Μπαίνω στο φόρουμ, ξαναμπαίνω κι όλο μια πικρή γεύση μου αφήνει.
Τσακωμοί επί τσακωμών. Διαφωνίες επί διαφωνιών. Στο σημείο αυτό θα μου πείτε "και τι θες ρε μεγάλε, να μη διαφωνούμε; Αυτή είναι άλλωστε και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας" και μάλλον θα έχετε δίκιο.
Όχι φυσικά, ποιος λέει "απαγορεύονται οι τσακωμοί" για να τσακωθώ εγώ πρώτος μαζί του! Αλλά, να, σκέφτομαι ότι δεν κάνω τόσο ποδήλατο όσο θα ήθελα γιατί οι δύο δουλειές μου είναι μακρυά από το σπίτι μου και μεταξύ τους. Οπότε χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ και το περπάτημα (αν δεν μου είχαν κλέψει το ποδηλατάκι μου θα είχα αγοράσει σπαστό). Έστω και έτσι βγαίνω πιο ξεκούραστος και με δημιουργική διάθεση από ότι όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο. Με το αυτοκίνητο γρήγορα έχω τη διάθεση να πω "που πα ρε λακαμά, δε βλέπεις ρε ζώον" ή "προχώρα ρε μπάρμπα, νυχτώσαμε μαγώτο" ή "κοίτα ρε τον ηλίθιο τον κάγκουρα τι κάνει μέσα στην πόλη" και άλλα τέτοια. Δηλαδή αποκτώ γρήγορα τη διάθεση για να τσακωθώ. Αντίθετα με το ποδήλατο ή έστω τα ΜΜΜ έχω διάθεση να πω καλημέρα, να χαμογελάσω στο διπλανό μου, να μην αισθάνομαι μουρτζούφλης βρε αδελφέ!
Αναρωτιέμαι λοιπόν το εξής: μόνο εγώ έχω αυτή τη διάθεση; Τόσοι άνθρωποι εδώ στο φόρουμ και όλοι δηλώνουν λάτρεις του ποδηλάτου. Δεν μπορεί τόσοι πολλοί να έρχονται και να γράφουν ο ένας εναντίον του άλλου, λες και βρισκόμαστε μέρα μεσημέρι στην Πανεπιστημίου πηγμένοι ενώ μπροστά μας έχουν πορεία με τα φορτηγά τους οι φορτηγατζήδες.
Αισθάνθηκα άσχημα όταν μπήκα σε διάφορα θέματα συζητήσεων εδώ στο φόρουμ και αυτό που ήθελα διαβάζοντας λίγο ήταν να πατήσω την ένδειξη "Στην κορυφή" για να πάω παρακάτω. Η όλη κατάσταση με στεναχωρεί και με προβληματίζει. Είμαστε σίγουρα ένα ποικιλόμορφο σύνολο, ανόμοιο σε πολλές περιπτώσεις, ΟΜΩΣ υπάρχει κάτι που μας ενώνει. Γιατί δεν εστιάζουμε περισσότερο σε αυτό; Ποιος ο λόγος τόσες πολλές συζητήσεις να καταλήγουν σε "μαλλιοτράβηγμα", ποιο το κέρδος, ποια η ουσία;
Έγραψα τις σκέψεις μου, ελπίζω να μην αποτελέσουν αφορμή για να...τσακωθούμε επειδή...τσακωνόμαστε 
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Γεια σου φίλε Automation!
Η δική μου εξήγηση είναι ότι το φόρουμ, και το ποδηλατικό "κίνημα" γενικότερα, αποτελείται από τα ίδια άτομα που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και αλληλοτρελαινόμαστε. Οι κάγκουρες που πιάνουν το τιμόνι του αυτοκινήτου, πιάνουν και το τιμόνι του ποδηλάτου και κάνουν χειρότερα, με το άλλοθι της εναλλακτικής μετακίνησης. Νομίζω ότι τα έλεγε κι ο Djapal αλλού. Μάλλον η μόδα του ποδηλάτου έκανε πολύ κακό στο μέσο.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Πριν μερικά χρόνια το ποδήλατο ήταν μια δύσκολη επιλογή, αν όχι στο δρόμο τουλάχιστον κοινωνικά. Το αποτέλεσμα ότι έπρεπε να έχεις κάτι για να το αποφασίσεις, όσο αυξανόμαστε, τόσο πιο πολύ κινούμαστε προς το μέσο όρο. Και επίσης τόσο λιγότερο μόνος αισθάνεσαι και άρα λιγότερη σύνδεση νοιώθεις με την κοινότητα των ποδηλατών.
δύσκολο θέμα
ουσιαστικά θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε
και το είχα πει στις διαμάχες με τα αυτοκίνητα
ότι το όχημα δεν σε κάνει κάφρο
κάφρος είσαι με όλα τα οχήματα
όσο αφορά το forum
αυτό που έχω δει είναι πως κάποιοι ειναι τρομερά εγωιστές για να παραδεχτούν το λάθος τους
έχουν κάποιες βάσεις και δεν μπορούν να δουν πέρα από αυτές
οπότε το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύω εγώ εσύ ή ο άλλος
αλλά κατά το πόσο θέλεις να δεχτείς άλλα πράγμα πέραν από αυτά που ξέρεις ήδη (ή νομίζεις ότι ξέρεις)
Τους ίδιους προβληματισμούς έχω και εγώ, εδώ και καιρό... Γι' αυτό είμαι και τόσο φειδωλός στις δημοσιεύσεις μου...
Το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι διαφωνίες που υπάρχουν στο forum... Άλλωστε άνθρωποι είμαστε, ο καθένας με τη διαφορετικότητά του έχει και τη δική του άποψη.
Σε μια διαφωνία επιχειρηματολογεί κάποιος και προσπαθεί μέσω των επιχειρημάτων του να αποδείξει ότι έχει δίκιο... Ο "αντίδικος" προσπαθεί και αυτός να επιχειρηματολογήσει ότι έχει δίκιο...
Ως εδώ καλά... Το να επιμένεις ότι έχεις δίκιο ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ είναι μεμπτό...
Το λάθος και το μεγάλο φάουλ ξεκινά όταν ο ένας από τους δύο αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει ή δεν θέλει να επιχειρηματολογήσει και να περάσει την άποψή του με το έτσι θέλω, και συνεχίζει προσβάλλοντας τον άλλον σε προσωπικό επίπεδο...
Σε εκείνο το σημείο πλέον παύει η κουβέντα να είναι εποικοδομητική και γινόμαστε θεατές άλλης μιας γελοιότητας...
Έχει ξανασυζητηθεί, και η πιο ώριμη στάση (ΙΜΗΟ) είναι να δεχόμαστε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε.
Ο εικονικός κόσμος του ίντερνετ δεν είναι παρά ένας καθρέφτης του πραγματικού κόσμου. Και εδώ υπάρχουν οι ίδιοι θύτες και τα ίδια θύματα.
Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό. Η στατιστική είναι αναπόδραστη. "Οι πλείστοι κακοί" και η ad hominem επιθέσεις θα είναι το σύνηθες φαινόμενο για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, να το βλέπουμε σαν μια ακόμα ψυχολογική άσκηση: να έχεις την ψυχολογική ετοιμότητα για να επαυξάνεις το θετικό και να αγνοείς το αρνητικό.
Automation θυμασαι μια παλια διαφημιση που παραλιγο να τσουγκρισουν ενας αντρας και μια γυναικα με το αυτοκινητο και βριζονταν απο το παραθυρο? Μετα δειχνει τους ιδιους να τσουγκριζουν μεταξυ τους με τα ποδια, πεφτουν κατι χαρτια απο την γυναικα, κοιτιουντε και ο αντρας λεει συγνωμη και της μαζευει τα χαρτια και η γυναικα χαμογελαει.
Τοσο στο αυτοκινητο οσο και στο νετ δεν υπαρχει η επαφη στα ματια του αλλου, δεν βλεπεις την εκφραση του και αντιδρας σαν ζωο.
Μην μου πεις οτι δεν σου εχει τυχει? Ειναι παρα πολυ λιγα τα ζωα που πρωτα θα σε κοιταξουν στα ματια και μετα θα σε βρισουν.
Μην κρινεις κανεναν απο ενα φορουμ, αυτο το εχω καταλαβει εδω και καιρο στο νετ.
Στις βολτες μας, ποδηλατοπορειες μας λες να καθομαστε και να τσακονωμαστε μεταξυ μας? Να την λεμε ο ενας στον αλλον?
Και γω πιστευω οτι εχουμε διαφορετικη ανεση οταν βρισκομαστε απο κοντα,ειτε σε βολτα,ειστε στο δρομο,ειτε σε ενα πικ νικ,ειτε οτιδηποτε.
Ο γραπτος λογος στα φορουμ ειναι χαωδης και ευκολα μπορεις να πιαστεις απο μια λεξη και να γραψεις μια παραγραφο για να τεκμηριωσεις το αντιθετο.
Οι προσωπικες προσβολες ειναι ενα θεμα.Ενα θεμα ειναι επισης το αν μπορεις να αντιμετωπισεις ως ισαξιο το συνομιλητη σου οτι και οποιος και αν ειναι.
Κριμα για οσους δεν ερχονται σε καμια εκδηλωση,μενουν μακρυα,φοβουνται να βγουν απο το σπιτι και παει λεγοντας.
Εξω ειναι παντα πιο ανθρωπινα.Και οτι και αν υποτιθεται οτι μπορει να σε χωριζει σε ενα φορουμ,στη ζουγκλα της Αθηνας σιγουρα σε ενωνει.
Οι δύο προηγούμενες εβδομάδες ήταν πολύ πολύ σημαντικές για μένα. Πρώτα πραγματοποίησα ένα εφηβικό μου όνειρο: πήγα σε συναυλία των U2 στην Αθήνα!!!! Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάτι που ονειρευόμουν από τις αρχές σχεδόν της δεκαετίας του '80 συνέβει τελικά 30 περίπου χρόνια μετά. Πήγα στο ΟΑΚΑ από νωρίς το πρωί και εκεί συνάντησα σχεδόν όλα τα παιδιά του φόρουμ του Ελληνικού fan club των U2. Μαζί με παιδιά με τα οποία είχαμε τσακωθεί (διά ασήμαντον αφορμή) περιμέναμε μαζί επί ώρες κάτω από τον ήλιο μέχρι να μπούμε μέσα στο στάδιο, λέγαμε αστεία, στριμωχτήκαμε παρέα και τρέξαμε σαν τους παλαβούς όταν άνοιξαν επιτέλους οι πόρτες για να πιάσουμε την καλύτερη θέση μπροστά μπροστά στη σκηνή.
Το δεύτερο γεγονός που σημάδεψε τις δύο αυτές εβδομάδες ήταν η συμμετοχή μου σε ένα επιστημονικό συνέδριο που έγινε στην Τρίπολη. Μπορεί αυτό να φαίνεται αδιάφορο σε πολλούς, όμως δεδομένων των δυσκολιών που έχω συναντήσει ως τώρα στη ζωή μου, ήταν κι αυτό ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα έστω και μετά τα 40 (κάλλιο αργά παρά ποτέ). Μου άρεσε η σχέση που ανέπτυξα με πολλούς από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο συνέδριο. Σχέση φιλική, που ποτέ δεν θα αναπτυσσόταν μέσω διαδικτύου. Μου άρεσε και η Τρίπολη. Ήσυχη πόλη, με πάρα πολλά ποδήλατα (και πολλά αυτοκίνητα δυστυχώς) και ανθρώπους που περπατούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους.
Συμφωνώ λοιπόν μαζί σας. Άλλο πράγμα η κατά πρόσωπο επαφή, άλλο η από απόσταση. Εμείς όμως (οι ποδηλάτες του σήμερα) είμαστε άνθρωποι που αντιστεκόμαστε στην απομόνωση που μας ωθεί η σημερινή κατάσταση. Βγαίνουμε από τα "κλουβάκια" μας και συναντούμε ο ένας τον άλλο. Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Θα σταθώ στη marlene. Έχει αναπτύξει απόψεις που ομολογώ ότι με έχουν ενοχλήσει αρκετά. Όμως όταν τη συνάντησα διά ζώσης ήταν ένας πολύ πολύ διαφορετικός άνθρωπος από ότι είχα φανταστεί. Για να το πω απλά, ο άνθρωπος που με είχε εκνευρίσει ήταν και αυτός που με βοήθησε σε μία δύσκολη στιγμή (κλοπή του ποδηλάτου μου).
Μήπως λοιπόν να αφήσουμε τα πολλά πολλά λόγια (πρώτος εγώ λέω πολλά) και να συναντιόμαστε πιο συχνά; Τώρα που βρίσκομαι στη φάση "κάνω ποδήλατο με τα παιδιά μου", θα ήθελα να κάνω παρέα με άλλους γονείς που να είναι πρόθυμοι (φυσικά) να κάνουν και αυτοί ποδήλατο και όχι "τα πάμε σε ένα κυκλοφοριακό πάρκο να κάνουν και εμείς πίνουμε καφέ". Εκεί στα Β.Π. υπάρχει κανείς;
Με λίγα λόγια, από τα παραπάνω παραδείγματα, η ανθρώπινη επαφή είναι αυτή που μας έχει λείψει και αυτό δημιουργεί όλες τις τριβές.
@automation
το σίγουρο είναι ότι άλλο η πραγματικότητα και άλλο το Internet
βέβαια και στις 2 περιπτώσεις δεν μπορούμε να κρίνουμε τον άλλον
απλά στο internet είναι πολύ χειρότερα
εγώ προσωπικά μπαίνω από το 97 Internet Ξεκινώντας από mirc και διάφορα άλλα chatrooms
με πολλές γνωριμίες
και ένα μόνο συμπέρασμα
όλοι μας προσπαθούμε να γίνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που είμαστε στο internet ή κάτι διαφορετικό
το κακό είναι πως όλοι μας λέμε ψέματα κυρίως στον εαυτό μας
και όλοι μας λέμε όχι εγώ δεν είμαι έτσι
οπότε έχω πάψει να παίρνω της μετρητής το internet
δεν του δίνω σημασία
άσχετα αν καταναλώνω πολλές ώρες εδώ μέσα
και κάποιες φορές με επηρεάζει η κακία κάποιων
οπότε τι ψάχνουμε να βρούμε ???
καλοσύνη και αλήθεια μέσα στο ψέμα???
ας την βρούμε πρώτα μέσα μας και μετά ας την ψάξουμε στους άλλους
γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο
Μόνο που δεν είναι δικό μου
:D
άλλος το είπε
Η βαθμολογία πήγαινε στο ότι το ασπάζεσαι
+1 και από εμένα στον plannet!
Γίνε λοιπόν η αλλάγή που θέλεις να δείς τριγύρω σου...
Κάνε κάθε μέρα της ζωής σου μια μικρή επανάσταση.Οι επαναστάσεις δέν θέλουν λάβαρα και συνθήματα,θέλουν πράξεις στην καθημερινότητα,πίστη και αφοσίωση!
Όραμα...το κοινό καλό!