Γεια σας,
σταθερά η αηδία μου μεγαλώνει όταν τ'αυτιά μου ακούνε τη φλυαρία πολιτικών της ΕΕ. Πρώτα κόβουνε τ'έξοδα της Ελλάδας, για να τη μαλώσουν γιατί δεν αμύνει τα σύνορά της.
Άν είναι δυνατόν;! τι χόντρα... (Σκεπάζω το πρόσωπό μου με τα χέρια.)
Μου φαίνεται ότι δεν υπάρχουνε καθόλου σχέδια, γιατί; Πως τολμάνε οι κακόμοιροι να χτυπάνε την πόρτα μας;
Εσάς που τα πληρώνετε ακριβά, ζητώ συγγνώμη!
Σας εύχομαι εύκολες ημέρες και κάθε καλό 
Γεια σας,
κάθε μέρα φουρκίζομαι και περισσότερα για την πολιτική «της Ευρώπης»: σα να μή σας έβαλαν τέλεια φτώχια κιόλας, σας βάλλουνε τώρα τους πρόσφυγες που δεν τους θέλουν οι ίδιοι.
Ούτε καταλαβαίνω γιατί φερούνται έτσι, τουλάχιστον η Γερμανία έχει ανάγκη για εργάτες: ένας λαός παμπλούσιος που κρατά τα πλούτη του, αίσχος!
Πεθαίνει η ΕΕ, αφού πρόκειται για μια κοινώτητα πλουσίων που αναμερίζει τα κέρδη κρατικά, φθού!
Σας ζητώ συγγνώμη σε θέση πολυφαγομένων που δεν ξέρουνε τι κάνουν. 
Παιδιά, με το θάνατο του Χέλμουτ Σμίντ η Γερμανία έχασε τον τελευταίο άνθρωπο που αδιαφόρησε για τη δμόσια ετικέτα για να πει τα σωστά. Τον σεβάγαμε οι περισσότεροι, επειδή αποφάσισε τα πιο κριτικά γεγονότα. Αυτός ήθελε να ενωθούμε πραγματικά με την Ευρώπη χωρίς να κάνουμε τον καθηγητή παγγνωστό, «διότι οι άλλες χώρες ξέρουνε τι δρόμο να πηγαίνουν».
Ήταν προθυπουργός από το 1974 ως το 1982, πάντα είχε στο νου του την κοινωνική οικονομία, κι η πράξη του αρπαστικού καπιταλισμού του προκάλαγε απροθυμία την οποία έκφραζε άμεσα.
Βαρέθηκα!
Βαρέθηκα τη γκρίνια, τον αρνητισμό, τη μιζέρια, την έλλειψη συμμετοχής, την αδιαφορία, τη, τη, τη...
Τα βαρέθηκα όλα αυτά.
Βρέχει. Ο δρόμος έξω ποτάμι. Δεν μπορώ να περάσω. Το φρεάτιο βουλωμένο. Τα παίρνω στο κρανίο. Είναι βουλωμένο εδώ και χρόνια. Όλοι γκρινιάζουμε για το φρεάτιο κάθε φορά που βρέχει. Κανείς ποτέ δεν κάνει τίποτα...