Πέρασα μία εβδομάδα στο Austin την πρωτεύουσα του Texas, συμμετέχοντας σε μία έκθεση σχετική για τις λεγόμενες Smart Cities.
Βρισκόμενος στο Texas, συνάντησα τεράστιους αυτοκινητοδρόμους, πάρα πολλά αυτοκίνητα και τιμή πώλησης της βενζίνης κάτω από 40 λεπτά το λίτρο, ενώ η αίσθησή μου είναι πως οι δημόσιες μεταφορές είναι ελάχιστες συγκρινόμενες με την αυτοκίνηση.
Γεια σας ποδηλάτες!
Γεια σου ποδηλατικό μου φόρουμ. Με την επανάστασή σου, με τα ποδήλατά σου παντού, με τα ποδήλατα στα τρένα, στο Μετρό. Γεια σου!
Όπως καταλαβαίνεις από το ύφος μου, δεν είμαι και πολύ καλά σήμερα.
Και πως να είμαι;
Είναι δυνατόν να είμαι;
Όταν έχασα τη γαμημένη (διαχειριστές συγχωρέστε με για τη λέξη αυτή και για όσες ακολουθήσουν) τη ρύθμιση των 100 γαμωδόσεων γιατί η τράπεζα άργησε να βάλει τα λεφτά από τον ένα λογαριασμό στον άλλο!!!!!!!!!!!!!
Βαρέθηκα!
Βαρέθηκα τη γκρίνια, τον αρνητισμό, τη μιζέρια, την έλλειψη συμμετοχής, την αδιαφορία, τη, τη, τη...
Τα βαρέθηκα όλα αυτά.
Βρέχει. Ο δρόμος έξω ποτάμι. Δεν μπορώ να περάσω. Το φρεάτιο βουλωμένο. Τα παίρνω στο κρανίο. Είναι βουλωμένο εδώ και χρόνια. Όλοι γκρινιάζουμε για το φρεάτιο κάθε φορά που βρέχει. Κανείς ποτέ δεν κάνει τίποτα...
Δεν έχουν καμία σχέση με το ποδήλατο τα όσα θέλω να πω. Απλά δεν βρήκα κανένα άλλο καταλληλότερο μέρος για να τα πω. Οπότε όσοι θέλετε ανεχτείτε με.
Διακοπές στο ακριτικό νησί για ακόμα ένα καλοκαίρι. Εκεί που κάνεις το μπάνιο σου ακούς ένα γνώριμο ήχο. Οξύ, δυνατό, έρχεται από πάνω. Θυμάσαι τις αρχές της φυσικής και κοιτάς όχι προς το μέρος που έρχεται ο ήχος αλλά πιο μπροστά έτσι ώστε να εντοπίσεις την πηγή του.