Είναι γνωστό ότι σε πολλές Ευρωπαικές χώρες η ποδηλατική κολτούρα μετακίνησης ήταν αναπτυγμένη πρίν τον τελευταίο πόλεμο και στίς οποίες αναβίωσε με σοβαρό προγραμματισμό από δήμους και το ίδιο το κράτος από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Η ανάγκη για μια αποδεσμευμένη από το Ι.Χ. αυτοκίνητο μετακίνηση των πολιτών, ήταν από τότε αναγκαία.
Εδώ στην πατρίδα μας τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εφτασε «ο κόμπος στο χτένι» και τότε άρχισαν να αυξάνονται οι ποδηλάτες. Στην υπάρχουσα άναρχη δόμηση και ρυμοτομία είναι ολοφάνερο ότι η ποδηλατοκίνηση εις βάρος των Ι.Χ. αυτοκινήτων (όχι όλων των αυτοκινήτων γενικά) είναι «το φάρμακο» για να μην πεθάνουν οριστικά και αμετάκλιτα οι σημαντικότερες λειτουργίες μιας πόλης.
Σήμερα, -υπό την αφόρητη σκιά της οικονομικής, πολιτικής και κύρια κοινωνικής κρίσης,- στην κυριολεξία στο και πέντε ,την τελευταία ανάσα πριν την ασφυξία, την δίνουν οι ποδηλάτες-ποδηλάτισσες που μαζικά κυκλοφορούν στην πόλη όλες τις ώρες μέρα-νύχτα. Τον πιο χαρούμενο τόνο και ελπίδα, δίνουν όπως πάντα οι νεότεροι τα απογεύματα και τα βράδυα που οργώνουν γειτονιές, δήμους και ολόκληρο το λεκανοπέδιο.