Κάπως αψήφιστα φαίνεται πως πήραμε οι Αθηναίοι την πρόσφατη υπερ-αύξηση στην τιμή της αμόλυβδης. Και αυτό διότι είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τις ουρές εκατοντάδων μέτρων έξω από τα πρατήρια για μια στάλα βενζίνης. Με την πρώτη απειλή για έλλειψη προμήθειας τρέχουμε χωρίς ενδοιασμό, ασχέτως αν το ντεπόζιτο πλέον γεμίζει με 50, 60 ή ακόμη και με 70 ευρώ.
Είναι τόσο βέβαιο ότι πρόκειται να κινηθούμε με το αυτοκίνητο μας και μόνο, που φουλάρουμε μήπως και γίνει η… στραβή και χρειαστεί να περπατήσουμε κάνα χιλιόμετρο μες στο σαββατοκύριακο ή πάρουμε κάποιο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς. Καταστροφή! Το ξέρω πως κάποιος που έχει συνηθίσει (καλομάθει) να πηγαίνει οδικώς ακόμη και μέχρι το περίπτερο (δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω) δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει άλλο τρόπο, αλλά κάτι δεν πρέπει να κάνουμε και εμείς για να βολέψουμε την τσέπη μας, την υγεία μας, και το περιβάλλον;
«Τρεχάτε ποδαράκια μου» είναι μία απάντηση ή, γιατί όχι, «το ποδήλατό μου», που έλεγε και ο Μακεδόνας (που τώρα βέβαια είναι πιλότος σε αεροπορική εταιρεία), αντί να ξεροσταλιάζουμε στα γυμναστήρια για να καλύψουμε το καθισιό της εβδομάδος. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να δώσουμε ζωή και σε αυτούς τους ποδηλατόδρομους που αρχίζουν δειλά δειλά και κάνουν την εμφάνιση τους σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, η τιμή της αμόλυβδης δεν έχει φτάσει ακόμη στη μέγιστη τιμή της και, γνωρίζοντας την εξάρτηση που έχουμε όλοι από το αυτοκίνητο, θα χρειαστεί σύντομα να περικόψουμε κάποια άλλα έξοδα για να κρατήσουμε τη χαρά της οδήγησης στο ίδιο επίπεδο. Από την άλλη μεριά, αν αυτό είναι μία λύση στο να μη χάσουμε τον 14ο μισθό, χαλάλι. Το θέμα είναι τι γίνεται αν χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια, γιατί τότε θα βρεθούμε όλοι στους δρόμους και τα αυτοκίνητα θα μείνουν καθηλωμένα για τα καλά.
Απαντήσεις στα παραπάνω θέματα -που μας απασχολούν όλους λίγο πολύ- θα δοθούν άμεσα, αφού μέσα στο Μάρτιο -όπως λένε- θα οριστικοποιηθεί το πόσο σφιχτό θα είναι το ζωνάρι στην ελληνική οικονομία. Λες και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ευημερούν και βρίσκονται στην ευχάριστη θέση απλώς να κριτικάρουν τα ελληνικά δρώμενα. Μάλλον ξεχνούν το πόσο «καταφερτζήδες» είμαστε ως λαός, έστω και αν περιμένουμε να φτάσουν πρώτα τα πράγματα σε οριακό επίπεδο...