Γεια χαρά,
εδώ πέρα, στη βαλτώδη χώρα, όπου υπάρχει ο ουρανός μεγάλος, αγελάδες και πρόβατα, ποιός περιμένει να βρή τέτοιον ποδηλατόδρομο; Χθές έγινε η φωτό, όταν η ομάδα τρίων φίλων περπάταγε από το Χόρστ, το χωριό πεθαρών, ως το Γκλύκστανττ, μέσω μικρών δρόμων.
Σας ζητώ συγγνώμην για το ότι δεν μου ήτανε δυνατό να βάλω τη φωτό μέσα στο κείμενο
το γκαιδαράκο με τα γυαλότουβλα πολύν καιρό ήθελε να καταλάβη ότι βρίσκεσαι στον Υπέρκοσμο τώρα. Μου λείπουν οι λέξεις, ενώ η καρδιά μου τρέμει. Τότε, τον Μάγιο του 2009, μας άνοιγες το σπίτι και μας έκανες τον παράδεισο στην Αθήνα.
Ελπίζω να σε λάβουν αγκαλιά πάντες οι αγαπημένες μου φυγόμενοι ήδη ("all our beloved departed", όπως λέει ο Τέβγιε στην ταινία Fiddler on the Roof).
Σκέφτομαι την καλή σου σύζυγο τη Σοφία, την Ελένη, τη Λυδία και την Ίλυα. Να τις παρηγορήση ο Θεός, να φουσκώση τα δάκρυά από τα πρόσωπά τους, και να τις συνοδεύση καθημερινώς!
Γεια χαρά,
πρόκειται για το τρίκιυκλό μου, που με το καινό λάστιχο πηγαίνει στραβά: πρώτον, τρίζει σα να μήν το πλήρωσα, δεύτερον δεν πηγαίνει όσον άνετο πρίν.
Λοιπόν, έβγαλα το λάστιχο της πίσω ρόδδας, μετά το της μπροστινής. «Βγάλτο για να τελειώσουμε», είπα στο εαυτό μου. Επειδή όμως ξαπλώνει στη δεξιά πλευρά, για να βγάλω και το σύρμα δυνάμου, θα´πρεπε να το γυρίσω...
Εάν είχα βάλι λιγάκο μυαλό, θα είχα βγάλει το σύρμα πρίν 
Κι όμως, νικά το χιούμορ!
Γεια χαρά,
προχθές, ο αντρούλος μου έκανε δώρο: την γλαύκα Αθηνάς ως σκουλαρίκι:
Σας αρέσει;
Σας εύχομαι κάθε καλό 