Το Δαχτυλίδι

Ένα σωρό σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της καθώς επέστρεφε σπίτι από τα ψώνια. Πρόσωπα και εικόνες εναλλάσσονταν γοργά, σαν τα τοπία από το παράθυρο του τραίνου.

Είχε μόλις διασχίσει τη διάβαση πεζών και είχε μπει στην ευθεία για το σπίτι. Βάδιζε γρήγορα με δυο τσάντες μόνο, τα απαραίτητα καθημερινά. Αν τέλειωνε νωρίς με την κουζίνα, σκεφτόταν, προλάβαινε να καθίσει στην πίσω βεράντα, που ήταν η γωνιά της. Λάτερυε τις  μικρές ιεροτελεστίες, τη ρουτίνα, το προσωπικό της σωσίβιο. Ενας καφές, ένα ξυσμένο μολύβι -για χάρακα είχε τον σελιδοδείκτη- και το μεγάλο μυθιστόρημα, αυτό το ζόρικο με τον αυτοκαταστροφικό ήρωα. Στο νου της πέρασαν οι γονείς που είχε γνωρίσει στην ομάδα στήριξης- δυσκολεμένοι, αξιοπρεπείς, ωραίοι. Θυμήθηκε τις δικές της μικρές σταυροφορίες και τις αντίστοιχες μεγάλες ματαιώσεις.

Όταν ήταν μικρή, είχε διαβάσει τον μύθο της Πανδώρας. Διατηρούσε ακόμα ολοζώντανη την εικόνα του βιβλίου, ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι με μακρύ χιτώνα, λαμπερό και χαμογελαστό. Ηταν η Ελπίδα, που βγήκε τελευταία από το κουτί. 

Κοίταζε κάτω καθώς περπατούσε, πάντα έψαχνε να βρει κάτι. Μια μεταλλική λάμψη στο πεζοδρόμιο τράβηξε το βλέμμα της, έσκυψε να δει. ''Θα ναι πάλι καμιά άχρηστη ροδέλα ή τενεκεδένιος κρίκος για κλειδιά-άνθρακας ο θησαυρός'', πρόλαβε να σκεφτεί.

Στα πόδια της βρισκόταν μια χρυσή βέρα, λεπτή και λαμπερή. Τη δοκίμασε στο αριστερό χέρι, στο μεσαίο δάχτυλο. Μια χαρά. Χαμογέλασε στο Σύμπαν και πήρε την τελευταία στροφή για το σπίτι.