψε ο πεζόδρομος του Μεταξουργείου από την πρωτοβουλία ομάδας νέων παιδιών που οργανώνονται μέσω Διαδικτύου (http://lunchstreetparty.blogspot.com/)

Ανοιχτά τάπερ, ποδήλατα διάσπαρτα στον πεζόδρομο, μπογιές και ασβέστης, καρέκλες και πλουμιστά τραπέζια, πολυχρωμία και καλή διάθεση. Καλώς ήρθατε στον κόσμο του lunch street ή αλλιώς στην προσπάθεια επανάκτησης και αξιοποίησης των χώρων της Αθήνας από πολίτες που στοχεύουν στην επαναξιολόγηση των όρων «κοινωνικοποίηση» και «αλληλεγγύη» και στη συμμετοχή σε κοινές δραστηριότητες με βάση την εθελοντική πρωτοβουλία. Τις προηγούμενες ημέρες το ραντεβού για φαγητό, παιχνίδι και διασκέδαση στον πεζόδρομο ή στην πλατεία της γειτονιάς είχε κλειστεί στον πεζόδρομο της οδού Γιατράκου στο Μεταξουργείο. Τραπέζια και καρέκλες διατέθηκαν από τους γείτονες και τους διοργανωτές, μαγειρευτό φαγητό και σαλάτες έτερψαν τους ουρανίσκους, παιδιά και μεγάλοι ζωγράφισαν με ασβεστομπογιές. Ακόμη και ένα μικρό φιλέ για μπάντμιντον στήθηκε. «Ηταν η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια να διαμορφώσουμε έναν εξωτερικό χώρο φιλόξενο και προσιτό για όλους προκειμένου να αξιοποιηθεί προς όφελος της καθημερινότητας των κατοίκων και όχι μόνο» επισημαίνει η ερασιτέχνις ποδηλάτισσα και κατασκευάστρια κοσμημάτων κυρία Πεπίτα Μιλιάτσο, η οποία έχει συμμετάσχει ενεργά στα lunch street.

Τις προηγούμενες δύο φορές η ομάδα των πρωτοπόρων που οργάνωσαν lunch street στην Αθήνα ανέβηκαν, τον Ιανουάριο, στον λόφο του Στρέφη, όπου «τα χάλασε σύντομα ο καιρός, καθώς άρχισε να πέφτει χαλάζι» και, στα τέλη Μαρτίου, σε μια πάροδο της Κωνσταντινουπόλεως, στο Γκάζι.

Η προσπάθεια και η πρώτη κινητοποίηση για να τρώει κανείς έξω μαζί με την παρέα, τους φίλους ή τους γείτονές του διαμορφώθηκε σε μία από τις πολλές συναντήσεις και συζητήσεις ποδηλατών. Η ιδέα όμως προέρχεται από τη Μεγάλη Βρετανία, αν και το μοντέλο οργάνωσης που ακολουθούν εκεί δεν εμπνέει παρά μόνο στον πυρήνα του τους εδώ μιμητές. «Στην Αγγλία υπάρχει πληθώρα χορηγών και διαφήμισης για το ετήσιο Βig Lunch, όπου ολόκληρες οικογένειες βγαίνουν σε πάρκα και πεζοδρόμια. Εμάς δεν μας αφορά η χρηματοδότηση και η υποστήριξη από εταιρείες. Ούτε βέβαια ο όγκος των υπαιθρίως συνδαιτυμόνων,που φθάνει ορισμένες φορές το 1.000.000, είναι άμεσα εφικτός στην Ελλάδα. Στο Λεκανοπέδιο και στις άλλες περιοχές και μεγάλες πόλεις θα ήταν ευτύχημα κατ΄ αρχάς να καταγράψει κανείς τους εγκαταλελειμμένους και ξεχασμένους δημόσιους χώρους της γειτονιάς του και κατόπιν να "κοινωνικοποιήσει" τους ανθρώπους της γύρω από αυτόν τον χώρο προσφέροντας εθελοντικά και όλοι μαζί φαγητό και δυνατότητες παιχνιδιού για τα παιδιά» επισημαίνει η Πεπίτα.

Πριν από την επιλογή του εκάστοτε πεζοδρόμου ή πλατείας που θα «καταλάβουν» οι ομοτράπεζοι ξεκινά μια μικρή έρευνα ενδιαφέροντος ανάμεσα στους γείτονες καθώς απαιτείται ένα μίνιμουμ προετοιμασίας αλλά και για να ελαχιστοποιούνται οι πιθανές αντιδράσεις. Η ομάδα των πρωτεργατών ποδηλατών του lunch street διατηρεί μια μικρή αποθήκη στο Γκάζι όπου συντηρούνται και κατασκευάζονται πολύχρωμα τραπέζια και καρέκλες. Αυτά χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση όσων προσέρχονται στο υπαίθριο γεύμα, ενώ προηγείται απαραιτήτως η καθαριότητα του χώρου. Η μαρτυρία της Πεπίτας για όσα συνάντησαν στη Γιατράκου είναι χαρακτηριστική: «Η μικρή αλάνα στον πεζόδρομο ήταν εγκαταλελειμμένη. Κανονική εστία μόλυνσης. Υπήρχαν σύριγγες και πεταμένα σύνεργα χρήσης ναρκωτικών, πολλά περιττώματα και σκουπίδια. Αφού εξοπλιστήκαμε με γάντια,τα μαζέψαμε, τα πετάξαμε στους κάδους και κατόπιν ασβεστώσαμε τον χώρο και την περίμετρο προκειμένου από άποψη υγιεινής και ασφάλειας να αποδοθεί ο χώρος σε καλύτερη κατάσταση στους κατοίκους».

Οι περίοικοι ανταποκρίθηκαν, σε γενικές γραμμές, με θέρμη στο εγχείρημα.

«Τους άρεσε η διαδικασία. Τους πληροφορήσαμε ότι, αν υπήρχε οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή παρατήρηση για την ένταση της μουσικής, μπορούσαν να την κάνουν αμέσως. Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα». Εκείνο που ξένισε όσους κατέβηκαν, έφαγαν, έπαιξαν και συζήτησαν στη διάρκεια του lunch street ήταν η απόσταση που κράτησαν οι μετανάστες. «Το Μεταξουργείο κατοικείται κυρίως από Ινδούς και Πακιστανούς. Μας έβλεπαν από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια, μας έγνεφαν, χαμογελούσαν, αλλά, παρά τις παρακλήσεις μας, δεν κατέβηκαν. Υπήρχε ένα χαμόγελο και μια ντροπή ζωγραφισμένα ταυτόχρονα στα πρόσωπά τους. Πιθανώς δεν ταίριαζε η κουλτούρα τους με την όλη κατάσταση, ίσως δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους κινήσεις φιλοξενίας από τους Ελληνες».

Συνολικά στις περίπου πέντε ώρες που κράτησε το lunch street στο Μεταξουργείο συμμετείχαν πάνω από 300 άτομα κάθε ηλικίας. Παράλληλα η απήχηση που συναντά η ιδέα αυτή εξαπλώνεται και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Ενδεικτικά έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από την Καλαμάτα και τα Χανιά. Οσο για τους εν Αθήναις συνδαιτυμόνες, προετοιμάζουν το επόμενο ραντεβού τους για τον Σεπτέμβριο πιθανότατα στα Πετράλωνα.