Όσοι φίλοι και γνωστοί μου έχουν πάει στο Βερολίνο, είναι ταγμένοι, είναι ερωτευμένοι μαζί του, σταθερά, ρομαντικά, επαναστατικά, κάπως διαφορετικά...Είναι οι "Βερολινέζοι κάτοικοι των Αθηνών". Είναι γοητευμένοι από τον τρόπο που διακινείται η τέχνη, η ιστορία, η επιστήμη, από τον τρόπο που διακινούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, από τον τρόπο που διακινούνται οι άνθρωποι με ποδήλατα. Πολλοί εκεί το γνώρισαν, το είδαν, το καβάλησαν, το αγάπησαν, το ζήλεψαν.
Και όσο βλέπω κάθε μέρα να πυκνώνουν γύρω μου οι άνθρωποι με τα κρανάκια και τα σακιδιάκια που ποδηλατούν στις γειτονιές , ότι αυτή την εμπειρία, που διηγούνταν και δεν φαινόταν να ότι μπορούσαν να τη ζήσουν εδώ και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ζήσουν στο Βερολίνο, τελικά ως εκ θαύματος, όχι μόνο την ζουν, αλλά την κάνουν τάση και αλλάζουν την ζωή.
Ναι, το ποδήλατο ήρθε στην Αθήνα! Ένα μικρό γαλατικό χωριό ξεφύτρωσε και μεγαλώνει στην πρωτεύουσα. Το παρατηρώ μήνες τώρα και νομίζω ότι το μέγεθος της καινοτομίας που φέρνει δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Δεν προήρθε από την οικονομική κρίση (άλλωστε έχει το κόστος του) αλλά από βαθιά και δυνατή ανάγκη ζωής, φυγής προς τα μπρος. Απλά βρήκε ευκαιρία να τρυπώσει μαζί της, κοίταξε γύρω του, τινάχτηκε και εμφανίστηκε.
Τώρα που το κόστος του αυτοκινήτου μας έκανε οικολόγους, ποιος θα τολμήσει να μιλήσει γιατί κυκλοφορούν ποδήλατα και καθυστερούν τα αυτοκίνητα; Τώρα που ψηφίσαμε πράσινη ανάπτυξη και fit πρωθυπουργό, ποιος θα το αντιμετωπίσει γραφικά; Τώρα που όλα τα μαγαζιά κλείνουν, θα τολμήσουμε να πούμε κάτι για την μοναδική εμπορική δραστηριότητα που αναπτύσσεται; Τώρα που είμαστε Ευρωπαίοι, ποιος δεν θα νοιώσει κολακευμένος από αυτή την πεταλιά Ευρώπης; Τώρα που καταρρέουν όλα μέσα και έξω μας, ποιος δεν θα γοητευτεί από το να ανήκει σε μια μεγαααλη παρέα που δεν έχει συνδικαλιστές, γκρίνια, μιζέρια, σκάνδαλα; Τώρα που δεν πάνε καλά οι σχέσεις μας ...και το ψάρεμα δεν είναι εύκολο, ποιός δεν θα αναζητήσει μια ποδηλατάδα;
Και ...να το πετιέται από ξ αρχής ...και αντρειεύει και θεριεύει. Δεν έχω πάει ποτέ στο Βερολίνο αλλά είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια επαρχία που το ποδήλατο ήταν αυτονόητο μέσο μετακίνησης όλων και έτσι παρότι μου είναι βιωματικά οικείο το μέσο, στέκομαι θαυμαστής και φίλος του ποδηλάτου Αθήνας. Είναι κάτι άλλο τούτο το ποδήλατο. Θέλω και εγώ να γίνω μέλος. Ψάχνοντας να προσδιορίσω αυτό το άλλο, σκέφτηκα ότι εδώ δεν είναι μέσο μεταφοράς από ένα σημείο της πόλης στο άλλο, αλλά μέσο μεταφοράς από ένα σημείο ζωής σε άλλο.
Και μετά σκέφτηκα και άλλα πολλά, πόσες διαθέσεις και επιθυμίες ανέδειξε, πόσα αισθήματα και αιτήματα καλύπτει. Όπως την σωματική κίνηση, έξω από γυμναστήρια, την ελευθερία, την ανάγκη εκτόνωσης, την ανάγκη συμμετοχής σε κάτι που όντως συμμετέχεις και εσύ, όχι απλά σαν σώμα, αλλά σαν αναγκαίος παράγοντας ύπαρξης αυτού του κάτι, την συνένωση με ανθρώπους που δεν χρειάζεται να συμφωνείτε σε πλατφόρμες, σε αιτήματα, στον τρόπο δράσης, το μοίρασμα μαζί τους συναισθημάτων, την ανάγκη να είσαι ίσος προς ίσο σε ένα κοινό παιχνίδι διασκέδασης, την ανάγκη να διασκεδάζεις με έναν άλλο τρόπο, την ανάγκη να αφήνεσαι, να μυρίζεις, να κουράζεσαι, να ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου, να νιώθεις ότι κάθε μέρα γίνεσαι και καλύτερος, την ανάγκη να έχεις κάτι δικό σου, που σε πάει και το πας, την ανάγκη να εκφράσεις όλη αυτή την κουλτούρα που απέκτησες με τη μουσική που άκουγες τόσα χρόνια, τα βιβλία και τα κόμικς που διάβαζες, τις ιδεολογίες που πίστεψες και τελικά την ανάγκη για μια ποιότητα ζωής που ξέρεις πια καλά οτι δεν θα τη φέρει κανένας πεφωτισμένος άρχοντας και έτσι απλά κάνεις πράξη μόνος σου την ποιότητα που ονειρευόσουν.
Κάτι σαν το "πήραμε το νόμο στα χέρια μας", "πήραμε την πόλη στα πόδια μας". Φρονώ δε, όσο το σκέφτομαι και το παρατηρώ και το ακουμπάω με σεβασμό και χαμόγελο πλατύ ότι είναι το πρώτο πραγματικό κίνημα που ζω τα 22 χρόνια που κατοικώ σε αυτή την πόλη.
Ξεκίνησε από διάθεση και ανάγκη, μεγαλώνει με αυτοοργάνωση και αυτοδιάθεση, διαμορφώνει αιτήματα και συνθήματα (τα πρώτα καινούρια συνθήματα που ακούω νομίζω από τότε που γεννήθηκα), δεν αρνείται κάτι αλλά προτείνει κάτι, δεν καθοδηγείται (ακόμη) από συνδικαλιστές και κόμματα...έχει παλμό και κέφι και το κυριότερο έχει ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ! Αλλάζει νοοτροπία και στάση ζωής, εισάγει κάτι νέο, και όλα όσα προσφέρει, φέρνει, προτείνει, διαμορφώνει είναι θετικά! Ξέρετε κάτι άλλο στην Ελλάδα που να το κάνει αυτό;
Και τέλος, θα επιχειρήσω μία αυθαίρετη υπόθεση εργασίας που έχω (ή θέλω να έχω) βάσιμες υποψίες ότι έχει μία αλήθεια. Είναι μια σκέψη που με κάνει να χαμογελάω πονηρά και να καμαρώνω σιωπηλά. Ότι το κίνημα του ποδηλάτου αγκαλιάστηκε, στηρίζεται και προσφέρει διέξοδο κυρίως σε εκείνους που γεννήθηκαν την δεκαετία του 60, λίγο πριν ή λίγο μετά από αυτή. Η ανάμεσα γενιά, δηλαδή, που δεν είναι του πολυτεχνείου και δεν είναι "οι νέοι στους οποίους ελπίζουμε". Αυτοί που νοιώθουν οτι δεν ανήκουν σε μία ιστορική γενιά και όλο επιθυμούσαν να κάνουν κάτι ηρωικό, αλλά τελικά έναν Τεμπονέρα έχουν όλο και όλο, που νόμιζαν ότι θα γίνουν ότι ήθελαν όταν μεγαλώσουν και τελικά οδηγήθηκαν στο δημόσιο με ενοχές πολλές και ελπίδες σπασμένες ή έστησαν τις ιδιωτικές εταιρείες υπηρεσιών δουλεύοντας σαν σκυλιά και τρώγοντας σαν πουλιά για να είναι trendy. Που δεν είναι ανορεξικοί αλλά ούτε βουλιμικοί. Που αγάπησαν τα ναρκωτικά και τα πάρτυ και τα μπαρ και τη ροκ αλλά δεν έκαναν τελικά ποτέ δικιά τους την κόκα, τη Μύκονο, την παραλιακή και την ποπ. Η γενιά ανάμεσα στον Παπανδρέου και στον Τσίπρα. Η χαμένη γενιά μετά της "μεταπολίτευσης την καημένη γενιά" που δοκίμασαν να κάνουν παραδοσιακές οικογένειες και δεν τα κατάφεραν. Που έκαναν free sex αλλά τους προέκυψε το no sex. Που διαβάζουν free press και αθλητικές εφημερίδες. Που έζησαν την παρέα και δεν έχουν φίλους. Που εν τέλει σε αυτή τη χώρα, δεν έζησαν και δεν έκαναν τίποτα σπουδαίο, έντονο, δυνατό, χαρακτηριστικό και θα μπορούσαν να πεθάνουν ήσυχα - ήσυχα και απλά. Και να! Αποφάσισαν να κάνουν ποδήλατο!
Και όπως το παρατηρώ και το ζηλεύω όλο αυτό και βρίσκομαι στον προθάλαμο του όντας στο θάλαμο της κρίσης και της ματαίωσης του ονείρου "πρωτεύσουσα" βρήκα στην πρόταση ενός φίλου έναν ήπιο τρόπο μύησης, δοκιμής αυτής την νέας Αθηναϊκής γεύσης ζωής και ταυτόχρονα το
μέσο για να συνεχίσω να προσπαθώ να ζήσω το όνειρο "μεγάλη πόλη".
Εκείνος ώριμο πια μέλος της ποδηλατοζωής μου πρότεινε να πάρει το ποδήλατο του και εμένα "από το χέρι" να πάρουμε το τραμ μέχρι το Φάληρο, που εκεί λέει η εταιρεία "Τραμ" με την ταυτότητα σου, σου δίνει ένα ποδήλατο και ένα κράνος. Και Τραμ και ποδήλατο και βόλτα δίπλα στη θάλασσα και αυτό να είναι η πρώτη μου εμπειρία ποδηλάτου στην πρωτεύουσα; Μαγικό μου ακούστηκε, απίθανο, πρωτόγνωρο, αγαπησιάρικο, τρυφερό!
Και φαντάστηκα την εικόνα να κάνω ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα. Και εκεί όπως την είχα νοερά στα δεξιά μου συνδέθηκα με το είδωλο μου στην εφηβεία να περνάει με το ποδήλατο στην μικρή πόλη που μεγάλωσα από το δρόμο που δεξιά του έχει το ποτάμι και όλα πήραν τη θέση τους...
Για όλους εμάς που "τα όνειρα μας στην πρωτεύουσα μας στείλαν", το ποδήλατο μπορεί να αποδειχθεί τελικά ότι είναι το μέσο με το οποίο το ποτάμι θα φτάσει στη θάλασσα...