Συλληπιτήρια

.

Αγαπητή Κωστάνζα σε ευχαριστούμε θερμά.
...
Η σιωπή του φόρουμ, είναι κατά τη γνώμη μου η σιωπή του τρόμου, του φόβου και του πένθους.
Ψάχνουμε με τρόμο για κάποιους δικούς μας, κάποιους φίλους ή κάποιους γνωστούς.
Και μαζί αναλογιζόμαστε την έννοια της συλλογικής ευθύνης που δεν μπορεί πια να λέγεται "μοίρα".
Όχι.
Δεν μπορεί πια να λέγεται "μοίρα".
Μεγαλώσαμε πια.
Ωριμάσαμε.
Όλοι πια καταλαβαίνουν (έστω σιγά σιγά) σ' αυτήν εδώ τη γωνιά της γής, την έννοια της συλλογικής ευθύνης.
...
Έχουμε ανάγκη τις φωτιές για να το καταλάβουμε;
Έχουμε ανάγκη τόσους θανάτους για να το νιώσουμε τι σημαίνει;
Έτσι φαίνεται.
Ας είναι αυτοί οι καμμένοι άνθρωποι ο λόγος για να ωριμάσουμε.

νομιζω οτι η επιστολη της μητερας της ποδηλατικης οικογενειας που χαθηκε στη φωτια τα λεει ολα. «Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου, που ήταν πάντα μαχήτρια και κατάφερνε να το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Ξέρω ότι ο Γρηγόρης θα έκανε ό,τι καλύτερο για να σωθούν. Το ότι δεν τα κατάφερε ήταν απλά θέληση του Κυρίου. Ακούω στα αφτιά μου την γλυκά τρεμάμενη φωνούλα του Ανδρέα: "Φοβάμαι μανούλα, ανησυχώ πολύ, θα φανώ δυνατός, αλλά εσύ μην έρθεις μαμά. Θέλω να μην έρθεις, είναι όλα κλειστά, δεν θα τα καταφέρεις". Προσπάθησα να φτάσω κοντά τους, τέσσερις ώρες προσπαθούσα με κάθε τρόπο να πλησιάσω. Όταν εγκατέλειψα την προσπάθεια, σκεπτόμενη ότι θα ήταν καλύτερα να μην κινδυνεύσω κι εγώ, ώστε να μπορώ να βοηθήσω αν χρειαστεί. Δεν έχω λόγια. Όταν θα καταφέρω να αναγνωρίσω και τα αγόρια μου -γιατί ο κρατικός μηχανισμός και σε αυτό έχει χάσει τον μπούσουλα- θα σας πω με βεβαιότητα ότι έχασα τα πάντα. Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα».

Ο Θεος να τους αναπαυσει όλους. Δεν υπάρχουν λόγια, ούτε για περιγραφή βιωμάτων και συναισθημάτων, ούτε για παρηγορία όσων έμειναν πίσω.