Είμαι ποδηλάτης σένιος είμαι casual κι ωραίος
είμαι θηλυκιά γατούλα είμαι lady είμαι τσούλα
είμαι μαύρος είμαι αλάνι είμαι κότα είμαι τσογλάνι
είμαι αγνή είμαι μοιραία είμαι μόνη με παρέα
είμαι του πεζοδρομίου είμαι κάτοχος πτυχίου
είμαι κόρη είμαι μάνα είμαι υπάλληλος στο ΖARA
είμαι ελεύθερος πολίτης είμαι μέσα στο βρακί της
κάθε που θα σου πω μισή λέξη
γιατί την άλλη μισή θα την αφήσω να χαθεί
ένα μειδίαμα διαβάζω στο θολό μυαλό σου
εσύ που χάνεσαι και κοκκαλώνεις με μάτια κέρινα στο βάθος ξεχυμένα
τα πράγματα ποτέ δεν ήρθαν στο δέμα τυλιγμένα
ο ίσκιος τους ήταν κάτω απ’ το δέμα
ο αγγελιαφόρος που το’φερε
ήπιε αργά το νερό να ξεδιψάσει
κι έφυγε βιαστικός
δεν ήθελε κουβέντες
δεν έμαθα ποιός και πού το έστειλε το δέμα
με τις λέξεις τις μισερές
νύχτα η ώρα...
θυμήσου το άλλο μισό των λέξεων...
πες το μου...
τώρα...
ψιθύριζε επίμονα το δέμα με το στρατσόχαρτο τσαλακωμένο
The tree I planted
was uprooted
and thrown away-
Gone dry in the dustbin,
most probably mourning
the little green figs
to be rejoiced
this coming spring.
A short-lived life,
stopped so soon,
in the darkness
of the dustbin.
Κλείδωσε την πόρτα πίσω του. Τσέκαρε το πόμολο. Δυο φορές. Έβγαλε τα παπούτσια του, το παλτό του, άφησε κάτω την τσάντα του, τα κλειδιά στο τραπεζάκι. Άνοιξε το ψυγείο, πήρε ένα μπουκάλι νερό. Ήπιε. Αχόρταγα. Λες και μέσα του κουβαλούσε κάποια αβάσταχτη έρημο. Έκατσε στον καναπέ.
Αυτοκτόνησε ανοίγοντας την τηλεόραση.