Είναι γνωστό ότι σε πολλές Ευρωπαικές χώρες η ποδηλατική κολτούρα μετακίνησης ήταν αναπτυγμένη πρίν τον τελευταίο πόλεμο και στίς οποίες αναβίωσε με σοβαρό προγραμματισμό από δήμους και το ίδιο το κράτος από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Η ανάγκη για μια αποδεσμευμένη από το Ι.Χ. αυτοκίνητο μετακίνηση των πολιτών, ήταν από τότε αναγκαία.
Εδώ στην πατρίδα μας τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εφτασε «ο κόμπος στο χτένι» και τότε άρχισαν να αυξάνονται οι ποδηλάτες. Στην υπάρχουσα άναρχη δόμηση και ρυμοτομία είναι ολοφάνερο ότι η ποδηλατοκίνηση εις βάρος των Ι.Χ. αυτοκινήτων (όχι όλων των αυτοκινήτων γενικά) είναι «το φάρμακο» για να μην πεθάνουν οριστικά και αμετάκλιτα οι σημαντικότερες λειτουργίες μιας πόλης.
Σήμερα, -υπό την αφόρητη σκιά της οικονομικής, πολιτικής και κύρια κοινωνικής κρίσης,- στην κυριολεξία στο και πέντε ,την τελευταία ανάσα πριν την ασφυξία, την δίνουν οι ποδηλάτες-ποδηλάτισσες που μαζικά κυκλοφορούν στην πόλη όλες τις ώρες μέρα-νύχτα. Τον πιο χαρούμενο τόνο και ελπίδα, δίνουν όπως πάντα οι νεότεροι τα απογεύματα και τα βράδυα που οργώνουν γειτονιές, δήμους και ολόκληρο το λεκανοπέδιο.
Δικαιωματικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν στους δρόμους. Ποδηλατόδρομοι δεν υπήρχαν, κουλτούρα ποδηλατική, αντίστοιχη των χωρών που οργανωμένα προώθησαν το ποδήλατο εις βάρος του Ι.Χ. δεν υπάρχει, τι έκαναν λοιπόν οι ποδηλάτες; Το αυτονόητο, ανέβηκαν στο ποδήλατο και κυκλοφορούν παντού. Το ότι δεν έχουμε ραγδαία αύξηση των ατυχημάτων με ποδηλάτες (αυτό είναι το πλέον σίγουρο, τα αιμοδιψή Μ.Μ.Ε. θα μας είχαν τρελάνει) μας δείχνει ότι ως επί το πλείστον ξέρουν ή εύκολα έμαθαν να κυκλοφορούν οι ποδηλάτες μαζί με τα αυτοκίνητα, αλλά και ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων έμαθαν (γιατί αυτοί σίγουρα δεν ήξεραν) ότι τα ποδήλατα είναι και αυτά οχήματα και πρέπει να δείχνουν την απαιτούμενη προσοχή. Αλλωστε πολλοί από αυτούς κυκλοφορούν και με ποδήλατο, ή ξέρουν ότι ανάμεσα στους ποδηλατες που βρίσκονται στους δρόμους είναι και δικοί τους άνθρωποι. Αυτή η ταυτόχρονη κίνηση στους δρόμους ποδηλάτων και αυτοκινήτων πολλούς που δεν είναι εξοικιωμένοι τους κάνει να νιώθουν ανασφαλείς όταν είναι πάνω στο ποδήλατο και νευρικούς-αγχωμένους όταν οδηγούν το Ι.Χ. τους. Αυτοί οι ανασφαλείς απ’ τη μια και οι νευρικοί-αγχωμένοι απ’ την άλλη, όσο περνάει ο καιρός και τα ποδήλατα αυξάνονται τόσο και μειώνονται. Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι!
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι διαμορφώνεται μια διαφορετική ποδηλατική κολτούρα στην πατρίδα μας από την υπάρχουσα στην κεντρική Ευρώπη (όπως την προσλαμβάνω απο τα διάφορα site). Εκεί που όλα γίνονταν οργανωμένα και τις περισσότερες φορές προγραμματισμένα εκεί και η αύξηση της ποδηλατοκίνησης αναβίωσε ομαλά και κατά τα φαινόμενα πολύ πετυχημένα. Εδώ, σε μια άναρχη πολεοδομικά χώρα με παράδοση στην μη τήρηση κανόνων, άνομων νόμων και τακτικών, ο ποδηλάτης βρίσκει την ισοροπία του και τους δρόμους που τον βολέυουν καλύτερα, μάλιστα συμβιώνει με επιτυχία με την κραταιά αντίληψη της αυτοκινητο-κίνησης μέχρι σιγά-σιγά να την (γιατί όχι;) νικήση.
Προσπάθειες να μπει “μια τάξη στους δρόμους“ έχουν γίνει. Ποδηλατόδρομοι έχουν σχεδιασθεί και έχουν υλοποιηθεί κάποιοι. Συναντήσεις με αρμόδιους υπουργούς και υπεύθυνους έχουν γίνει και θα γίνονται και άλλες για να μπορεί ο ποδηλάτης να νιώθει ασφαλέστερος στο δρόμο.
Μήπως όμως αντιμετωπίζουμε τον δρόμο σαν μπαμπούλα; μήπως υπερεκτιμούμε το πρόβλημα και υποτιμούμε την δυναμική που έχουν από μόνοι τους τόσες χιλιάδες καθημερινοί ποδηλάτες; Μήπως τελικά αυτό “το χάος της Αθήνας” έχει ήδη βρεί την λύση του και περιμένει την καθολική αποδοχή του;
Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να σταματήσει η διεκδίκηση για ποδηλατόδρομους, ειδικά οι κεντικοί άξονες που έχουν σχεδιασθεί πιθανόν να είναι το κάτι άλλο για την Αθήνα, οι επι μέρους όμως πρέπει να είναι αποτέλεσμα ζύμωσης των κατοίκων κάθε περιοχής ξεχωριστά. Η όποια διεκδήκηση πρέπει να είναι αποτέλεσμα της ανάγκης, της πραγματικής ανάγκης. Η ανάγκη θα κάνει τους ποδηλατόδρομους, αν δεν υπάρχει ανάγκη, πρόβλημα θα δημιουργήσουν. Στους ήδη στενούς δρόμους χωρίς πεζοδρόμια της προκοπής το ποδήλατο από μόνο του θα κυριαρχήσει. Τίποτα από όλα αυτά δεν γίνεται γρήγορα αλλά, απ’ ότι φαίνεται δεν γίνεται και αργά-αργά. Το αυτοκίνητο είναι ήδη υπό διωγμό, -η οικονομική κρίση έχει αναλάβει αυτή την καλή δουλειά-, σε μας μένει να μάθουμε τον κόσμο ότι ο λόγος που τα ποδήλατα αυξάνονται συνεχώς είναι οτι δεν γίνεται αλλιώς!
...τα αποτύπωσες ως γεγονότα.Απλώς αν κατάλαβα καλά,μιλάς για μία αλλάγη που έχει παρουσιαστεί,αλλά λόγω του ότι είναι κάτι διαφορετικό ως προς τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει,υπάρχουν κάποια προβλήματα από μία μερίδα των μεν και των δε.Οπως επίσης και να μην πάρουμε τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούμαστε,αλλά και να μην χαρίσουμε τίποτα λιγότερο από αυτό που μας ανήκει (ως ποδηλάτες).Αν κατάλαβα καλά,συμφωνώ απόλυτα.Αν κατάλαβα λάθος,κάθε διόρθωση δεκτή (από εσένα).
Νομίζω πως το ότι δεν έχουμε ακόμα ατυχήματα οφείλεται στο ότι αν και αυξάνεται ο αριθμός των ποδηλάτων ακόμα είναι πάρα πολύ μικρός και ακόμα μικρότερος ο αριθμός αυτών που τολμούν να βγουν στον δρόμο σε ώρες αιχμής.Ελπίζω να διαψευστώ αλλά όσο βγαίνουμε από το καβούκι μας θα αυξάνονται τα ατυχήματα.Είναι αναπόφευκτο:(
Aυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πρέπει να μείνουμε στην τωρινή κατάσταση αλλά απλά να απαιτήσουμε τα δικαιώματα μας για σαφώς καθορισμένους ποδηλατόδρομους μέρος ενός πλήρους δικτύου που να καλύπτει όλες τις πόλεις
Ισως μετα το ποδηλατο στην δουλεια!! ειναι καιρος και για μια καμπανια ασφαλεια στον δρομο!! με τοσα ποδηλατα στον δρομο τοσο σε βολτες οσο και στην δουλεια ισως ειναι καιρος να δουμε τα λαθη μας!!
Η καμπανια για την ασφαλεια στο δρομο καλο θα ηταν να απευθυνεται σε ποδηλατες αλλα και σε οσους μετακινουνται με αυτοκινητα. Κατι που εχω παρατηρησει παντως, με την ραγδαια αυξηση των ποδηλατισσων στους δρομους, (και σε ωρες αιχμης), ειναι οτι η απουσια φωτων ειναι κατι πολυ συνηθισμενο. Κατι τοσο απλο και τοσο σημαντικο για την ασφαλεια φαινεται να μη εχει περασει στην κοινη ποδηλατικη αντιληψη.
Μαλλον συμφωνω με την αποψη του κειμενου για το οτι οι ποδηλατοδρομοι μαλλον προβληματα θα μας δημιουργησουν κι οτι καλο ειναι να μαθουμε να επιβιωνουμε μεσα στην κινηση. Με την εξαιρεση ισως των μεγαλων λεωφορων, οπως ειναι πχ η Συγγρου, οπου εκει κατι παραπανω θα μπορουσε να γινει για την προστασια μας. Γιατι δεν ειναι παντα εφικτο ή και πρακτικο να αποφευγουμε τους δρομους ταχειας κυκλοφοριας. Κατι πρεπει να γινει επισης για να ειναι ασφαλεστερη για τους ποδηλατες η παραλιακη. Μια τοσο ομορφη και απλωμενη διαδρομη και να ειναι κυριολεκτικα καρμανιολα!
γειά χαρά,
χαίρομαι πολύ να διαβάσω ότι ο αριθμός ποδηλάτ/ισσ/ων αυξάνεται
ως αφορά την απουσία φωτισμού, να μια κουβέντα με τη μητέρα η όποια μου είπε· «Οι ποδηλάτες δεν μου αρέσουν αφού περνάνε χωρίς φώτα ωστε δεν τους βλέπω εγκαίρους.» Της απάντησα· «Το ίδιο με τα αυτοκίνητα που δεν τους βλέπω άν τρέξουν χωρίς φώτα, φαντάσου!» Τότε συνεννοηθήκαμε στο ότι κι οι δύο μας πάντα θα ανάψουμε τα φώτα πρίν ξεκινήσουμε, όπως υποσχεθήκαμε αλλήλες
συμπερασματικά, πάντα κάνω τον κόπο στο να με δούν τα άλλη μέλη μετακίνησης, επειδή·
άν δεν το κάνω, φοβάμαι να προκλήσω ατύχημα που κατά τη γνώμη μου μοιάζει με αυτοκτόνηση
επί πλέον, ένας οδηγός εδώ κανονικά είναι ο ένοχος, κι αυτό δεν ταιριάζει με τις απόψεις μου
σας εύχεται καλή ποδηλασία
η φιλέλλην τρικυκλομανής