Λογοτεχνία

Φυσικά και αναγνωρίσατε τους στίχους από το αγαπημένο τραγούδι "το ποδήλατο"...
Έτσι λοιπόν κι εγώ.. "είχα τ' όνειρο μου, το ποδηλατό μου.." Τί γίνεται όταν το όνειρο "την κάνει", ή ακόμα χειρότερα γίνει εφιάλτης; Σου μένει το ποδήλατο!

Αυτή την περίοδο στη ζωή μου συμβαίνουν πολλά... άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πολύ μεγάλα, κάποια πιο σημαντικά, κάποια άλλα πιο ασήμαντα, και πάει λέγοντας! Βέβαια το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας συμβαίνουν είναι υποκειμενικό και πέρνουν το "βάρος" τους ανάλογα με την κρίση του καθενός!

Γενικά σαν άνθρωπος προσπαθώ να το "παλεύω" που λέμε και να βρίσκω κάτι θετικό μέσα στο γενικότερο "μπάχαλο"... έλα ντε όμως που κάποιες φορές ψάχνω- ψάχνω και δεν το βρίσκω.. κάτι τέτοιο ζώ τώρα... Λίγο οι συγκυρίες, λίγο οι χαρακτήρες, λίγο η δουλειά... όλα χάλια.. άστα να πάνε στο διάολο!!! "Είναι και ο Ερμής ανάδρομος..." μου είπε μια φίλη...

Έτσι λοιπόν πάει το όνειρό μου και μου μεινε το ποδήλατό μου!

Τί να σου κάνει κι αυτό... το τραβάω κι αυτό το καημένο σε βουνά και σε λαγκάδια, του λέω τον πόνο μου, δεν μου απαντάει όμως και εκνευρίζομαι και όσο εκνευρίζομαι εγώ η τρελή τόσο πιο πολύ το ζορίζω το καημενούλι μου... μετά αποφασίζει και ΄κείνο να με ζορίσει έτσι για να δώ "τη γλύκα"! Και να το πιάσιμο στα πόδια, να οι παλμοί να χτυπάνε κόκκινο, να η κομμένη ανάσα... και παραδίνομαι! Σταματάμε σε μια άκρη λοιπόν και το συζητάμε... πάλι δεν μου απαντάει όμως... και κάτι το ισοτονικό, κάτι οι παλμοί που επανέρχονται στα κανονικά τους, κάτι που τα νεύρα μου εξακολουθούν να είναι "κρόσια", ξεσπάω πάλι στο ποδηλατάκι μου....!!!
Αυτό το καημενούλι έχει πολύ υπομονή τελικά! Ανέχεται πολλά πριν με ξαναζορίσει τόσο ωστε να το ξανασκεφτώ και να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τα άψυχο μεν , αλλά πιστό και υπομονετικό φιλαράκι μου!

Τί τα θες όμως; Αυτό όλα τα κάνει για μένα αλλά δεν μου δίνει το πιο σημαντικό... ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα τόσα "γιατι", "πώς" και ξανά μανά "γιατί" που του έχω θέσει όση ώρα κάναμε τη βόλτα-ψυχοθεραπεία μας!

Σαββατόβραδο και το πρώτο του ουααα έκανε τη μάνα του να κλάψει. Από χαρά έκλαψε η Γεωργίτσα, και ο Μπάμπης έκλαψε από μέσα του. Καθόσον οι άντρες δεν κλαίνε πόσο μάλλον να είναι και οικοδόμοι. Και να σου τα κεράσματα στο γήπεδο και στον καφενέ ο Μπάμπης και περηφάνια πολύ την είχε που θα άφηνε στρωμένη δουλειά στον Κωστάκη του.
Μεγάλωσε ο μπόμπιρας αλλα του είχε μείνει κουσούρι εκ γενετής και οι καρποί του ήτανε λιγάκι χαλαροί, η μεσούλα του χαλαρή επίσης και η φωνούλα του τραγουδιστή. Δικαιολογιότανε ο Μπάμπης και έλεγε στους φίλους ότι το παιδί μιλάει λιγάκι τραγουδιστά καθόσον Κερκυραίοι στην καταγωγή τιμάμε και το μέρος. Για τους καρπούς και τη μεσούλα δικαιολογία δεν είχε και ποιούσε τη νύσσα. Και στην οικοδομή τον πήρε τον Κωστή ο πατέρας του να τον κάνει άντρα και στις γυναίκες τον πήγε και το όνειρο γκρεμίστηκε. Ρε μπας και το παιδί μου βγήκε ντιγκιντάγκας έλεγε μέσα του ο Μπάμπης και σκίζονταν τα φυλλοκάρδια του.

Αγόρασε το λοιπόν ο Κωστής ένα ποδήλατο και άρχισε να κάνει θελήματα στη γειτονιά να βοηθήσει στα οικονομικά στο σπίτι γιατί ταλέντα για τους καρπούς του δεν είχε. Ούτε κομμωτής, ούτε τίποτα. Και να σου όλη μέρα στη γύρα με το ποδήλατο και να τον γιουχάρει η μαρίδα στις γειτονιές και η μάνα του να κλαίει με μαύρο δάκρυ που έβλεπε τον Μπάμπη να μαραζώνει και να τσακώνεται στο καφενείο.
- Κωστάκη μου πρέπει να φύγεις αγόρι μου
- Τζάζεψες μανούλα; Και που να πάω;
- Στην Αμέρικα πουλάκι μου στον θειό σου τον Αποστόλη. Τα έχουμε μιλήσει.

Και καθόσον παιδί με φιλότιμο ο Κωστής μπάρκαρε για την Αμέρικα για μια καλύτερη τύχη για να δουλέψει στο Ρεστοράν του Αποστόλη. Πήρε και το ποδήλατο μαζί γιατι τα` αγαπούσε πολύ το ποδήλατο ο Κωστής και του έβαλε και τα έξτρα ναύλα και η μάνα μη το κακοκαρδίσει τι παιδί.

Μοτοσακό μπλε και ο Τζίμης με τη Δέσποινα βολτάρουν στα Εξάρχεια. Ο Τζίμης λαμόγιο περιοπής που βγάζει κάτι ψιλά στον παπά και σε δουλίτσες πονηρές. Φοράει σακάκι μπλε λιγδιασμένο, παντελόνι υφασμάτινο, μπεζ σκούρο, άσπρη κάλτσα και σκαρπίνι που πετάει σπίθες. Το Δεσποινάκι μόλις πριν δυο χρόνια κατέβηκε στην Αθήνα και για εκείνη όλος ο κόσμος είναι ο Τζίμης και ο Τζίμης είναι και όλος ο κόσμος που έχει.
Ο Τζίμης οδηγάει και χαζεύει δεξιά και αριστερά βυζάκια και κωλαράκια και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που έφτιαξε φούρνο ο αδερφός του στο ισόγειο του σπιτιού του. Μέχρι τότε το Δεσποινάκι ήτανε άλογο. Πείναγε όμως και σαν άλογο, και έγινε φοράδα σαν τη μάνα της. Και ανέβαζε τις τυρόπιτες με τις φούχτες. Και καταϊφια και γαλακτομπούρεκα και ψωμί πολύ. Το γούσταρε το ψωμί το Δεσποινάκι. Και μ`αυτά και τα άλλα, σούζα το μηχανάκι. Ο Τζίμης έπρεπε να παράγει χρήμα. Φοβόταν μην την αφήσει νηστική και του φάει τα έπιπλα. Και να σου ένα κορόιδο εδώ και ένα πιο εκεί και τη βγάζανε τη μέρα τους.
Μια μέρα των ημερών τη σακουλεύτηκε τη δουλειά ο μάγκας και σου λέει: Ρε μπας και το κορόιδο είμαι εγώ και με έχει δει η κυρία αμερικάνικη βοήθεια; Το λοιπόν του αμολιέται η ιδέα ή να γίνει η Δεσποινούλα μοντέλο ή να τη στείλει πίσω στο χωριό της. Μπαίνει σε μαγαζί και αλλάζει το παρτάλι με δυο ποδήλατα, ένα μπλε για εκείνον και ένα ροζ με λαχανί φτερά για τη κυρά. Σκάει το λοιπόν στο σπίτι και τ`αμολάει: Δεποινάκι τέρμα το μοτοσακό γίναμε ποδηλάτες! Τρέχει η Δεσποινούλα βλέπει τα ποδήλατα, συγχίζεται, την κόβει και μια πείνα και την κάνει για το χωριό της.
Ο Τζίμης σήμερα, πλατεία Εξαρχείων με το ποδηλατάκι του χαλαρός και μόνος, χωρίς τη χοντρή και τη μπριγιαντίνη πάνω του, χωρίς σακάκι, χωρίς λευκή κάλτσα και χωρίς σκαρπίνι, καμακώνει τις περαστικές με διπλοπεταλιές. Α! βρήκε και δουλίτσα. Σεκιούριτι σε τράπεζα δουλεύει το παιδί και ονειρεύται ακόμα τη μεγάλη φτιάξη...

Ξύπνησες πάλι νυσταγμένος. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Σπίτι - δουλειά - σπίτι. Αυτοκίνητο - μπύρες - τηλεόραση. Η κοιλιά σου μεγάλωσε... Βαραίνεις μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ και μυρίζεις όλο και περισσότερο σαν καμμένο δάσος απο τα πολλά τσιγάρα.

Μπήκες και σήμερα στο αυτοκίνητο. Δευτέρα... Σκατά! Το ραδιόφωνο απο το ελικόπτερο του σταθμού ανακοινώνει αδιάφορα το ατελείωτο πήξημο και το αυτί σου τεντώνεται για να ακούσει. Ενα ΧΤ με κομμένη εξάτμιση και μολις που άκουσες κάτι σαν Καλ.....ης απο τον εκφωνητή. Σκατά! Τώρα Καλλιρόης είπε ή κάτι άλλο. Τον ήπια ψύχραιμα. Γαμώτο πάλι θα αργήσω, την γάμησα, σκατά, κόρνα... Κουνήσου ρε μπάσταρδε. Κόρνα.... Την γάμησα σίγουρα....

Οι παλάμες μου έχουν ιδρώσει, σκέφτομαι ότι αν το κλειδώσω εδώ που είμαι και πάω για δουλειά μόλις σχολάσω θα το ξεκλειδώσω θα μπω μέσα και θα φύγω. Και το χειρότερο είναι οτι όσο η ώρα περνάει αυτό μου φαίνεται και πιο φυσιολογικό. Όσο η ώρα περνάει σκέφτομαι όλο και περισσότερο να το δώσω το ρημάδι και να πάρω έναν γάιδαρο. Έναν γάιδαρο με μεγάλα αυτιά.Ένα γάιδαρο ίδιο με τον μαλάκα τον Βαγγέλη το αφεντικό μου που μου τα πρίζει κάθε πρωί. Γκναααρ ΑΡΓΗΣΕΣ ΠΑΛΙ ΜΑΛΑΚΑ Γκναααρ. Άντε γαμήσου και εσύ ρε Βαγγέλη. Μας τα έχεις κάνει μπαλόνια με την υγειινή ζωή, με τα γαμωποδήλατα, με τα γκομενάκια. Επειδή ο Βαγγέλας έρχεται με το ποδήλατο στη δουλειά νομίζει ότι ανακάλυψε και τον τροχό; ... Κόρνα.... Κουνηθείτεεεε ρεεεε!