Τώρα που ήρθα Αθήνα και δεν έχω φέρει ακόμα τα ποδήλατα αναγκάζομαι να κυκλοφορώ με το μετρό. Η δουλειά μου όμως είναι μερικά χιλιόμετρα από την στάση, τι κάνω λοιπόν; Κουβαλάω μαζί μου σε μία τσάντα ένα μικρό πατίνι και όταν έρθει η στιγμή το πετάω κάτω και φεύγω! Βολικότατο και απολαυστικότατο (θέλει μόνο να αποκτήσεις μια οικειότητα πρώτα).
Μετά από 12 χρόνια ποδηλατοτουρισμού και καθημερινού ποδηλατικού αγώνα στους δρόμους μιας αντι-ποδηλατικής πόλης (περήφανος ΜΗ κάτοχος αυτοκινήτου) , σκέφτηκα πως είναι καιρός να γράψω τους βασικούς κανόνες επιβίωσης έτσι όπως τους έχω αντιληφθεί εγώ από την εμπειρία μου.
Οι 10 βασικοί κανόνες για να επιβιώσει ένας ποδηλάτης στην τσιμεντένια ζούγκλα
Θα σας περιγράψω ένα σκηνικό που παίχτηκε σήμερα για να γελάσετε ή για να κλάψετε.
Τρισήμιση τα ξημερώματα και ο σκύλος μου γαυγίζει γερά δυνατά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι να του πω να σταματήσει να γαυγίζει...κοίταξα και έξω να δω γιατί τέλος πάντων γαυγίζει, δεν έπαιζε τίποτα και ξανά πήγα για ύπνο.
Σηκώνομαι το πρωί να πάω στο φούρνο και βλέπω έξω από το σπίτι μου ένα σμαρτ αυτοκίνητο στραβοπαρκαρισμένο σε ένα χώρο που χώραγε επιεικώς να παρκάρει φορτηγό. Λέω καλά πόσο άχρηστος οδηγός μπορεί να είανι κάποιος που αδυνατεί να παρκάρει ένα σμαρτ;;
Σε μερικές βόλτες, στο κέντρο της Αθήνας, πήρα μαζί μου την κάμερα κι έτσι προέκυψε τούτο το ωραίο βίντεο
