Ένα βράδυ, ήμουν με φίλους μου σε ένα καφέ, και είχα κλειδώσει κανονικά το ποδήλατό μου σε έναν στύλο, ορατό από όλους στο καφέ, όπου και το κλειδώνω σχεδόν πάντα όταν είμαι σε εκείνη την περιοχή. Επειδή, όμως, έκλεινε το καφέ εκείνη την ώρα, θα πηγαίναμε όλοι μαζί κάπου αλλού, έτσι ξεκλείδωσα το ποδήλατο και το πήρα στα χέρια μέχρι να κάστο πεζοδρόμιο, πίσω από μια γλάστρα (ψηλή) που ήταν δίπλα στο τραπέζι μας, για να το πάρω όταν θα φεύγαμε. Το θέμα είναι ότι ξεχάστηκα τελείως, γιατί μιλούσαμε και μιλούσαμε, και είπαμε να πάμε Κηφισιά, και μέσα στο κλίμα της νεανικής "τρέλας", ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Έτσι, πήγαμε Κηφισιά, κάναμε την βόλτα μας, και μετά ένας φίλος μου με ρώτησε αν ήθελα να κοιμηθώ σπίτι του, επειδή έμενε κοντά κλπ. Εγώ είπα ναι, και έτσι κοιμήθηκα εκεί. Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε κανονικά, και πήγα στη στάση του λεωφορείου, πήρα το λεωφορείο, και ξαφνικά, στην μέση της διαδρομής, μου έρχεται flashback: "ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!!!!" και αμέσως συνειδητοποιώ τι είχα κάνει... μην μπορώντας να κάνω πιο γρήγορα, απλά περίμενα ψύχραιμα μέχρι να κατέβω από το λεωφορείο. Με το που κατέβηκα, άρχισα να τρέχω σαν τρελός προς το καφέ, αγωνιώντας μήπως και δεν το δω εκεί, και τι θα κάνω, και τι θα πω στους γονείς μου και ένα σωρό τέτοιες βλακείες. Τελικά, έφτασα έξω από το καφέ, και προς μεγάλη μου έκπληξη, το ποδήλατό μου ήταν ακόμα εκεί, ούτε που το είχε κουνήσει κανείς. Αργότερα κατάλαβα ότι, όποιος και να περνούσε από εκεί σκεπτόμενος να το πάρει, αφού δεν ήταν κλειδωμένο, θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε ανθρώπου που να κάθεται στο μαγαζί, κάποιου που πήρε να πάρει τσιγάρα απέναντι, ή κάποιου που απλώς πήγε τουαλέτα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει. Συνεπώς, δεν επιχείρησε κανείς να το πάρει (μπορεί, από την άλλη, και να μην έτυχε να περάσει από εκεί κάποιος που να θέλει να το πάρει, αλλά αμφιβάλλω).
