Το ιστολόγιο του/της fotonio

Βούιξε το παπόρι, τα παλαμάρια δέσανε. Ο θείος Τζόνης κατέβηκε τα σκαλοπάτια και η γραβάτα ανέμιζε στο λιμάνι του Πειραιά. Κλάμα ο μπαμπάς, κλάμα η μάμα. Και ο Χαρίλαος μυξόκλαψε λιγάκι γιατί άμα κλαίνε οι μεγάλοι και οι μικροί πρέπει να κλαίνε. Ο Θείος Τζόνι δεν έκλαψε γιατί έτσι κάνουν οι άντρες.
Χάρι σου έφερα ένα γκίφτ, είπε ο θείος και ο Χάρης σταμάτησε να κλαίει. Μονάχα σκεφτόταν τι είναι το γκίφτ.
Η κούτα άνοιξε στο σαλόνι και μετά το περγαμόντο που έφαγαν και πολύ το ευχαριστήθηκαν ο μικρός φώναξε ξύνοντας τη κεφάλα του: Τι γκίφτ ρε θείο; Αυτό είναι ποδήλατο, δεν είναι γκιφτ. Και ξαναέβαλε τα κλάματα. Δεν τα μίλαγε τα εγγλέζικα ο Χαρίλαος και νόμιζε ότι το γκιφτ, ήτανε κάτι πολύ σπουδαίο, όπως σπουδαίος ήτανε ο θείος με τις δουλειές που είχε ανοίξει στα ξένα. Ποδήλατο του έπαιρνε και ο μπαμπάς του. Σπουδαία τα λάχανα.
Το πήρε με κρύα καρδιά, πήρε και μια βιντεοκασέτα που είχε μέσα η κούτα, είπε ένα φχαριστώ, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε. Τράβηξε καρφί για την τηλεόραση και έχωσε τη κασέτα στο βίντεο. Είδε το ποδήλατο του να κάνει σβούρες, να κατεβαίνει σκαλοπάτια και μετά έμαθε ότι το δικό του έχει και όνομα. Μπί-εμ-εξ.
Ο θείος έφυγε ξανά, αλλά ο Χαρίλαος έγινε Χάρης και πολύ γρήγορα και το δικό του ποδήλατο σβούριζε στο Ζάπειο. Ο κόσμος χειροκρόταγε, και ο Χάρης που ήταν και ζωηρό παιδί ψωνιζόταν και δεν ‘’μάσαγε’’.
Όσοι τον είχαν πάρει χαμπάρι του λέγανε και πιο δύσκολα κόλπα. Ο Χάρης έλεγε δεν ‘’ Μασάω’’ και πραγματικά δεν ‘’μάσαγε’’. Λύσσαγαν τα αλάνια.
Εκεί γνώρισε και την Μαρκέλα. Η Μαρκέλα στο πρώτο έτος στη σχολή για μάγειρες, νόστιμη σαν μπουρεκάκι, τον χειροκρότησε και ο Χάρης της τα έριξε στα ίσια.
Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη σβούρα;
Το Μαρκελάκι γέλασε και ο Χάρης πίστεψε στον έρωτα.
Κάθε απόγευμα στη πλατεία χέρι-χέρι και ο Χάρης να της σκαρώνει ποιήματα στα παγκάκια.

Ανησυχία – Αταξία – Ανασφάλεια

Άλλο πράγμα το έθνος άλλο το κράτος και άλλο η πατρίδα.

Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν μια χώρα διαφορετική από τις άλλες. Κάνει λάθος ο Σαββόπουλος όταν λέει πως εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν είμαστε Βαλκάνιοι είμαστε Μεσόγειοι.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη που γιορτάζει στις εθνικές επετείους την έναρξη και όχι την λήξη των αγώνων για την ελευθερία. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως η λήξη του πολέμου του 40 έγινε τελικά στις 5 του Νοέμβρη του 1944. Όταν βγήκε από τα ελληνικά σύνορα και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης.

Το κράτος από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα απέτυχε να προσφέρει στους πολίτες του ψωμί – παιδεία – ελευθερία. Η επανάσταση του Πολυτεχνείου δεν τελείωσε. Οι ίδιες αξίες είναι άμεσα απαιτητές και σήμερα. Λαός που δεν γνωρίζει τη ιστορία του θα την ξαναπεράσει έλεγε ο Τσόρτσιλ.

Δεν είναι δυνατόν για περισσότερα από 20 χρόνια 2 οικογένειες να παράγουν ανθρώπους ικανούς να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο. Εάν δεν έχεις στις φλέβες σου πρωθυπουργικό DNA από πατέρα παππού ή θείο δεν μπορείς να κυβερνήσεις .Άσχετο αν έχεις IQ εξωγήινου, άσχετο αν η μόρφωσή σου είναι σαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Αν δεν είσαι κομματόσκυλο και της οικογενείας όποια και αν είναι αυτή για να επιβιώσεις το πιθανότερο είναι να ανοίξεις σουβλατζίδικο και να τυλίγεις το σουβλάκι με φωτοτυπία από το πτυχίο σου. Γιατί η μάσα στην Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ!

Νομίζω πως το πολίτευμα της χώρας μας θα ήταν σωστότερο να λέγεται οικογενειακή δημοκρατία.

Είναι τυχαίο που οι πολιτικοί που είναι ή προορίζονται για να γίνουν πολιτικοί πέρασαν όλοι από δυτικά πανεπιστήμια;

Απίστευτη ομορφιά!

Η άνοιξη έμπαινε, τα λουλουδάκια άνθιζαν και ο Λάκης γύρναγε ποδαράτος στις πλατείες και έτρωγε ηλιόσπορο.
Ρε να μην έχω και εγώ μια ρόδα σκεφτόταν και να με τρώει ο δρόμος. Ούτε ο θεός δεν το θέλει. Και επειδή ο θεός δεν το ήθελε η ρόδα βρέθηκε και όχι μία, δύο παρακαλώ και αφύλακτες. Κοίταξε αριστερά - δεξιά, κοίταξε πάνω είπε ευχαριστώ και τις πήρε. Γράφανε και IDEAL ήταν και κόκκινο το ποδηλατάκι σωστό μπιμπελό. Με γειά μου είπε και έκανε στο πρώτο αριστερά.
Αργότερα που το κοίταζε καλύτερα, δεν του γέμισε πολύ το μάτι. Πολύ γυμνούλικο είναι μωρε αδερφέ μου σκέφτηκε. Ρε μπάς και να τ`αλλάξω; Μπα καινούριο πράμα αμαρτία. Ο Λάκης δεν έκανε ποτέ μισές δουλειές. Είχε να το λέει η μάνα του.
Λίγο πιο κάτω βρήκε ενα κλειδωμένο. Του πήρε μόνο τη σέλα. Απο άλλο πήρε τη τρόμπα, μέχρι το βράδυ το είχε κάνει full lux, μόνο τασάκι δεν του είχε βάλει γιατί δεν βρήκε. Θα πάρω απο κανα πούλμαν και θα το βιδώσω στο τιμόνι του πέρασε η ιδέα και χαμογέλασε.
Έκοβε βόλτες και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Κάπου κάπου άραζε σε κάποιο παγκάκι και το έβαζε απέναντι του και το καμάρωνε. Τώρα μάλιστα...
Το βραδάκι τον έκοψε λιγάκι η ψύχρα και κατηφόρισε μέχρι το σπίτι να ρίξει κάτι απάνω του. Μπήκε στο σπίτι έβαλε μια μπλούζα, τσίμπησε και κάτι στα όρθια και βγήκε για να συνεχίσει τη βόλτα. Πουθενά το ποδήλατο. Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Ρε τους κερατάδες! Τόσος κόπος και να πάει χαμένος. Δεν έχει η κοινωνία μπέσα τη σήμερον ημέρα είπε, πήρε το σακούλι με τους ηλιόσπορους και έκατσε στο παγκάκι της πλατείας. Η άνοιξη έμπαινε, τα λουλουδάκια άνθιζαν και ο Λάκης σιχτήριαζε που δεν μπήκε στον κόπο να αγοράσει ένα πέταλο για το ποδηλατάκι του μη του το κλέψουν.....