...αντίο καλοκαιράκι 2016, δύσκολο, τραχύ αλλά με πολλές ανταμοιβές...ιδού ένα ντοκουμέντο γλυκό...μια όμορφη στιγμή που καταφέρνω να κάνω το 18ο μπάνιο με τη Ροζαλία μου και με το ζόρι απαθανατίζω όσο μπορώ την ευφορία της στιγμής που δεν λέω να αποχωριστώ την παραλία...η ψύχρα έχει επέλθει και είναι λίγοι πια που “τολμούν”...κατάφερα να κάνω 21 βέβαια, αλλά στο 18ο κι επειδή φοβόμουν πως θα σταματούσα εκεί...είπα να κρατήσω μιαν εικόνα γλυκιά...
Όσο ήμουν μαθητής και αργότερα φοιτητής, τα αρχαία μνημεία δεν μου έλεγαν τίποτα. Μεγαλώνοντας όμως και ταξιδεύοντας με το ποδήλατο, άρχισα να τα βλέπω τελείως διαφορετικά. Αυτοί οι τόποι λάμπουν σε μία διάσταση ξένη στο συγκυριακό ενδιαφέρον του τουρίστα του μηχανοκίνητου. Απαιτούν μία ευαισθησία και μία καθαρή ματιά, που χρειάζεται μια προεργασία για να την αποκτήσεις. Μία προεργασία όπως και αυτή της νηστείας για τους πιστούς. Διαφορετικά η μετάβαση από τα ντουβάρια της πόλης στο αρχαίο θέατρο, από μυσταγωγία υποβιβάζεται σε μερικές νεκρές στιγμές μέσα σε ένα κουβούκλιο.
Καλησπέρα!
Δημοσίευσα στο μπλογκ μου το ποδηλατοταξίδι που έκανα στις αρχές του Αυγούστου στα πανέμορφα Δάση του Χελμού (και τα καμμένα της ορεινής Αιγιαλείας) και στις μαγευτικές ορεινές λίμνες της βόρειας Πελοποννήσου. Αν και πίστυεα ότι έχω ανακαλύψει με το ποδήλατο κάθε μαγευτική γωνιά της πανέμορφης πελοποννήσου, αυτό το ταξίδι μου έδειξε πόση ακόμα ομορφιά έχει να δώσει.
