Είναι στιγμές-
κι εσύ το νιώθεις-
σαν να γινόμαστε ένα.
Χαϊδεύω τα μαλλιά σου,
θαρρώ πως είναι τα δικά μου.
Στον ώμο σου άσπρη μπλούζα,
κομμάτι από τα ρούχα μου,
ο ίδιος ο εαυτός μου.
Κάνουν περίπατο οι ψυχές μας
η μια μέσα στην άλλη,
και συναντιούνται.
Στο σκοτάδι,
στων ματιών το κλείσιμο,
χάνω το πρόσωπό μου.
Σε βρίσκω.
[Σεπτέμβρης 1991].
Στη μικρή μας πόλη
ένα παράρτημα ωδείου.
Παράθυρα ανοιχτά καθώς περνάω
απόγευμα Σεπτέμβρη.
Μικρός μαθητής παίζει στο πιάνο
νότες μαθητευόμενες-
γέννηση χαμόγελου.
[1991]
Τι νόημα θάχε
αν μου δινόσουν.
Δε θα γνώριζα
την επιθυμία.
[1991]
Η γλώσσα μου αιώνιος εραστής
της γλυκειάς γεύσης.
Η ψυχή μου άδεια
μπροστά σ ένα γεμάτο παγωτό.
Μα σαν το κύπελο αδειάσει
κενή είν ακόμα η ψυχή
και πεινασμένη.